St Andreas kruisen Tielt " Het was maar borstjes betasten"

rent a priest open brief 

Hiermee willen we met onze ‘Werkgroep Mensenrechten in de Kerk’ een actie aankondigen in Tielt bij de opening van het vernieuwde en verruimde Sint Andriesziekenhuis.
Reden daarvan is het blijven toedekken van gepleegde schuldig verzuim inzake seksueel misbruik. Ondanks bewijzen blijft de beheerraad de doofpot hanteren.

Bij het verschijnen van de open brief van Norbert Bethune (juni 2010) over dit misbruik zei  de vorige directeur Dhr Vandewalle aan journalist Martin Tytgat van een streekkrant: ‘Ik weet van geen misbruik’.  Dit terwijl het absoluut zeker aan hem gemeld was.

De voorzitter, Christiaan Botterman, stelde dat de pleger, een intussen overleden deken van Tielt,  maar ‘een gewone bezoeker was’ en de kliniek dus geen fout trof. Hier werd toch wel een loopje genomen met de feiten. Enige verontschuldiging daarvoor kwam er nooit.

De deken was duidelijk méér dan een gewone bezoeker. Hij kreeg immers tot ver in de jaren 2000 wekelijks tweemaal alle namen van de patienten.  Zelfs geen enkel personeelslid van een ziekenhuis heeft dergelijk  privilege. In feite wordt hiermee gezegd dat mensen niet kunnen rekenen op de veiligheid en de privacy in dit ziekenhuis.  Zelfs na vastgesteld misbruik vond de voorzitter dat dit kon doorgaan.
Na de zaak Vangheluwe zette de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk zich verder in om klaarheid te krijgen in deze zaak  en om recht te doen aan de slachtoffers.

Dank zij de inzet van priester Patrick Degrieck, assistent van de bisschop inzake seksueel misbruik en Prof. Manu Keirse, grondlegger van de regelingen in de kerk rond misbruik en eindredacteur van de brochure van de Belgische bisschoppen  ‘Verborgen verdriet’, werden alvast enkele misbruiken wel erkend en vergoed met een cash bedrag van 7000 euro voor het slachtoffer.

Deze erkenning of een woord van verontschuldigingen was er in de 20 vorige jaren nooit gekomen.
De voorzitter van de beheerraad en de overste van de zusters van ’t Gelove schreven een brief met waardering aan Norbert Bethune voor zijn oprechte motivatie om het slachtoffer recht te doen.

Erkenning dat ze in de fout gingen door patientenlijsten te blijven geven aan de dader en hem zo dus jaren vrij spel gaven, kwam er niet. Noch naar hem persoonlijk, noch naar de bevolking. Dit getuigt van blijvend misprijzen tegenover mensen die misbruiken, bij niet gehoor van verantwoordelijken,  publiek durven aankaarten. Het getuigt ook van gebrek aan respect voor patienten.
Men  weigerde dat de mensen die op de hoogte waren van de misbruik feiten ‘een stap opzij’ zouden zetten, zoals gevraagd door bemiddelaar prof. Manu Keirse, priester in de beheerraad Patrick Degrieck  en de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk.
De doofpot moest blijven bestaan, het misbruik moest publiek ontkend worden hoewel vele Tieltenaars slachtoffer werden.

Onze werkgroep tilt zwaar aan de rol van Dhr. Vandewalle, ex-directeur en nog steeds beheerraadslid.
Vooreerst is duidelijk dat hij door Dr.Ruelens, in bijzijn van een misbruikte patiente, op de hoogte werd gebracht van de misbruiken van deken Lebebve.
Hem werd gevraagd hieraan een einde te maken.
Hij zal het zover drijven om, bij de bekendwording van de misbruiken, aan de pers te verklaren ‘van geen misbruik af te weten’.
Bovendien speelden zijn vrouw en nauwste familie een dubieuze rol.
Telkens Norbert Bethune in de media één woord durfde zeggen over misbruiken werd hij telefonisch bedreigd door de echtgenote van de directeur en werd geëist dan hij zijn verklaring publiek introk.
De laatste keer zou dat gebeuren toen er in Tielt een video werd verspreid waarin ook over dat misbruik werd gesproken.
Norbert Bethune bleef bij zijn verklaring.
Kort daarop werd hij opgeroepen voor een verhoor bij het parket van Brugge.

Het was de schoonbroer van de directeur die hem opriep. Aanleiding was de video die verspreid werd. Ondanks de vraag aan de procureur wie deze video bij het parket deed belanden kreeg Norbert Bethune daar nooit een antwoord op. Hij vermoedt dan ook dat dit gebeurde vanuit de omgeving van de directeur.
De schoonbroer van de directeur verzweeg zijn verwantschap tijdens de verhoren. Pas toen duidelijk bleek dat de verklaringen van Norbert Bethune juist waren en hij alle bewijsstukken in handen had maakte hij bekend nauw verwant te zijn aan de directeur.  Bij alle verhoren, zelfs bij het overhandigen van de bewijsstukken, was nooit een tweede persoon aanwezig. Terecht vragen we ons af: wat gebeurde er toen juist met dat dossier?
In ieder geval was het vanaf dan gedaan met de dreigingen aan Norbert Bethune.
Nadien werd het onderzoek doorgegeven aan Dhr.Deville. Van dan af waren er telkens twee onderzoekers aanwezig. Onderzoeker Deville verklaarde onlangs dat  het om een zwaar dossier ging en het raar vond dat daar niets mee gebeurd was. In ieder geval kwam het dossier in de doofpot terecht.

Nochtans zaten daar alle elementen in om ex-bisschop Vangheluwe te ontmaskeren als een beschermer van pedofielen en misbruikers bij de geestelijken. 

Het misbruik en schuldig verzuim bleven gewoon doorgaan. Daarom was procureur Berkvens zo woedend op Norbert Bethune tijdens de parlementaire commissie. Hij weet dat hij het misbruik liet verjaren zonder ernstig onderzoek en dat hij Vangheluwe nog 12 jaar heeft laten begaan hoewel hij wist  dat die man misbruik toeliet.

Onlangs kwam een nieuwe zaak aan het licht waarbij een vrouw ‘psychisch werd mishandeld’ in het ziekenhuis van Tielt en zwaar werd getraumatiseerd. Opnieuw speelden directeur Vandewalle en zijn echtgenote daar een rol in. Ook deze vrouw durfde daar nu mee naar buiten komen, na jarenlang opkroppen. Ze trok naar Norbert Bethune.

Ze had vier jaar geleden een klacht ingediend bij Sofie Blanquaert,  nu beheerraadslid  in het ziekenhuis van Tielt. Hoewel deze dame het verhaal toen  onmenselijk noemde kreeg de misbruikte vrouw nooit enig officieel antwoord. Gesterkt door de na Vangheluwe periode vroeg deze dame onlangs opnieuw naar antwoord op haar klacht. De voorzitter van de beheerraad, Christiaan Botterman, vertikte het om haar een antwoord te geven. Na een maand herhaalde ze hem haar vraag.

Na nieuwe negatie stuurde ze haar verhaal vertrouwelijk naar al de leden van de beheerraad.
Ze kreeg enkel als antwoord dat  haar vroegere klacht niet meer terug te vinden was, alle documenten daaromtrent waren vernietigd. Dit ondanks het feit dat de vrouw die de klacht behandelde nog deel uitmaakt van de beheerraad. De inhoud van haar vertrouwelijke brief werd  door afgevaardigde beheerder Dhr Vandewalle doorgegeven aan derden. De dame kreeg bovendien een brief getekend door Dhr.  Vandewalle en zijn echtgenote waarin ze dreigden met een rechtszaak.


Ook de overste van de Zusters van ’t Gelove werd aangesproken door Manu Keirse en zei  NIETS te weten over misbruik, net zoals vele andere beheerraadsleden beweerden dat ze nooit op de hoogte waren gebracht van al deze feiten. Blijkbaar werden er zaken geregeld buiten het medeweten van de voltallige beheerraad .

Omdat onze werkgroep bleef vragen naar verduidelijking in dit alles werd Norbert  Bethune,  beschuldigd van woordbreuk door voorzitter Botterman.

De som, uitbetaald aan een slachtoffer, zou dus blijkbaar als zwijggeld bedoeld geweest zijn. Wat een gemiste kans om de dingen open te bespreken.

Het gevolg van dat alles was een crisisbeheerraad op 12 januari. Daarop diende priester Degrieck zijn ontslag in. Hij en de bisschop zelf bevestigden dit aan Norbert Bethune.

Deze houding van Patrick Degrieck is een logisch gevolg van een streven binnen het bisdom naar openheid en transparantie in het omgaan met de slachtoffers van seksueel misbruik.

In die crisisvergadering zou ook beslist zijn dat Dhr Vandewalle niet langer afgevaardigde beheerder zou zijn.
Ook dit zou een logische stap zijn als de instelling wil tonen dat openheid en respect voor de integriteit van personeel en patienten voor haar grote waarden zijn.


Voorzitter Botterman ontkende gisteren tegenover de journalist van een streekkrant dat priester Degrieck zijn ontslag gaf en dat Dhr Vandewalle een stap opzij zou moeten zetten!?

Als klap op de vuurpijl zal de voorzitter blijven verklaren dat de dader ‘een gewone bezoeker’ was waarmee hij opnieuw zegt dat een directie geen maatregelen moest nemen of moet nemen als een dader van seksuele misdrijven in een ziekenhuis geen personeelslid is.
De doofpot blijft dus bestaan en alles wordt goedgepraat.

Wat een ontgoocheling voor personeel dat zich verantwoordelijk wil weten, dat wil weten dat het bij spreken mag rekenen op waardering en eerlijke beoordeling.

Wat een ontgoocheling voor patienten die hopen dat ze in alle openheid mogen spreken en dat hun vragen ernstig genomen worden ook als ‘hogergeplaatsten’ betrokken zijn.

Door  deze feiten heeft Norbert Bethune  een nieuwe ‘ open brief’ geschreven waar het hele verhaal van het misbruik van Tielt wordt verteld tot op vandaag.

Geschokt door al deze feiten (die zich ook elders blijven voordoen) kondigt de ‘Werkgroep mensenrechten in de Kerk’ een actie aan bij de opening van het uitgebreide en vernieuwde ziekenhuis.
Tijdens  deze actie zullen ook andere situaties waar dergelijke doofpotten blijven bestaan aangeklaagd  worden.
 
NABESCHOUWING
Terecht stelde men in het oudercomité van de middelbare school De Bron in Tielt, naar aanleiding van de affaire van examenfraude, vragen bij de samenstelling van de Tieltse beheerraden waar ‘ de zaken onder vrienden geregeld worden’. In heel de zaak rond het misbruik in het ziekenhuis wordt duidelijk dat dit ook hier zo is, met gebrek aan openheid, clanvorming, doofpotmethodes en berispingen naar mensen die durven spreken. Die beheerraden dulden eigenlijk geen openheid, laat staan tegenspraak.

Politiek zijn bepaalde machtshebbers die het altijd voor het zeggen hadden niet meer aan zet in Tielt. Maar de macht van de katholieke clan van het ancien regiem moet op andere terreinen onaangetast blijven. Zij hebben macht omdat ze zoveel werkgelegenheid in handen hebben en omdat de middenstand van hen moet leven. Dank zij die macht bleef het misbruik zolang taboe. Tot die katholieke clan rekenen we de huidige bisschoppen en de mensen binnen de kerk die het misbruik ernstig nemen zeker niet meer. Maar het ontslag van priester Degrieck toont hoe ook zij desnoods opzij worden geschoven om ‘De MACHT’ te bewaren.
Ann De Craemer schreef in haar boek ‘Vurige tongen’ over Tielt: “In Tielt geldt de omerta: zwijg en doe stille voort.”
Klokkenluiders moeten overal hangen maar zeker in Tielt. Als de wereld vergaat, kom naar Tielt en je zal er nog vele jaren overleven.

De open brief die Norbert Bethune schreef stelt vragen bij de houding van bepaalde zorgverstrekkers, in deze situatie van Tielt meer bepaald Dokter Ruelens, psychiater.

Nadat hij eerst in niet mis te verstane bewoordingen had gezegd dat de deken ook comateuze patienten niet zou ontzien en aan directeur Vandewalle vroeg dit te stoppen heeft hij verder niets ondernomen. Waarom? Als psychiater was het mee zijn taak daar een einde aan te maken.

Wetend dat hij verkeerd was, probeerde hij later het misbruik te minimaliseren in de volgende bewoordingen: ‘ het was maar borstjes betasten’. Toen Norbert Bethune  hem daarover aansprak was hij woedend en noemde hem een ‘heksenjager’. In plaats van van het misbruik op zijn afdeling een item te maken waar open wordt gesproken over de integriteit van patienten wordt dit geminimaliseerd en wordt aan mensen die hem tegen spreken het signaal gegeven dat ze beter te zwijgen hebben.  In het stuk over Dr.Ruelens wordt aangetoond hoe wordt omgegaan met personeelsleden die misbruik plegen: ze worden ontslagen maar niemand volgt op waar die persoon verder terecht komt. Niemand voelt zich daar nog verantwoordelijk voor.

Vanuit de werkgroep ‘Mensenrechten in de Kerk’,
Norbert Bethune

www.mensenrechtenindekerk.be