woensdag, augustus 25, 2010

Deetman en zijn institutionele kader



Solidariteitsverklaring met de koningin van Lombardije!

Heregod, wat ben ik dat volk zat!

Je weet dat je belazerd wordt met hun PR verkooppraatjes, die helemaal niets met jou te maken hebben, maar het iedere keer
weer gedwongen zijn om als een schele kip te moeten kijken wat dat volk nu weer heeft bedacht en waarom dan wel komt me toch wel zo gigantisch mijn strot uit!

En dan durft die Deetman aan te kondigen dat er - gezien het privacy van zijn bijeenkomsten géén pers word toegelaten!
Hoezo privacy, welke privacy? In groepen van zo'n 300 man die voorgelicht worden over hulp binnen een institutioneel kader?

Welk institutioneel kader, Heer Deetman?
En sinds wanneer mag de pers niet betrokken zijn bij institutionele kaders?

Daar hebben ze in Ierland nog een mooie verklaring voor liggen. Zonder enige twijfel kan het aartsbisdom hier er ook nog wel een exemplaar van tevoorschijn toveren.

Als je er niet zo doodziek van werd zou je er de slappe lach van kunnen krijgen!
Alsof die hele criminaliteit van die kerk boven water had kunnen komen zonder de pers.

Welk institutioneel kader? Wiens instituties, heer Deetman?

Hulpverlening aan wie, mijnheer Deetman? De nederlandse smoel van een criminele organisatie? De Nederlandse smoel in Europa?
Wiens problemen, wiens privacy, mijnheer Deetman?

Het recht van kinderen op veilige zorg is niet privé, Deetman!
Daar zijn mensenlevens te kwetsbaar voor.
En institutionele kaders - met en zonder hulp van (ex-) ministers - te levensbedreigend voor gebleken.

Slachtoffers van het seksueel geweld binnen die kerk zijn wel de laatste die behoefte hebben aan dergelijke verkooppraatjes.
Die hebben - meer dan welke andere burger dan ook - nu eenmaal die verdomde taak zélf te beslissen wat zij met hun privacy willen.

Omdat het hún leven is en al die tijd was, en zij geen afhankelijke kinderen meer zijn, mijnheer de CDA-politicus. Het sinister cadeautje van ongecontroleerde macht(snetwerken), overdaad aan beschermende geheimhouding en gebrek aan dossiers in tijden van beslissingen over het electronisch kind-dossier.


Dit deel van het commissiewerk, Heer Deetman, is niet alleen heel erg dom, het is gewoon heel erg vies!

Komt er wellicht in de eigen netwerken teveel - oncontroleerbaar -naar buiten, mijnheer Deetman? Daar bleek vorige week ook Hulp en Recht al bezorgd over.

Maar als het dak lekt, is Joe the Plumber niet altijd de uitkomst!

Bij 900 slachtoffers hoort de samenleving haar verantwoordelijkheid te nemen, en daar maakt in een democratie die de Mensenrechten erkent de pers een essentieel deel van uit.


De vraag "hoe haal je het in je hoofd om dat met kinderen te doen", is voor psychiaters. En misschien wel, dat weet ik nog steeds niet, voor directe slachtoffers.

Maar voor die democratie is de vraag: hoe is het in godschristusnaam mogelijk dat het verzwegen kon worden, wie en wat hebben daaraan bijgedragen essentieel.


Ik had 2x maal een gesprek met Patrick Chatelion Counet, KNR.
In het 2e gesprek zei hij dat hij pas sinds februari 2010 op de hoogte was van het sexueel geweld/misbruik tegen kinderen in de kerk.
Ik ben hem dankbaar voor die -meer dan verbijsterende - opmerking. Hoewel ik me realiseer dat ik die zeker niet had moeten lezen. Die opmerking was, voor mij, belangrijk omdat ik zijn stem erbij kreeg, ik heb het die hotemetoot horen zeggen.

Hoe pijnlijk dan ook, ik ben goddank in staat te geloven dat hotemetoten óók idioten kunnen zijn, die net als ik genoodzaakt zijn een bord voor hun kop te hebben.
Die borden zijn afschuwelijk, het aanlopen tegen die borden is afschuwelijk.
Maar het aanlopen tegen een hotemetoot die het bord voor zijn kop laat zien dwingt tot keuzes.







Over the last few weeks, I have been reflecting on what should be my
response to the overall conclusion of the Murphy report – particularly because I
was part of the governance of the Archdiocese prior to when correct child
protection policies and procedures were implemented.

It does not serve the truth to overstate my responsibility and authority within the Archdiocese. Nor does it serve the truth to overlook the fact that the system of management and communications was seriously flawed. However, with the benefit of hindsight, I accept that, from the time I became an Auxiliary Bishop, I should have challenged the prevailing culture.



Jim Moriarty, 23 december 2009



vroegere bisschop

Geen opmerkingen: