Maar wanneer je je knoppen vol opengooit, en dan heel goed luistert, kun je in Heemstede nu een mammoedt verschrikt horen schuivelen. Hier zou ze niet om hebben kunnen lachen. Dat doe ik dan maar voor haar. Brullend!
Zeker weten dat zij haar God heeft, die haar dan nu wel even troost, en één medezuster die nu hiermee wel eens stiekem zou kunnen beginnen te grinnikken.
Hou het daar maar bij, Bonefatio, dooie nonnen horen geen opschudding te veroorzaken, zelfs niet van het lachen. Daar hebben we Vrouw Holle voor.
Nog iemand een plakje natte cake?
HET BETOOG Jelicic waarschuwt voor pseudo-herinneringen van slachtoffers -
De Limburger,
Bij de stichting Mea Culpa hebben zich naar verluidt al honderden slachtoffers van seksueel misbruik door rooms-katholieke geestelijken als lid aangemeld. Mea Culpa heeft de frontale aanval ingezet op de mogelijke daders. Broeders die in de fout zijn gegaan worden met naam en toenaam genoemd. Bovendien heeft men een letselschadeadvocaat in de arm genomen die ervoor moet zorgen dat er financiële compensatie komt voor de psychische schade die het misbruik heeft veroorzaakt.
Het is jammer dat Mea Culpa geen rekening houdt met de gebrekkige accuraatheid van het geheugen voor zaken die zich lang geleden hebben afgespeeld. Psychologisch onderzoek laat zien dat het geheugen van mensen niet kan worden vergeleken met een dvd-recorder. Voorvallen uit het verleden worden niet als natuurgetrouwe kopieën van de gebeurtenissen voor het geestesoog afgedraaid. Integendeel, ons geheugen werkt in sterke mate constructief. En dat geldt vooral voor zaken die zich tientallen jaren geleden hebben voorgedaan. Als men zulke gebeurtenissen tracht op te diepen dan moeten de hersenen aan de hand van flarden van informatie een herinnering creëren. Beelden, geluiden en soms ook geuren worden dan omgezet in een soort van filmclip. Zulke clips kunnen gebaseerd zijn op wat men daadwerkelijk heeft meegemaakt, maar het is ook heel goed mogelijk dat zij vervormd zijn door fantasie, verwachtingen, stereotypen en angsten. In bepaalde gevallen herinneren mensen zich zelfs gebeurtenissen die zich in werkelijkheid nooit hebben voorgedaan. Dan spreken psychologen van pseudo-herinneringen. Het is soms lastig die te onderscheiden van echte. Maar in bepaalde gevallen is er collaterale informatie die de traumatische herinneringen van slachtoffers ondersteunen. Dan gaat het bijvoorbeeld om een oud dagboek van het slachtoffer waarin het misbruik wordt beschreven. Of om medische gegevens die het misbruikverhaal bevestigen. Nagaan of de herinneringen van het (vermeende) slachtoffer werden beïnvloed door factoren die pseudo-herinneringen in de hand werken, is een andere manier om de accuraatheid van traumatische herinneringen te toetsen. Deze methode wordt vooral toegepast door rechtspsychologen. Heeft men zich het misbruik altijd kunnen herinneren, of is betrokkene zich pas iets gaan herinneren toen hij of zij in therapie werd aangemoedigd om misbruik te verbeelden? Als dat laatste het geval is, dan is de kans op pseudo-herinneringen aan misbruik aanzienlijk. Het zal een tijd duren voordat het rapport van de zogeheten commissie Deetman verschijnt. Grondig interviewen van honderden mensen is nu eenmaal een tijdrovend karwei.
Toch lijkt het mij verstandiger om het oordeel van deze commissie af te wachten, dan nu al een aantal geestelijken aan te klagen. Ook al herinneren zich sommige mensen te zijn misbruikt door bepaalde broeders, dan nog kunnen deze geestelijken onschuldig zijn. Uit de rechtspsychologie weten we dat onjuiste beschuldigingenenorme psychische schade toebrengen aan mensen die niets op hun kerfstok hebben. De onzorgvuldige werkwijze van Mea Culpa is daarom onverstandig.
Marko Jelicic is als universitair hoofddocent verbonden aan de sectie Forensische Psychologie van de Universiteit Maastricht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten