Posted by tmatt
...
Many traditional Catholics are just as sure that their pews would be full, once again, if only the Pierces of this world would pack up and leave. They note the vitality and growth of a few conservative Catholic orders and the number of men seeking the priesthood in zip codes served by more traditional seminaries and bishops.
But, you see, that’s only half the story, too. Neither side of that debate seems to want to talk about all of the facts. There are ghosts and skeletons in Catholic closets on the left and the right. This era of sweeping changes — think birthrates, the rise of the Sunbelt, suburbanization, immigration and a host of other factual changes — is more complex than that.
...
woensdag, juli 28, 2010
dinsdag, juli 27, 2010
ierland Slachtoffers en valse vrienden: claim compensation from the Residential Institutions Redress final bill expected to be around €1.1 billion
Lawyers tout for late abuse redress claims
- Alison O'Riordan
Sunday Independent
FIVE years after it was supposed to shut up shop solicitors are again touting for customers to claim compensation from the Residential Institutions Redress Board (RIRB).
So far, solicitors have earned €148m in fees and the RIRB is now preparing to accept more 'late applications'. The RIRB has, to date, given out at least €800m in compensation to those who spent time in residential institutions.
Now, at least one Dublin solicitor is looking for 'late applicants' who didn't claim-- including the sons and daughters of those who were in such institutions to see if they are entitled to claim.
Where a person who is entitled to redress has died since May 11, 1999, the application may be made by his or her spouse or children. Burns Kelly Corrigan solicitors is just one of 856 firms of solicitors who have received a total of 12,034 applications for compensation under the scheme.
"Our firm has been involved with the redress board since 2005, and originally had thousands of applications," said a solicitor from the firm. "We have got a couple of hundred of late applications, which have been successful. We charge no fee (to applicants) as the redress board pays our fee separately if the application is successful."
With the final date for receipt of applications as far back as December 2005, victims still receive an average of €63,210 compensation.
The RIRB has so far completed the process in 13,743 cases, with 10,188 offers having been made following settlement talks and 2,741 awards being made.
The board refused to comment on how many applications had been made by spouses or children of those in care. It said the highest award so far had been €300,000.
The redress board was set up to make 'fair and reasonable awards' to persons who, as children, were abused while resident in industrial schools, reformatories and other institutions subject to state regulation or inspection.
According to the Department of Education: "The board is continuing to perform its functions including processing the remaining applications and when this process is completed, the department. . . will make the necessary arrangements for its dissolution."
The final bill is expected to be around €1.1bn.
maandag, juli 26, 2010
Nl: Hulp en Recht
Een verbazingwekkend gesprek gehad met een van de vertrouwenspersonen van Hulp en Recht, nadat ik - na heel veel aarzelingen - besloot over mijn meer dan diepe weerzin tegen die club heen te moeten stappen.
zondag, juli 25, 2010
Jezus gebed
Rogue preachers use 'witch' scares to abuse children
Police say unregulated ministers play on believers' superstitions to beat, starve, even kill youngsters
By Jonathan Owen
Sunday, 25 July 2010
Children are being branded as witches in churches in the UK, with many suffering abuse from supposed exorcisms in which they are physically restrained and screamed at. But those are the lucky ones.
The very accusation of being a witch can result in children being starved, tortured, beaten, stabbed or even, as in the case of Victoria Climbié, murdered. It is an increasing problem around the country, campaigners say.
Police admit the cases they deal with are the tip of the iceberg, with people reluctant to speak out for fear of being stigmatised.
"It is a hidden crime that is very difficult to measure," said Jason Morgan, a detective based at the Metropolitan Police's Project Violet – a specialist child protection unit. "There may well be a large number of cases that never come to light ... it is a national problem," he added.
Debbie Ariyo, founder of Africans Unite against Child Abuse (Afruca), said: "This is a growing problem and we are seeing more of it. At the very least, we are talking about dozens of cases every year."
Last year her organisation dealt with at least 10 cases of children in Britain accused of being witches or possessed by evil spirits, including two children with "challenging behaviour" who were beaten by parents who believed they were possessed. In another case a disabled child was burnt with an iron in an attempt to get rid of the evil spirit blamed for the condition.
A 10-month undercover investigation into what takes place behind closed doors in some African churches has exposed pastors who exploit the religious beliefs of their congregations and then seek large su
ms of money in return for "deliverance".
In one case, a church leader used the fear of witches to obtain sexual favours. Kay (not her real name) began worshipping at the Faith and Victory Church in London when she was 13. Her mother had died several years before and her father was being treated for kidney failure. Kay claimed that in 2008, when she had turned 18, her pastor said she would need to sleep with him 21 times to rid her family of the witchcraft that caused their problems. Kay said: "It felt as if I was being raped."
Another woman told how her husband was turned against her by their pastor at a London church. "He told my husband that God showed him that his wife and son were witches." Convinced his pregnant wife and two-year-old son were possessed, her husband attacked them and moved out. Eighteen months later he committed suicide. "These pastors are destroying people's lives. They should be put behind bars," she said.
There are more than 4,000 African churches in Britain, serving half a million people. "At the moment you can set up a church anywhere, any time ... in the same way we wouldn't tolerate somebody setting themselves up as a lawyer or surgeon without proper training and regulation, we shouldn't expose the souls of people to anybody who happens to think they can set up a church," said Bishop Dr Joe Aldred, secretry of minority ethnic Christian affairs at Churches Together in England.
The investigation into "Britain's witch children" will be broadcast on Channel 4's Dispatches tomorrow.
Police say unregulated ministers play on believers' superstitions to beat, starve, even kill youngsters
By Jonathan Owen
Sunday, 25 July 2010
Children are being branded as witches in churches in the UK, with many suffering abuse from supposed exorcisms in which they are physically restrained and screamed at. But those are the lucky ones.
The very accusation of being a witch can result in children being starved, tortured, beaten, stabbed or even, as in the case of Victoria Climbié, murdered. It is an increasing problem around the country, campaigners say.
Police admit the cases they deal with are the tip of the iceberg, with people reluctant to speak out for fear of being stigmatised.
"It is a hidden crime that is very difficult to measure," said Jason Morgan, a detective based at the Metropolitan Police's Project Violet – a specialist child protection unit. "There may well be a large number of cases that never come to light ... it is a national problem," he added.
Debbie Ariyo, founder of Africans Unite against Child Abuse (Afruca), said: "This is a growing problem and we are seeing more of it. At the very least, we are talking about dozens of cases every year."
Last year her organisation dealt with at least 10 cases of children in Britain accused of being witches or possessed by evil spirits, including two children with "challenging behaviour" who were beaten by parents who believed they were possessed. In another case a disabled child was burnt with an iron in an attempt to get rid of the evil spirit blamed for the condition.
A 10-month undercover investigation into what takes place behind closed doors in some African churches has exposed pastors who exploit the religious beliefs of their congregations and then seek large su
ms of money in return for "deliverance".In one case, a church leader used the fear of witches to obtain sexual favours. Kay (not her real name) began worshipping at the Faith and Victory Church in London when she was 13. Her mother had died several years before and her father was being treated for kidney failure. Kay claimed that in 2008, when she had turned 18, her pastor said she would need to sleep with him 21 times to rid her family of the witchcraft that caused their problems. Kay said: "It felt as if I was being raped."
Another woman told how her husband was turned against her by their pastor at a London church. "He told my husband that God showed him that his wife and son were witches." Convinced his pregnant wife and two-year-old son were possessed, her husband attacked them and moved out. Eighteen months later he committed suicide. "These pastors are destroying people's lives. They should be put behind bars," she said.
There are more than 4,000 African churches in Britain, serving half a million people. "At the moment you can set up a church anywhere, any time ... in the same way we wouldn't tolerate somebody setting themselves up as a lawyer or surgeon without proper training and regulation, we shouldn't expose the souls of people to anybody who happens to think they can set up a church," said Bishop Dr Joe Aldred, secretry of minority ethnic Christian affairs at Churches Together in England.
The investigation into "Britain's witch children" will be broadcast on Channel 4's Dispatches tomorrow.
donderdag, juli 22, 2010
en d'r was 'r 's een vrouw die koeken bakken zou, maar dat meel
woensdag, juli 21, 2010
dinsdag, juli 20, 2010
maandag, juli 19, 2010
Handleiding Bouw Echoput
Onderschat nooit het vermogen
van de intelligentia tot collaboratie
En laat in hemelsnaam niemand beweren: wir haben es nicht gewusst.
"In nieuwe richtlijnen wordt een hardere aanpak van kindermisbruik in het vooruitzicht gesteld. Geestelijken die zich daaraan bezondigen, begaan een ‘ernstig misdrijf’ en moeten uit het ambt worden gezet. Seksueel misbruik blijft voortaan twintig jaar strafbaar. So far so good – al ontbreekt nog de nadrukkelijke bepaling dat misbruik moet worden gemeld aan justitie."
Harteloze kerk
de Volkskrant, 19-07-2010 00:05
reageer 39 reacties
Het had het document moeten worden waarmee onomstotelijk zou worden aangetoond dat het Vaticaan zich ten volle bewust is van de diepe wonden die de pedofilieschandalen hebben geslagen en van de morele ontluistering die de katholieke kerk als gevolg daarvan ten deel is gevallen. Maar eens te meer blijkt: onderschat nooit het bijzondere vermogen van de huidige leiding van de kerk om zichzelf te kijk te stellen als een gezelschap dat gepreoccupeerd is met leerstellige zaken en het contact met de werkelijkheid kwijt is.
In nieuwe richtlijnen wordt een hardere aanpak van kindermisbruik in het vooruitzicht gesteld. Geestelijken die zich daaraan bezondigen, begaan een ‘ernstig misdrijf’ en moeten uit het ambt worden gezet. Seksueel misbruik blijft voortaan twintig jaar strafbaar. So far so good – al ontbreekt nog de nadrukkelijke bepaling dat misbruik moet worden gemeld aan justitie. Maar in één moeite door bestempelt het Vaticaan de wijding van vrouwen tot priester (of de poging daartoe) tot een zelfde flagrante overtreding van het kerkelijke recht, dat eveneens met ontzetting uit het ambt moet worden bestraft, terwijl de desbetreffende vrouwen kunnen worden geexcommuniceerd. Dat de kerk ten aanzien van de vervulling van het priesterambt wil vasthouden aan de traditionele leer, is een ding. Ook de anglicaanse kerk worstelt met de positie van de vrouw in de clericale orde, zij het dat de lat er al lager is gelegd: de vraag is hier of een vrouw bisschop kan worden.
Zou het Vaticaan het nee tegen de vrouwelijke priester zo amechtig accentueren om behoudende anglicanen te lokken? Dat zou de nieuwe richtlijnen alleen nog maar cynischer maken.
"Voor het Vaticaan van Joseph Ratzinger blijkt compassie met hun lot ondergeschikt te zijn aan canonieke rechtzinnigheid"Zonder politieke bijbedoelingen is de exercitie al onthutsend genoeg. Want door de wijding van een vrouwelijke priester als een zonde van dezelfde zwaarte te kwalificeren als het misbruik van kinderen, geeft het Vaticaan feitelijk aan dat de zuiverheid van de leer van even groot belang is als het bestrijden van een schandalige praktijk die talloze katholieken heeft opgezadeld met een traumatische ervaring waarvan velen hun hele leven last hebben gehad.
Deze gelijkstelling is niet alleen een affront voor vrouwen (en mannen) die ijveren voor kerkelijke vernieuwing, maar ook en vooral voor de slachtoffers van misbruik. Voor het Vaticaan van Joseph Ratzinger blijkt compassie met hun lot ondergeschikt te zijn aan canonieke rechtzinnigheid. Dit is het credo van een harteloze kerk. En laat in hemelsnaam niemand beweren: wir haben es nicht gewusst.
van de intelligentia tot collaboratie
En laat in hemelsnaam niemand beweren: wir haben es nicht gewusst.
"In nieuwe richtlijnen wordt een hardere aanpak van kindermisbruik in het vooruitzicht gesteld. Geestelijken die zich daaraan bezondigen, begaan een ‘ernstig misdrijf’ en moeten uit het ambt worden gezet. Seksueel misbruik blijft voortaan twintig jaar strafbaar. So far so good – al ontbreekt nog de nadrukkelijke bepaling dat misbruik moet worden gemeld aan justitie."
Harteloze kerk
de Volkskrant, 19-07-2010 00:05
reageer 39 reacties
Het had het document moeten worden waarmee onomstotelijk zou worden aangetoond dat het Vaticaan zich ten volle bewust is van de diepe wonden die de pedofilieschandalen hebben geslagen en van de morele ontluistering die de katholieke kerk als gevolg daarvan ten deel is gevallen. Maar eens te meer blijkt: onderschat nooit het bijzondere vermogen van de huidige leiding van de kerk om zichzelf te kijk te stellen als een gezelschap dat gepreoccupeerd is met leerstellige zaken en het contact met de werkelijkheid kwijt is.
In nieuwe richtlijnen wordt een hardere aanpak van kindermisbruik in het vooruitzicht gesteld. Geestelijken die zich daaraan bezondigen, begaan een ‘ernstig misdrijf’ en moeten uit het ambt worden gezet. Seksueel misbruik blijft voortaan twintig jaar strafbaar. So far so good – al ontbreekt nog de nadrukkelijke bepaling dat misbruik moet worden gemeld aan justitie. Maar in één moeite door bestempelt het Vaticaan de wijding van vrouwen tot priester (of de poging daartoe) tot een zelfde flagrante overtreding van het kerkelijke recht, dat eveneens met ontzetting uit het ambt moet worden bestraft, terwijl de desbetreffende vrouwen kunnen worden geexcommuniceerd. Dat de kerk ten aanzien van de vervulling van het priesterambt wil vasthouden aan de traditionele leer, is een ding. Ook de anglicaanse kerk worstelt met de positie van de vrouw in de clericale orde, zij het dat de lat er al lager is gelegd: de vraag is hier of een vrouw bisschop kan worden.
Zou het Vaticaan het nee tegen de vrouwelijke priester zo amechtig accentueren om behoudende anglicanen te lokken? Dat zou de nieuwe richtlijnen alleen nog maar cynischer maken.
"Voor het Vaticaan van Joseph Ratzinger blijkt compassie met hun lot ondergeschikt te zijn aan canonieke rechtzinnigheid"Zonder politieke bijbedoelingen is de exercitie al onthutsend genoeg. Want door de wijding van een vrouwelijke priester als een zonde van dezelfde zwaarte te kwalificeren als het misbruik van kinderen, geeft het Vaticaan feitelijk aan dat de zuiverheid van de leer van even groot belang is als het bestrijden van een schandalige praktijk die talloze katholieken heeft opgezadeld met een traumatische ervaring waarvan velen hun hele leven last hebben gehad.
Deze gelijkstelling is niet alleen een affront voor vrouwen (en mannen) die ijveren voor kerkelijke vernieuwing, maar ook en vooral voor de slachtoffers van misbruik. Voor het Vaticaan van Joseph Ratzinger blijkt compassie met hun lot ondergeschikt te zijn aan canonieke rechtzinnigheid. Dit is het credo van een harteloze kerk. En laat in hemelsnaam niemand beweren: wir haben es nicht gewusst.
The Vatican's new norms
NCR
Jul. 16, 2010
By Thomas Doyle
viewpoints:
The latest attempt by the Congregation for the Doctrine of the Faith to stem the continuous onslaught of revelations of sex abuse and cover-up in Europe and elsewhere has some good and some bad aspects.
The first revision is relatively radical: the CDF now has the right to judge members of the ruling class (cardinals, bishops, and papal legates). Previously the Code reserved all cases involving accusations of violation of the church's criminal laws by bishops and above to the Pope. This change is a response to the constant criticism of the practice of giving bishops accused of sex abuse a free pass. The fact is that the popes could have disciplined errant bishops all along but instead chose to hide behind the myth that they are some sort of sacred nobility.
The norms list several canonical crimes that are subject to the CDF. There is a serious gap in this list: failure to properly and responsibly respond to report of sex abuse by clerics. This would obviously nail the majority of U.S. bishops, both retired and active. This crime is just as devastating as the sex abuse itself because it obviously enables continued rape and molestation of innocent children and adults. The bishops' systemic practice of cover-up and dishonesty, which should be a crime, is also a gross insult to all lay persons and not just victims and their families. Why? Because it reveals a clear disdain for the non-ordained and a concept of justice that is clearly subjective and therefore self-destructive.
One of the better points which is probably lost on those not savvy to canon law-speak is number 4, the faculty to sanate the acts in cases with procedural errors from lower tribunals. This means that when a case from a diocesan tribunal undergoes the mandatory review at the CDF, procedural errors that did not violate the right of defense will be retroactively corrected. This is important because it potentially eliminates the practice of vacating cases that had procedural errors.
Rising the statute of limitations to 20 years after majority is only a slight improvement but is still very short of what should have been done. The defenders of the church repeatedly try to mitigate the serious nature of most of the victims coming forward, referring to them as "old cases." This is a meaningless categorization but worse, it is a cruel and insensitive label for those who were molested and abused years ago. The constant pain from physical, emotional and spiritual abuse does not disappear over time. It remains and in most cases gets worse. Most child victims hold back for 30 years before finding the courage to take the risk of disclosing their abuse. They are imprisoned and paralyzed by guilt, shame, fear and an unwillingness to re-open the deep wounds. Clergy victims suffer from an added layer of fear imposed by the church itself through its heretical teaching that clerics are somehow superior to lay people and so sacred that they are entitled to exemption from accountability. The better revision would have been to extend the period to 40 years past majority. The best revision would have been total elimination of the statute. The whining of the lawyers and others that this makes trying cases difficult is nonsense. The statute is actually a presumption in favor of the criminal abuser. The statute of limitations should not evaluate evidence. That's the tribunal's job.
The cloak of secrecy hasn't been removed. Fr. Lombardi claims that secrecy is maintained "in order to safeguard the dignity of all the people involved." This of course, is a lame excuse for the Vatican's obsession with image. Historically totalitarian regimes dispense their peculiar version of justice behind closed doors. In the church's case, closed hearings would be acceptable but as it stands now, tribunal cases in the U.S. are generally buried so deep that even the victims are stonewalled about the case. If Fr. Lombardi's rationale reflects official policy then it seems that everybody's dignity is respected except that of the victims.
The eighth revision is a potential for disaster. This one gives the local bishops the power to proceed judicially against people whom they suspect of heresy, apostasy or schism. The potential for misuse of this norm and the consequent denial of due process and the right of free expression to people the bishops decide don't think like them is terrifying.
The official revisions to the 2001 document issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith are an improvement even though they are far too late in coming and lacking in some significant provisions.
Fr. Lombardi's accompanying explanation is remarkable for one reason only: he openly admits that public outcry, which obviously includes secular media coverage, actually had an impact on the pope and other Vatican officials. This is remarkable in light of the usual practice of either accusing the media of being anti-Catholic any time they criticized the church or dismissing them outright as being irrelevant. The problem with his admission is that the media and the public should have been listened to 25 years ago instead of ignored.
The main problem with the Vatican's latest attempt at damage control is that they continue to deny the fundamental issue: the nature of the clericalized monarchical structure of the institutional church and its role in the systematic dismantling of the reality of church as People of God.
[Tom Doyle is a priest, canon lawyer, addictions therapist and long-time supporter of justice and compassion for clergy sex abuse victims.]
Jul. 16, 2010
By Thomas Doyle
viewpoints:
The latest attempt by the Congregation for the Doctrine of the Faith to stem the continuous onslaught of revelations of sex abuse and cover-up in Europe and elsewhere has some good and some bad aspects.
The first revision is relatively radical: the CDF now has the right to judge members of the ruling class (cardinals, bishops, and papal legates). Previously the Code reserved all cases involving accusations of violation of the church's criminal laws by bishops and above to the Pope. This change is a response to the constant criticism of the practice of giving bishops accused of sex abuse a free pass. The fact is that the popes could have disciplined errant bishops all along but instead chose to hide behind the myth that they are some sort of sacred nobility.
The norms list several canonical crimes that are subject to the CDF. There is a serious gap in this list: failure to properly and responsibly respond to report of sex abuse by clerics. This would obviously nail the majority of U.S. bishops, both retired and active. This crime is just as devastating as the sex abuse itself because it obviously enables continued rape and molestation of innocent children and adults. The bishops' systemic practice of cover-up and dishonesty, which should be a crime, is also a gross insult to all lay persons and not just victims and their families. Why? Because it reveals a clear disdain for the non-ordained and a concept of justice that is clearly subjective and therefore self-destructive.
One of the better points which is probably lost on those not savvy to canon law-speak is number 4, the faculty to sanate the acts in cases with procedural errors from lower tribunals. This means that when a case from a diocesan tribunal undergoes the mandatory review at the CDF, procedural errors that did not violate the right of defense will be retroactively corrected. This is important because it potentially eliminates the practice of vacating cases that had procedural errors.
Rising the statute of limitations to 20 years after majority is only a slight improvement but is still very short of what should have been done. The defenders of the church repeatedly try to mitigate the serious nature of most of the victims coming forward, referring to them as "old cases." This is a meaningless categorization but worse, it is a cruel and insensitive label for those who were molested and abused years ago. The constant pain from physical, emotional and spiritual abuse does not disappear over time. It remains and in most cases gets worse. Most child victims hold back for 30 years before finding the courage to take the risk of disclosing their abuse. They are imprisoned and paralyzed by guilt, shame, fear and an unwillingness to re-open the deep wounds. Clergy victims suffer from an added layer of fear imposed by the church itself through its heretical teaching that clerics are somehow superior to lay people and so sacred that they are entitled to exemption from accountability. The better revision would have been to extend the period to 40 years past majority. The best revision would have been total elimination of the statute. The whining of the lawyers and others that this makes trying cases difficult is nonsense. The statute is actually a presumption in favor of the criminal abuser. The statute of limitations should not evaluate evidence. That's the tribunal's job.
The cloak of secrecy hasn't been removed. Fr. Lombardi claims that secrecy is maintained "in order to safeguard the dignity of all the people involved." This of course, is a lame excuse for the Vatican's obsession with image. Historically totalitarian regimes dispense their peculiar version of justice behind closed doors. In the church's case, closed hearings would be acceptable but as it stands now, tribunal cases in the U.S. are generally buried so deep that even the victims are stonewalled about the case. If Fr. Lombardi's rationale reflects official policy then it seems that everybody's dignity is respected except that of the victims.
The eighth revision is a potential for disaster. This one gives the local bishops the power to proceed judicially against people whom they suspect of heresy, apostasy or schism. The potential for misuse of this norm and the consequent denial of due process and the right of free expression to people the bishops decide don't think like them is terrifying.
The official revisions to the 2001 document issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith are an improvement even though they are far too late in coming and lacking in some significant provisions.
Fr. Lombardi's accompanying explanation is remarkable for one reason only: he openly admits that public outcry, which obviously includes secular media coverage, actually had an impact on the pope and other Vatican officials. This is remarkable in light of the usual practice of either accusing the media of being anti-Catholic any time they criticized the church or dismissing them outright as being irrelevant. The problem with his admission is that the media and the public should have been listened to 25 years ago instead of ignored.
The main problem with the Vatican's latest attempt at damage control is that they continue to deny the fundamental issue: the nature of the clericalized monarchical structure of the institutional church and its role in the systematic dismantling of the reality of church as People of God.
[Tom Doyle is a priest, canon lawyer, addictions therapist and long-time supporter of justice and compassion for clergy sex abuse victims.]
zondag, juli 18, 2010
Something missing, It is time for some canonical trials of bishops
NCR
Vieuwpoint
Nicholas P. Cafardi
Jul. 16, 2010
The announcement from Cardinal William Levada, Prefect of the Congregation for the Doctrine of the Faith, of the new norms for “more serious crimes” (de gravioribus delictis) was certainly a step forward in the church’s law regarding the sexual abuse of children.
The three helpful changes in the church’s law are
-Now the victim of sexual abuse by a priest has up to the age of 38 to report the crime and have it canonically prosecuted.
-The sexual abuse by clergy of mentally incompetent victims, beyond the years of childhood, is now considered the same crime as abusing a minor.
-And the acquisition, possession or distribution of child pornography is a canonical crime in and of itself.
These are all changes for the good in the church’s universal law, which applies to the church in every country everywhere. Unfortunately, it still leaves the church universal a few steps behind the church in the United States. Missing from the universal norms announced by Cardinal Levada is any mention of the “zero tolerance” policy of the American church, enshrined in the Dallas Norms, adopted by the American bishops and approved by the Apostolic See.
Norm 9 of the Dallas Norms says, quite clearly, “[T]he diocesan bishop shall exercise this power of governance to ensure that any priest or deacon who has committed even one act of sexual abuse of a minor...shall not continue in active ministry.”
This norm has worked well in the United States, and has helped largely to reduce the number of reported cases of abuse by clergy against children. Why, in the changes announced by Cardinal Levada, was it not made part of the church’s universal law? Surely Cardinal Levada, the first American to head the Congregation for the Doctrine of the Faith, is not unaware of the success of the “zero tolerance” norm in the United States. Surely he is not unaware of the statement of Pope John Paul II to the consistory of American cardinals that met in the Vatican in April of 2002, in which the Holy Father said, quite emphatically, speaking not only of America, but of the universal church that he shepherded, “People need to know that there is no place in the priesthood for those who would harm the young.”
The time is long past, in our church, for saying one thing and doing another. If Cardinal Levada stands behind the successor of Peter, these words of John Paul II should have a meaning beyond the rhetorical. They should become a part of the church’s universal legal system. But that opportunity was tragically missed last week.
But that was not all that was missed. Lacking in both the Dallas Norms governing the American church and Cardinal Levada’s announcement of changes in the church’s universal laws was any mention of the fate of bishops who, by ignoring the reported sexual abuse of children by their priests, allow them to victimize yet other children.
This truly is the elephant in the sanctuary.
The Dallas Norms effectively shifted the burden of the abuse crisis from the bishops who ignored the abuse to the priests who perpetrated it.
The universal norms announced by Cardinal Levada ignore the problem entirely. And yet, we must come to terms with this part of the problem. Unlike in the American church, in Ireland, the bishops who re-assigned priest abusers, had the courage to resign their bishoprics. But even here, there is a problem. It should not be up to the bishop to dismiss himself. Something in the church’s law should make this happen.
And there is something in the church’s law that does. Canon 1389, §2, says that “A person who through culpable negligence illegitimately places or omits an act of ecclesiastical power, ministry, or function with harm to another is to be punished with a just penalty.” Certainly bishops who have knowingly or negligently re-assigned a known priest child-abuser to yet another parish have performed an act of ecclesiastical power that has caused harm to another, i.e., the additional child victims.
In his announcement, Cardinal Levada re-affirms that “the right, as mandated by the Roman Pontiff to judge...bishops” belongs to the Congregation for the Doctrine of the Faith. It is time for some of those canonical trials of bishops who have re-assigned priests with a known history of child sexual abuse to start. Only then will we laity know that the church has a legal system that really works. It’s up to you, Cardinal Levada, to fill in this missing part of the church’s law.
[Nicholas P. Cafardi is a civil and canon lawyer, and a professor and former dean at Duquesne University School of Law in Pittsburgh.]
(sorry Paddy just couldn't resist, do have a great day anyhow! ;-) )
Vieuwpoint
Nicholas P. Cafardi
Jul. 16, 2010
The announcement from Cardinal William Levada, Prefect of the Congregation for the Doctrine of the Faith, of the new norms for “more serious crimes” (de gravioribus delictis) was certainly a step forward in the church’s law regarding the sexual abuse of children.
The three helpful changes in the church’s law are
-Now the victim of sexual abuse by a priest has up to the age of 38 to report the crime and have it canonically prosecuted.
-The sexual abuse by clergy of mentally incompetent victims, beyond the years of childhood, is now considered the same crime as abusing a minor.
-And the acquisition, possession or distribution of child pornography is a canonical crime in and of itself.
These are all changes for the good in the church’s universal law, which applies to the church in every country everywhere. Unfortunately, it still leaves the church universal a few steps behind the church in the United States. Missing from the universal norms announced by Cardinal Levada is any mention of the “zero tolerance” policy of the American church, enshrined in the Dallas Norms, adopted by the American bishops and approved by the Apostolic See.
Norm 9 of the Dallas Norms says, quite clearly, “[T]he diocesan bishop shall exercise this power of governance to ensure that any priest or deacon who has committed even one act of sexual abuse of a minor...shall not continue in active ministry.”
This norm has worked well in the United States, and has helped largely to reduce the number of reported cases of abuse by clergy against children. Why, in the changes announced by Cardinal Levada, was it not made part of the church’s universal law? Surely Cardinal Levada, the first American to head the Congregation for the Doctrine of the Faith, is not unaware of the success of the “zero tolerance” norm in the United States. Surely he is not unaware of the statement of Pope John Paul II to the consistory of American cardinals that met in the Vatican in April of 2002, in which the Holy Father said, quite emphatically, speaking not only of America, but of the universal church that he shepherded, “People need to know that there is no place in the priesthood for those who would harm the young.”
The time is long past, in our church, for saying one thing and doing another. If Cardinal Levada stands behind the successor of Peter, these words of John Paul II should have a meaning beyond the rhetorical. They should become a part of the church’s universal legal system. But that opportunity was tragically missed last week.
But that was not all that was missed. Lacking in both the Dallas Norms governing the American church and Cardinal Levada’s announcement of changes in the church’s universal laws was any mention of the fate of bishops who, by ignoring the reported sexual abuse of children by their priests, allow them to victimize yet other children.
This truly is the elephant in the sanctuary.
The Dallas Norms effectively shifted the burden of the abuse crisis from the bishops who ignored the abuse to the priests who perpetrated it.
The universal norms announced by Cardinal Levada ignore the problem entirely. And yet, we must come to terms with this part of the problem. Unlike in the American church, in Ireland, the bishops who re-assigned priest abusers, had the courage to resign their bishoprics. But even here, there is a problem. It should not be up to the bishop to dismiss himself. Something in the church’s law should make this happen.And there is something in the church’s law that does. Canon 1389, §2, says that “A person who through culpable negligence illegitimately places or omits an act of ecclesiastical power, ministry, or function with harm to another is to be punished with a just penalty.” Certainly bishops who have knowingly or negligently re-assigned a known priest child-abuser to yet another parish have performed an act of ecclesiastical power that has caused harm to another, i.e., the additional child victims.
In his announcement, Cardinal Levada re-affirms that “the right, as mandated by the Roman Pontiff to judge...bishops” belongs to the Congregation for the Doctrine of the Faith. It is time for some of those canonical trials of bishops who have re-assigned priests with a known history of child sexual abuse to start. Only then will we laity know that the church has a legal system that really works. It’s up to you, Cardinal Levada, to fill in this missing part of the church’s law.
[Nicholas P. Cafardi is a civil and canon lawyer, and a professor and former dean at Duquesne University School of Law in Pittsburgh.]
(sorry Paddy just couldn't resist, do have a great day anyhow! ;-) )
Lego land; de ramp na de ramp: het moreel faillisement van Rooms katholieke Nederland
STICHTING MEA CULPA UNITED I.O. wilt meldingen van misbruik binnen de Rooms Katholieke Kerk doorgeven aan Advocaat van der Goen te Soest.
Het is voor u van belang zelf een gedetailleerd, feitelijk verslag (namen van daders, congregatie, internaat of tehuis, periode van misbruik etc. te maken.
Dit verslag kunt u naar Stichting MEA CULPA UNITED i.o. sturen per email: meaculpaunited@gmail.com
Hebt u al een gedetailleerd verslag naar MEA CULPA (Bert smeets) gestuurd dan kunt u volstaan met het storten van de eenmalige donatie.
Na storting bent u automatisch donateur van de nieuwe Stichting in een gezamenlijke claim tegen de Rooms Katholieke Kerk.
Advovaat van der Goen beoordeelt of uw claim in aanmerking komt. Wij, Stichting MEA CULPA UNITED i.o., willen vooral geloofwaardig zijn en blijven. Wij vragen u om vooral te vermelden of u toestemming geeft om uw melding van misbruik aan advocaat van der Goen door te geven.
Om uw claim te kunnen indienen vragen wij u eenmalig, minimaal een donatie van 100 euro te storten (indien u meer wilt doneren) op de rekening van Stichting MEA CULPA UNITED i.o.
Ons rekeningnummer ontvangt u zo spoedig mogelijk.
Alle administratieve zaken rondom uw claim worden alleen via bovenstaand NIEUW email adres meaculpaunited@gmail.com van de Stichting i.o. behandeld.
Wij hopen dat u, net als wij, blij bent met deze nieuwe ontwikkeling, verjaringstermijnen bestaan niet in het hart van de mens, alleen waarheid en gerechtigheid.
MeaCulpa United
Marjan Hendrickx
Bron: the Brick Testament
Het is voor u van belang zelf een gedetailleerd, feitelijk verslag (namen van daders, congregatie, internaat of tehuis, periode van misbruik etc. te maken.
Dit verslag kunt u naar Stichting MEA CULPA UNITED i.o. sturen per email: meaculpaunited@gmail.com
Hebt u al een gedetailleerd verslag naar MEA CULPA (Bert smeets) gestuurd dan kunt u volstaan met het storten van de eenmalige donatie.
Na storting bent u automatisch donateur van de nieuwe Stichting in een gezamenlijke claim tegen de Rooms Katholieke Kerk.
Advovaat van der Goen beoordeelt of uw claim in aanmerking komt. Wij, Stichting MEA CULPA UNITED i.o., willen vooral geloofwaardig zijn en blijven. Wij vragen u om vooral te vermelden of u toestemming geeft om uw melding van misbruik aan advocaat van der Goen door te geven.
Om uw claim te kunnen indienen vragen wij u eenmalig, minimaal een donatie van 100 euro te storten (indien u meer wilt doneren) op de rekening van Stichting MEA CULPA UNITED i.o.
Ons rekeningnummer ontvangt u zo spoedig mogelijk.
Alle administratieve zaken rondom uw claim worden alleen via bovenstaand NIEUW email adres meaculpaunited@gmail.com van de Stichting i.o. behandeld.
Wij hopen dat u, net als wij, blij bent met deze nieuwe ontwikkeling, verjaringstermijnen bestaan niet in het hart van de mens, alleen waarheid en gerechtigheid.
MeaCulpa United
Marjan Hendrickx
Bron: the Brick Testament
zaterdag 17 juli 2010
Claim / mail
Alle aangeslotenen van meaCulpa United krijgen snel een mail van Marjan Hendrickx; meaCulpa United bestuur.
17-7-2010
Claim / mail
Alle aangeslotenen van meaCulpa United krijgen snel een mail van Marjan Hendrickx; meaCulpa United bestuur.
17-7-2010
Get up, Stand Up! For You are Right.
persbericht
persbericht
Stichting
MeaCulpa United geeft Van der Goen Advocaten te Soest, Nederland opdracht tot het daadwerkelijk indienen van claims.Bert Smeets
voorzitter
meaCulpa United
Maastricht
035 601 50 80
Soest
zaterdag, juli 17, 2010
vrijdag, juli 16, 2010
Wie is die man?
‘Laat de kinderen tot mij komen’
Gedachten bij seksueel misbruik (2)
Seksueel misbruik van minderjarigen is een misdrijf dat helaas niet tot onze tijd beperkt blijft. Het is van alle tijden. In het Nieuwe Testament stuiten we op een onvoorwaardelijke veroordeling uit de mond van Jezus. Misschien leest niet iedereen de betreffende passages met dezelfde ogen, maar behalve expliciete veroordelingen vinden we ook kritiek op praktijken van seksueel misbruik uit kringen van machthebbers, keizers en hun hofhouding.
De Romeinse keizer onder wie Christus veroordeeld, gekruisigd en gedood werd, was de als zeer wellustig bekend staande keizer Tiberius (14-37 nC). De Romeinse geschiedschrijver Suetonius beschrijft uitspattingen en misdaden waarvan de roep ook Palestina en de joodse tijdgenoten van Jezus van Nazareth bereikt. We spreken over de periode rond 30 na Christus. Consuls, keizers en leiders van het volk kregen kinderen aangeboden bij wijze van cadeau ter seksueel vermaak. Het volk eerde hun leiders daarmee. Dit waren niet de kinderen van Romeinse burgers, maar die van slaven en slavinnen. Suetonius beschrijft wat Tiberius met deze willoze geschenken uitspookte: “Op Capri liet hij plekjes voor zinnelijk genot inrichten waar jongens en meisjes verkleed als Pan en nimfen verleidingshandelingen verrichten: het volk noemde deze plaats openlijk ‘de tuin van de oude geit’… [Tiberius] verwierf een reputatie in nog grovere ontsporingen die men nauwelijks durft te vertellen, laat staan geloven. Zo trainde hij bijvoorbeeld kleine jongens (die hij ‘hapjes’ noemde) om tussen zijn dijen te kruipen als hij ging zwemmen om hem te prikkelen met hun likjes en beetjes, en ongespeende babies hield hij aan zijn geslachtsdeel als was het de borst, verkikkerd als hij door zijn aard en leeftijd was op deze vorm van bevrediging” (Suetonius, Leven van de Keizers, ‘Tiberius’ 43-44).
Het aanbieden van kinderen ter seksueel vermaak van mannen van aanzien is een praktijk die meespeelt op de achtergrond van het verhaal over de kinderen die men bij Jezus brengt. Een praktijk die uiteraard streng veroordeeld wordt. Marcus vertelt het als volgt: “De mensen probeerden kinderen (paidía) bij hem te brengen om ze door hem
te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen; ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is
zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen” (Marcus 10,13-16).
Niet onmiddellijk duidelijk in dit verhaal is de houding van de leerlingen die willen verhinderen dat mensen kinderen (niet: hun kinderen) bij hem brengen. Het woord paidía kan ‘kinderen’ betekenen, maar ook ‘slaven’. Het Griekse woord voor ‘aanraken’ (hapsêtai), zeggen sommige exegeten, heeft seksuele connotaties. Denken de leerlingen wellicht aan de Romeinse lusthofverhalen en grijpen ze daarom in? Verdenken ze deze paidía ervan dat het hoertjes en schandknapen zijn? Het verhaal kan een kritiek zijn op de Grieks-Romeinse praktijk van dit schandelijke eerbetoon. Sommige exegeten volgen deze weg. In elk geval wordt de situatie door Jezus op zijn kop gezet. Hij ziet in het kind het kind. Volledig onbevangen neemt hij hen in zijn armen en zegent hen. Zijn uitspraak: “Het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij”, benadrukt hun onschuld. Mochten de mensen de door de leerlingen vermoede bijbedoelingen hebben, Jezus keert dit vermoeden van ‘schuld’ om in onschuld.
Er is nog een tweede passage die door exegeten met pederastie in verband wordt gebracht (als parallel in de synoptische evangeliën zijn het er meer, maar die laat ik even buiten beschouwing). Verdedigt de eerste tekst de onschuld van de kinderen, de tweede veroordeelt de schuld van de volwassenen. In het evangelie van Mattheüs veroordeelt Jezus het gedrag van mensen die kinderen van hun eer beroven en verachten: “Op dat moment kwamen de leerlingen Jezus vragen:
‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemelen?’ Hij riep een kind bij zich, zette het in hun midden neer en zei: ‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemelen zeker niet binnengaan. Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemelen. En wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op. Wie een van deze kleintjes (mikroon) die in mij geloven van de goede weg afbrengt (skandalísêi), die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken… Waak ervoor om ook maar een van deze kleintjes te verachten’” (Mattheüs 18,1-6 en 10).
Uit het woord skandalísêi blijkt dat het hier over misbruik gaat of pederastie. Schandaliseren betekent dat men een kind van zijn eer berooft. De straf is van de zwaarste soort. De dood door verdrinking. Niet helemaal overigens, want dat zou op zijn beurt weer onchristelijk zijn – Jezus maakt hier eerder een soort vergelijking: een kind misbruiken staat gelijk aan de dood.
De boodschap is duidelijk. Kinderen zijn heilig. Om dit te onderstrepen voegt Jezus eraan toe: “… hun engelen in de hemel aanschouwen onophoudelijk het gelaat van mijn hemelse vader” (Mattheüs 18,10). De boodschap naar de daders is eveneens duidelijk. Geen genade. Althans niet in dit ondermaanse. De Jezus van Mattheüs spreekt hier harde taal. In hetzelfde verband stelt hij: “Als je hand of je voet je op de verkeerde weg zet, hak hem dan af en werp hem weg… Brengt je oog je op de verkeerde weg, ruk het dan uit…” (Mattheüs 18,8-9). De onschuld van kinderen mag nooit in gevaar worden gebracht.
De christelijke cultuur is een cultuur van vergeving. Dat wil zij althans graag zijn. Wij zullen daders van seksueel misbruik niet zo gauw met een molensteen om hun hals in zee werpen. Maar aan wie komt de vergeving toe? Onze cultuur was tot voor kort een christelijke cultuur waarin seksueel misbruik van minderjarigen voor alles als zonde gekwalificeerd werd. Een doodzonde, als we het evangelie goed lezen. Thans is misbruik vooral een misdaad die geregeld wordt in het Wetboek van Strafrecht. Daders van seksueel misbruik lever je over aan het Openbaar Ministerie. Dat is oceaan genoeg om in te verdrinken. Maar niet verzwijg je hun daden, niet absolveer je hen of verplaats je hen buiten het bisdom of de provincie. Want dan leg je die molensteen anderen om de hals. Hoe vergevingsgezind we ook willen zijn, het evangelie biedt hier geen ruimte.
Patrick Chatelion Counet
Gedachten bij seksueel misbruik (2)
Seksueel misbruik van minderjarigen is een misdrijf dat helaas niet tot onze tijd beperkt blijft. Het is van alle tijden. In het Nieuwe Testament stuiten we op een onvoorwaardelijke veroordeling uit de mond van Jezus. Misschien leest niet iedereen de betreffende passages met dezelfde ogen, maar behalve expliciete veroordelingen vinden we ook kritiek op praktijken van seksueel misbruik uit kringen van machthebbers, keizers en hun hofhouding.
De Romeinse keizer onder wie Christus veroordeeld, gekruisigd en gedood werd, was de als zeer wellustig bekend staande keizer Tiberius (14-37 nC). De Romeinse geschiedschrijver Suetonius beschrijft uitspattingen en misdaden waarvan de roep ook Palestina en de joodse tijdgenoten van Jezus van Nazareth bereikt. We spreken over de periode rond 30 na Christus. Consuls, keizers en leiders van het volk kregen kinderen aangeboden bij wijze van cadeau ter seksueel vermaak. Het volk eerde hun leiders daarmee. Dit waren niet de kinderen van Romeinse burgers, maar die van slaven en slavinnen. Suetonius beschrijft wat Tiberius met deze willoze geschenken uitspookte: “Op Capri liet hij plekjes voor zinnelijk genot inrichten waar jongens en meisjes verkleed als Pan en nimfen verleidingshandelingen verrichten: het volk noemde deze plaats openlijk ‘de tuin van de oude geit’… [Tiberius] verwierf een reputatie in nog grovere ontsporingen die men nauwelijks durft te vertellen, laat staan geloven. Zo trainde hij bijvoorbeeld kleine jongens (die hij ‘hapjes’ noemde) om tussen zijn dijen te kruipen als hij ging zwemmen om hem te prikkelen met hun likjes en beetjes, en ongespeende babies hield hij aan zijn geslachtsdeel als was het de borst, verkikkerd als hij door zijn aard en leeftijd was op deze vorm van bevrediging” (Suetonius, Leven van de Keizers, ‘Tiberius’ 43-44).Het aanbieden van kinderen ter seksueel vermaak van mannen van aanzien is een praktijk die meespeelt op de achtergrond van het verhaal over de kinderen die men bij Jezus brengt. Een praktijk die uiteraard streng veroordeeld wordt. Marcus vertelt het als volgt: “De mensen probeerden kinderen (paidía) bij hem te brengen om ze door hem
te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen; ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie iszoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen” (Marcus 10,13-16).
Niet onmiddellijk duidelijk in dit verhaal is de houding van de leerlingen die willen verhinderen dat mensen kinderen (niet: hun kinderen) bij hem brengen. Het woord paidía kan ‘kinderen’ betekenen, maar ook ‘slaven’. Het Griekse woord voor ‘aanraken’ (hapsêtai), zeggen sommige exegeten, heeft seksuele connotaties. Denken de leerlingen wellicht aan de Romeinse lusthofverhalen en grijpen ze daarom in? Verdenken ze deze paidía ervan dat het hoertjes en schandknapen zijn? Het verhaal kan een kritiek zijn op de Grieks-Romeinse praktijk van dit schandelijke eerbetoon. Sommige exegeten volgen deze weg. In elk geval wordt de situatie door Jezus op zijn kop gezet. Hij ziet in het kind het kind. Volledig onbevangen neemt hij hen in zijn armen en zegent hen. Zijn uitspraak: “Het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij”, benadrukt hun onschuld. Mochten de mensen de door de leerlingen vermoede bijbedoelingen hebben, Jezus keert dit vermoeden van ‘schuld’ om in onschuld.
Er is nog een tweede passage die door exegeten met pederastie in verband wordt gebracht (als parallel in de synoptische evangeliën zijn het er meer, maar die laat ik even buiten beschouwing). Verdedigt de eerste tekst de onschuld van de kinderen, de tweede veroordeelt de schuld van de volwassenen. In het evangelie van Mattheüs veroordeelt Jezus het gedrag van mensen die kinderen van hun eer beroven en verachten: “Op dat moment kwamen de leerlingen Jezus vragen:
‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemelen?’ Hij riep een kind bij zich, zette het in hun midden neer en zei: ‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemelen zeker niet binnengaan. Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemelen. En wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op. Wie een van deze kleintjes (mikroon) die in mij geloven van de goede weg afbrengt (skandalísêi), die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken… Waak ervoor om ook maar een van deze kleintjes te verachten’” (Mattheüs 18,1-6 en 10).
Uit het woord skandalísêi blijkt dat het hier over misbruik gaat of pederastie. Schandaliseren betekent dat men een kind van zijn eer berooft. De straf is van de zwaarste soort. De dood door verdrinking. Niet helemaal overigens, want dat zou op zijn beurt weer onchristelijk zijn – Jezus maakt hier eerder een soort vergelijking: een kind misbruiken staat gelijk aan de dood.
De boodschap is duidelijk. Kinderen zijn heilig. Om dit te onderstrepen voegt Jezus eraan toe: “… hun engelen in de hemel aanschouwen onophoudelijk het gelaat van mijn hemelse vader” (Mattheüs 18,10). De boodschap naar de daders is eveneens duidelijk. Geen genade. Althans niet in dit ondermaanse. De Jezus van Mattheüs spreekt hier harde taal. In hetzelfde verband stelt hij: “Als je hand of je voet je op de verkeerde weg zet, hak hem dan af en werp hem weg… Brengt je oog je op de verkeerde weg, ruk het dan uit…” (Mattheüs 18,8-9). De onschuld van kinderen mag nooit in gevaar worden gebracht.
De christelijke cultuur is een cultuur van vergeving. Dat wil zij althans graag zijn. Wij zullen daders van seksueel misbruik niet zo gauw met een molensteen om hun hals in zee werpen. Maar aan wie komt de vergeving toe? Onze cultuur was tot voor kort een christelijke cultuur waarin seksueel misbruik van minderjarigen voor alles als zonde gekwalificeerd werd. Een doodzonde, als we het evangelie goed lezen. Thans is misbruik vooral een misdaad die geregeld wordt in het Wetboek van Strafrecht. Daders van seksueel misbruik lever je over aan het Openbaar Ministerie. Dat is oceaan genoeg om in te verdrinken. Maar niet verzwijg je hun daden, niet absolveer je hen of verplaats je hen buiten het bisdom of de provincie. Want dan leg je die molensteen anderen om de hals. Hoe vergevingsgezind we ook willen zijn, het evangelie biedt hier geen ruimte.
Patrick Chatelion Counet
p.s. Het artikel stond in:
KNR-bulletin, julinummer 2010.
KNR-bulletin, julinummer 2010.
Belgie (hypotheekboeren) oog- tandartsen enthousiast: Bisdom Brugge keurt misbruik kinderen 7- 10 jaar goed. Oproep daders meldt U
Wie kruipt er onder het kruis van Vangheluwe? Bij het bisdom van Brugge veroordelen ze de act alvast niet. "Sinds het ontslag van de bisschop zijn er al heel veel moppen ontstaan over de zaak", zegt woordvoerder Peter Rossel. "En dat is vaak goed, want hoe vreemd het ook klinkt: bepaalde humor helpt soms om de pijn en de negatieve gevoelens te verdrijven. Ik vind Lamoot trouwens een goede humorist."
"Dat kinderen onder zijn kruis moeten kruipen, is natuurlijk een smakeloos element. Hopelijk getuigt de inhoud van de vertoning van meer goede smaak. Al besef ik maar al te goed dat wij niet veel recht van spreken hebben. Wat Vangheluwe deed, getuigt immers ook niet van veel goede smaak."
"Dat kinderen onder zijn kruis moeten kruipen, is natuurlijk een smakeloos element. Hopelijk getuigt de inhoud van de vertoning van meer goede smaak. Al besef ik maar al te goed dat wij niet veel recht van spreken hebben. Wat Vangheluwe deed, getuigt immers ook niet van veel goede smaak."
Ter voorkoming van misverstanden met deze Vlamingen:
heb niet de illusie dat dit humor is.
heb niet de illusie dat dit humor is.
Verjaring Snoskommers
Artikel 9 van het EVRM:
‘1. Een ieder heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst; dit recht omvat tevens de vrijheid om van godsdienst of overtuiging te veranderen, alsmede de vrijheid hetzij alleen, hetzij met anderen, zowel in het openbaar als privé zijn
godsdienst te belijden of overtuiging tot uitdrukking te brengen in erediensten, in onderricht, in praktische toepassing ervan en in het onderhouden van geboden en voorschriften.
2. De vrijheid zijn godsdienst te belijden of overtuiging tot uiting te brengen kan aan geen andere beperkingen worden onderworpen dan die die bij de wet zijn voorzien en in een democratische samenleving noodzakelijk zijn in het belang van de openbare veiligheid, voor de bescherming van de openbare orde, gezondheid of goede zeden of
voor de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen.’
‘1. Een ieder heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst; dit recht omvat tevens de vrijheid om van godsdienst of overtuiging te veranderen, alsmede de vrijheid hetzij alleen, hetzij met anderen, zowel in het openbaar als privé zijn
godsdienst te belijden of overtuiging tot uitdrukking te brengen in erediensten, in onderricht, in praktische toepassing ervan en in het onderhouden van geboden en voorschriften.2. De vrijheid zijn godsdienst te belijden of overtuiging tot uiting te brengen kan aan geen andere beperkingen worden onderworpen dan die die bij de wet zijn voorzien en in een democratische samenleving noodzakelijk zijn in het belang van de openbare veiligheid, voor de bescherming van de openbare orde, gezondheid of goede zeden of
voor de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen.’
donderdag, juli 15, 2010
Abortus kliniek
Lode Vandeputte tot priester gewijd
Geplaatst door onze redactie op donderdag 15 juli 2010 om 12:45u (Bron: HLN/ Bisdom Brugge)
BRUGGE (RKnieuws.net) - De kersverse Brugse bisschop Jozef De Kesel heeft de 37-jarige Lode Vandeputte zondagnamiddag tot priester gewijd. Lode werd aangesteld als diocesaan medewerker voor Caritas in opvolging van Toon Vandeputte.Lode Vandeputte komt uit een gelovig gezin met vier kinderen die allemaal actief waren in de jeugdbeweging en het vrijwilligerswerk. Hij werkte als opvoeder bij mensen met een beperking en later als voltijds vrijgestelde voor KSA-Noordzeegouw tot dit werk niet langer te combineren viel met zijn engagementen binnen de Sint-Michielsbeweging die hij had leren kennen. Hij ging wonen in de gemeenschap van Sint-Michiel in Kortrijk en hielp die gemeenschap verder uitbouwen. In 2000 trad Lode toe tot de net opgestarte Sociëteit van Sint-Michiel binnen de Sint-Michielsbeweging. Hij vatte pas in 2004 de priesteropleiding aan in het Grootseminarie te Brugge.
Geplaatst door onze redactie op donderdag 15 juli 2010 om 12:45u (Bron: HLN/ Bisdom Brugge)
BRUGGE (RKnieuws.net) - De kersverse Brugse bisschop Jozef De Kesel heeft de 37-jarige Lode Vandeputte zondagnamiddag tot priester gewijd. Lode werd aangesteld als diocesaan medewerker voor Caritas in opvolging van Toon Vandeputte.Lode Vandeputte komt uit een gelovig gezin met vier kinderen die allemaal actief waren in de jeugdbeweging en het vrijwilligerswerk. Hij werkte als opvoeder bij mensen met een beperking en later als voltijds vrijgestelde voor KSA-Noordzeegouw tot dit werk niet langer te combineren viel met zijn engagementen binnen de Sint-Michielsbeweging die hij had leren kennen. Hij ging wonen in de gemeenschap van Sint-Michiel in Kortrijk en hielp die gemeenschap verder uitbouwen. In 2000 trad Lode toe tot de net opgestarte Sociëteit van Sint-Michiel binnen de Sint-Michielsbeweging. Hij vatte pas in 2004 de priesteropleiding aan in het Grootseminarie te Brugge.
En wat, Bisschopsconferentie en KNR, betekent dit voor U en Uw Commissie Deetman?
PUBLICATION OF CDF NORMS ON MOST SERIOUS CRIMES
VATICAN CITY, 15 JUL 2010 (VIS) - The Congregation for the Doctrine of the
Faith today published its new "Norms concerning the most serious crimes". Given below is the text of an explanatory note on the new measures, issued by Holy See Press Office Director Fr. Federico Lombardi S.J.
In 2001 the Holy Father John Paul II promulgated a very important document, the Motu Proprio "Sacramentorum sanctitatis tutela", which gave the Congregation for the Doctrine of the Faith responsibility to deal with and judge a series of particularly serious crimes within the ambit of canon law. This responsibility had previously been attributed also to other dicasteries, or was not completely clear.
The Motu Proprio (the "law" in the strict sense) was accompanied by a series of practical and procedural Norms, known as "Normae de gravioribus delictis". Over the nine years since then, experience has naturally suggested that these Norms be integrated and updated, so as to streamline and simplify the procedures and make them more effective, and to take account of new problems. This has been achieved principally by the Pope attributing new "faculties" to the Congregation for the Doctrine of the Faith; faculties which, however, were not organically integrated into the initial Norms. This has now come about, within the context of a systematic revision of those Norms.
The serious crimes to which the regulations referred concerned vital aspects of Church life: the Sacraments of the Eucharist and of Penance, but also sexual abuse committed by a priest against a minor under the age of eighteen.
The vast public echo this latter kind of crime has had over recent years has attracted great attention and generated intense debate on the norms and procedures applied by the Church to judge and punish such acts.
It is right, then, that there should be complete clarity concerning the regulations currently in force in this field, and that these regulations be presented organically so as to facilitate the work of the people who deal with these matters.
An initial clarification - especially for use by the media - was provided recently with the publication on the Holy See website of a brief "Guide to Understanding Basic CDF Procedures concerning Sexual Abuse Allegations". The publication of the new Norms is, however, quite a different thing, providing us with an official and updated legal text which is valid for the whole Church.
In order to facilitate the reading of the Norms by a non-specialist public, particularly interested in the problems of sexual abuse, we will seek to highlight a number of important aspects:
Among the novelties introduced with respect to the earlier Norms, mention must be made, above all, of measures intended to accelerate procedures, such as the possibility of not following the "judicial process" but proceeding by "extrajudicial decree", or that of presenting (in particular circumstances) the most serious cases to the Holy Father with a view to dismissing the offender from the clerical state.
Another Norm intended to simplify earlier problems and to take account of the evolution of the situation in the Church concerns the possibility of having not only priests but also lay persons as members of the tribunal staff, or as lawyers or prosecutors. Likewise, in order to undertake these functions it is no longer strictly necessary to have a doctorate in canon law, but the required competency can also be proved in another way; for example, with a licentiate.
Another aspect worthy of note is the increase of the statue of limitations from ten years to twenty years, with the possibility of extension even beyond that period.
Another significant aspect is establishing parity between the abuse of mentally disabled people and that of minors, and the introduction of a new category: paedophile pornography. This is defined as: "the acquisition, possession or disclosure" by a member of the clergy, "in any way and by any means, of pornographic images of minors under the age of fourteen".
Regulations concerning the secrecy of trials are maintained, in order to safeguard the dignity of all the people involved.
One point that remains untouched, though it has often been the subject of discussion in recent times, concerns collaboration with the civil authorities. It must be borne in mind that the Norms being published today are part of the penal code of canon law, which is complete in itself and entirely distinct from the law of States.
On this subject, however, it is important to take note of the "Guide to Understanding Basic CDF Procedures concerning Sexual Abuse Allegations", as published on the Holy See website. In that Guide, the phrase "Civil law concerning reporting of crimes to the appropriate authorities should always be followed" is contained in the section dedicated to "Preliminary Procedures". This means that in the practice suggested by the Congregation for the Doctrine of the Faith it is necessary to comply with the requirements of law in the various countries, and to do so in good time, not during or subsequent to the canonical trial.
Today's publication of the Norms makes a great contribution to the clarity and certainty of law in this field; a field in which the Church is today strongly committed to proceeding with rigour and transparency so as to respond fully to the just expectations of moral coherence and evangelical sanctity nourished by the faithful and by public opinion, and which the Holy Father has constantly reiterated.
Of course, many other measures and initiatives are required from the various ecclesiastical bodies. The Congregation for the Doctrine of the Faith is currently examining how to help the bishops of the world formulate and develop, coherently and effectively, the indications and guidelines necessary to face the problems of the sexual abuse of minors, either by members of the clergy or within the environment of activities and institutions connected with the Church, bearing in mind the situation and the problems of the societies in which they operate.
This will be another crucial step on the Church's journey as she translates into permanent practice and continuous awareness the fruits of the teachings and ideas that have matured over the course of the painful events of the "crisis" engendered by sexual abuse by members of the clergy.
In order to complete this brief overview of the principal novelties contained in the "Norms", mention must also be made of those that refer to crimes of a different nature. In this case too it is not so much a case of introducing new substance as of integrating rules that are already in force so as to obtain a better ordered and more organic set of regulations on the "most serious crimes" reserved to the Congregation for the Doctrine of the Faith.
These include crimes against the faith (heresy, apostasy and schism) for which competency normally falls to ordinaries, although the Congregation becomes competent in the case of an appeal; the malicious recording and disclosure of sacramental Confession about which a decree of condemnation was published in 1988; and the attempted ordination of women, about which a decree was published in 2007.
OP/ VIS 20100715 (1190)
PUBLICATION OF CDF NORMS ON MOST SERIOUS CRIMES
VATICAN CITY, 15 JUL 2010 (VIS) - The Congregation for the Doctrine of the
Faith today published its new "Norms concerning the most serious crimes". Given below is the text of an explanatory note on the new measures, issued by Holy See Press Office Director Fr. Federico Lombardi S.J.In 2001 the Holy Father John Paul II promulgated a very important document, the Motu Proprio "Sacramentorum sanctitatis tutela", which gave the Congregation for the Doctrine of the Faith responsibility to deal with and judge a series of particularly serious crimes within the ambit of canon law. This responsibility had previously been attributed also to other dicasteries, or was not completely clear.
The Motu Proprio (the "law" in the strict sense) was accompanied by a series of practical and procedural Norms, known as "Normae de gravioribus delictis". Over the nine years since then, experience has naturally suggested that these Norms be integrated and updated, so as to streamline and simplify the procedures and make them more effective, and to take account of new problems. This has been achieved principally by the Pope attributing new "faculties" to the Congregation for the Doctrine of the Faith; faculties which, however, were not organically integrated into the initial Norms. This has now come about, within the context of a systematic revision of those Norms.
The serious crimes to which the regulations referred concerned vital aspects of Church life: the Sacraments of the Eucharist and of Penance, but also sexual abuse committed by a priest against a minor under the age of eighteen.
The vast public echo this latter kind of crime has had over recent years has attracted great attention and generated intense debate on the norms and procedures applied by the Church to judge and punish such acts.
It is right, then, that there should be complete clarity concerning the regulations currently in force in this field, and that these regulations be presented organically so as to facilitate the work of the people who deal with these matters.
An initial clarification - especially for use by the media - was provided recently with the publication on the Holy See website of a brief "Guide to Understanding Basic CDF Procedures concerning Sexual Abuse Allegations". The publication of the new Norms is, however, quite a different thing, providing us with an official and updated legal text which is valid for the whole Church.
In order to facilitate the reading of the Norms by a non-specialist public, particularly interested in the problems of sexual abuse, we will seek to highlight a number of important aspects:
Among the novelties introduced with respect to the earlier Norms, mention must be made, above all, of measures intended to accelerate procedures, such as the possibility of not following the "judicial process" but proceeding by "extrajudicial decree", or that of presenting (in particular circumstances) the most serious cases to the Holy Father with a view to dismissing the offender from the clerical state.
Another Norm intended to simplify earlier problems and to take account of the evolution of the situation in the Church concerns the possibility of having not only priests but also lay persons as members of the tribunal staff, or as lawyers or prosecutors. Likewise, in order to undertake these functions it is no longer strictly necessary to have a doctorate in canon law, but the required competency can also be proved in another way; for example, with a licentiate.
Another aspect worthy of note is the increase of the statue of limitations from ten years to twenty years, with the possibility of extension even beyond that period.
Another significant aspect is establishing parity between the abuse of mentally disabled people and that of minors, and the introduction of a new category: paedophile pornography. This is defined as: "the acquisition, possession or disclosure" by a member of the clergy, "in any way and by any means, of pornographic images of minors under the age of fourteen".
Regulations concerning the secrecy of trials are maintained, in order to safeguard the dignity of all the people involved.
One point that remains untouched, though it has often been the subject of discussion in recent times, concerns collaboration with the civil authorities. It must be borne in mind that the Norms being published today are part of the penal code of canon law, which is complete in itself and entirely distinct from the law of States.
On this subject, however, it is important to take note of the "Guide to Understanding Basic CDF Procedures concerning Sexual Abuse Allegations", as published on the Holy See website. In that Guide, the phrase "Civil law concerning reporting of crimes to the appropriate authorities should always be followed" is contained in the section dedicated to "Preliminary Procedures". This means that in the practice suggested by the Congregation for the Doctrine of the Faith it is necessary to comply with the requirements of law in the various countries, and to do so in good time, not during or subsequent to the canonical trial.
Today's publication of the Norms makes a great contribution to the clarity and certainty of law in this field; a field in which the Church is today strongly committed to proceeding with rigour and transparency so as to respond fully to the just expectations of moral coherence and evangelical sanctity nourished by the faithful and by public opinion, and which the Holy Father has constantly reiterated.
Of course, many other measures and initiatives are required from the various ecclesiastical bodies. The Congregation for the Doctrine of the Faith is currently examining how to help the bishops of the world formulate and develop, coherently and effectively, the indications and guidelines necessary to face the problems of the sexual abuse of minors, either by members of the clergy or within the environment of activities and institutions connected with the Church, bearing in mind the situation and the problems of the societies in which they operate.
This will be another crucial step on the Church's journey as she translates into permanent practice and continuous awareness the fruits of the teachings and ideas that have matured over the course of the painful events of the "crisis" engendered by sexual abuse by members of the clergy.
In order to complete this brief overview of the principal novelties contained in the "Norms", mention must also be made of those that refer to crimes of a different nature. In this case too it is not so much a case of introducing new substance as of integrating rules that are already in force so as to obtain a better ordered and more organic set of regulations on the "most serious crimes" reserved to the Congregation for the Doctrine of the Faith.
These include crimes against the faith (heresy, apostasy and schism) for which competency normally falls to ordinaries, although the Congregation becomes competent in the case of an appeal; the malicious recording and disclosure of sacramental Confession about which a decree of condemnation was published in 1988; and the attempted ordination of women, about which a decree was published in 2007.
OP/ VIS 20100715 (1190)
Vaticaan verstrengt regels tegen pedofilie
Geplaatst door onze redactie op donderdag 15 juli 2010 om 13:25u
VATICAANSTAD (RKnieuws.net) - Het Vaticaan heeft vandaag de regels tegen pedofilie door geestelijken verstrengd. Er komen snellere procedures voor de meest urgente zaken. De verjaringstermijn wordt verhoogd met tien jaar en seksueel misbruik van mentaal gehandicapten wordt gelijkgesteld met pedofilie.
De verjaringstermijn wordt van 10 op 20 jaar gebracht en gaat in vanaf het ogenblik dat het slachtoffer meerderjarig is.
De procedures bevatten echter geen "expliciet bevel" voor lokale kerken die betrokken zijn bij onderzoeken naar seksueel misbruik, om zich te wenden tot justitie.Het document met de nieuwe regels is gepresenteerd door jezuïet Lombardi, de woordvoerder van de H. Stoel.
Sinterklaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaas
Geplaatst door onze redactie op donderdag 15 juli 2010 om 13:25u
VATICAANSTAD (RKnieuws.net) - Het Vaticaan heeft vandaag de regels tegen pedofilie door geestelijken verstrengd. Er komen snellere procedures voor de meest urgente zaken. De verjaringstermijn wordt verhoogd met tien jaar en seksueel misbruik van mentaal gehandicapten wordt gelijkgesteld met pedofilie.
De verjaringstermijn wordt van 10 op 20 jaar gebracht en gaat in vanaf het ogenblik dat het slachtoffer meerderjarig is.
De procedures bevatten echter geen "expliciet bevel" voor lokale kerken die betrokken zijn bij onderzoeken naar seksueel misbruik, om zich te wenden tot justitie.Het document met de nieuwe regels is gepresenteerd door jezuïet Lombardi, de woordvoerder van de H. Stoel.
Sinterklaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaas
Brief aan Sinterklaas
Lieve Sint, verontschuldigt U mij indien ik U lastig val - in ruil zet ik graag mijn schoen en een paar wortels - maar er zijn een paar dingen waar ik met mijn kop niet bij kan.
1. Wat betekent mbt. verjaring (in ieder geval) het VN kinderverdrag (1989, Nederland 1995) voor (vroegere) slachtoffers?
oftewel: vervalt het VN Kinderrechten verdrag ingeval de ouder slachtoffer is van kerkelijk (seksueel) misbruik?
En wanneer dat niet het geval is:
wanneer gaat de verjaringstermijn dan in?
En voor welke generatie slachtoffers dan?
Lieve Sint, de antwoorden onbreken in het grote groene boek,
om dan maar met het simpelste te beginnen:
Het opheffen door de Kerk van U is dankzij de middenstand, het minderhedenbeleid en het COC niet zo'n probleem gebleken,
maar wat betekent de afschaffing van de burka voor de geloofsvrijheid van het kind van de burkadraagster?
Het slachtoffer van rooms katholiek (seksueel) misbruik zijn voor de geloofsvrijheid van het kind van dat slachtoffer?
ipv een Mercedes
aanvulling 13.08
Antwoord 1 van Sinterklaas:En ook hierop blijkt zojuist , bij onbereikbaarheid van het DCI, i.t.t. Hulp en Recht, de (Jeugd- Zeden)Politie Amsterdam wél een antwoord te hebben.
Dank U wel, mijnheer Trimbos, met een kusje van Mathilda.
Ik ben toch zeker Sinterklaas niet!
1. Wat betekent mbt. verjaring (in ieder geval) het VN kinderverdrag (1989, Nederland 1995) voor (vroegere) slachtoffers?
oftewel: vervalt het VN Kinderrechten verdrag ingeval de ouder slachtoffer is van kerkelijk (seksueel) misbruik?
En wanneer dat niet het geval is:
wanneer gaat de verjaringstermijn dan in?
En voor welke generatie slachtoffers dan?
Lieve Sint, de antwoorden onbreken in het grote groene boek,
om dan maar met het simpelste te beginnen:
Het opheffen door de Kerk van U is dankzij de middenstand, het minderhedenbeleid en het COC niet zo'n probleem gebleken,
maar wat betekent de afschaffing van de burka voor de geloofsvrijheid van het kind van de burkadraagster?
Het slachtoffer van rooms katholiek (seksueel) misbruik zijn voor de geloofsvrijheid van het kind van dat slachtoffer?
ipv een Mercedes
aanvulling 13.08
Antwoord 1 van Sinterklaas:En ook hierop blijkt zojuist , bij onbereikbaarheid van het DCI, i.t.t. Hulp en Recht, de (Jeugd- Zeden)Politie Amsterdam wél een antwoord te hebben.
Dank U wel, mijnheer Trimbos, met een kusje van Mathilda.
Ik ben toch zeker Sinterklaas niet!
Class action
Tijd voor Class Action
15/07/10 07u56
Walter Van Steenbrugge is strafpleiter. Hij bepleit collectieve afhandeling van misbruikdossiers in kerk.
Het initiatief om rechtsvorderingen rond seksueel misbruik in de kerk in te stellen zou best een collectieve basis hebben, aangezien de feiten intrinsiek samenhangen door het gedoogbeleid dat de leiding en de structuren van de kerk kenmerkt.Voor de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de kerk is het meer dan moeilijk de bomen nog door het bos te zien. Kan er vandaag nog nuttig onderzoek verricht worden? Is er geen verjaring ingetreden? Wie is verantwoordelijk? Is het risico niet groot dat er zich, na het misbruik zelf, nog een nieuw trauma aandient wanneer alles op een sisser uitdraait? Enige heldere communicatie hierover blijft manifest achterwege.
Het begrip verjaring is een vlag die twee ladingen dekt. Er is enerzijds de strafrechtelijke verjaring, wat betekent dat de dader niet meer kan worden gestraft omdat de strafrechtelijke vervolging uitgedoofd is door het verstrijken van een te lange periode sedert het plegen van het misdrijf. Anderzijds bestaat de burgerrechtelijke verjaring die, bij het verstrijken ervan, het slachtoffer de mogelijkheid ontneemt om van de dader nog een schadevergoeding te bekomen. In beide gevallen is het van belang te weten wanneer nu precies die verjaringstermijn begint te lopen.
In de regel start de strafrechtelijke verjaringstermijn vanaf de voltooiing van het misdrijf. Zo zal een persoon die op 18 juli 2010 een diefstal pleegt niet meer gestraft kunnen worden na het verstrijken van een periode van 5 jaar, te rekenen vanaf 18 juli 2010. Bij bepaalde misdrijven kan evenwel een voortgezette reeks van strafrechtelijke handelingen aanzien worden als één voortdurende actie die ervoor zorgt dat de verjaring slechts een begin neemt vanaf het laatste strafbare feit. Vandaar meteen het bewijs van het grote belang dat binnen één onderzoek alle misdrijven worden onderzocht, om deze elk afzonderlijk op een tijdlijn te kunnen plaatsen en zo te onderzoeken of er sprake kan zijn van een verjaring die straffeloosheid met zich meebrengt dan wel of het gaat om handelingen die zijn blijven voortduren.
In het geval van het misdrijf 'schuldig verzuim' waarbij gestraft wordt hij die verzuimt hulp te verlenen aan iemand die in groot gevaar verkeert, en zelf die toestand heeft vastgesteld heeft of die toestand hem werd beschreven door diegenen die zijn hulp inroepen kan het nalaten om actief stappen te ondernemen ook van voortdurende aard zijn, bijvoorbeeld als de plegers beschermd werden en er sprake is van een systematisch schuldig verzuim.
Het burgerrechtelijk luik van de verjaring laat de verjaringstermijn pas een aanvang nemen als het slachtoffer voldoende kennis heeft van het schadeverwekkend feit en kennis heeft gekregen van de identiteit van de daarvoor aansprakelijke persoon. Indien aan beide voorwaarden niet tezamen is voldaan loopt de verjaring niet.
Op grond van deze leer kan de verjaringstermijn dus pas een aanvang nemen vanaf het ogenblik dat het slachtoffer duidelijkheid heeft verkregen over wie en wat.
In de huidige Belgische context is die duidelijkheid pas écht aan de orde ingevolge de pastorale brief van 19 mei 2010 uitgaande van de Belgische bisschoppen en administrators van België, waaruit volgende passages dienen te worden onthouden:
"We moeten bekennen dat kerkelijke verantwoordelijken de ernst van het misbruik van kinderen en de omvang van de gevolgen ervan onvoldoende hebben onderkend. Door te zwijgen werd voorrang gegeven aan de goede naam van het kerkelijk instituut of een kerkelijke persoon boven de waardigheid van het kind als slachtoffer. Daders kregen een nieuwe kans, terwijl slachtoffers door het leven gingen met kwetsuren die niet of nauwelijks konden genezen. Aan wie slachtoffer werden van misbruik vragen wij om vergeving, zowel voor het misbruik zelf als voor de onzorgvuldige behandeling ervan." (.)
"Tegelijk weten we dat de wortels van het misbruik dieper reiken dan de persoonlijke problematiek van individuele personen. Seksueel misbruik in de kerk heeft onder meer te maken met de manier waarop gezag wordt uitgeoefend. Daarom moet de kerk eerlijk naar zichzelf durven kijken en vormen van gezagsuitoefening willen veranderen die mee aanleiding kunnen geven tot het misbruik van kinderen. Dit zal zowel moed als nederigheid vragen, vooral van de bisschoppen en de andere verantwoordelijken in de kerkgemeenschap."
Een schuldbekentenis die kan tellen en definitief het deksel van de pot heeft opengetrokken.
Naast de Belgische regelgeving zijn er ook internationale teksten die mogelijkerwijze een invloed kunnen hebben. Zo is er de internationale 'Oproep van Lausanne', die bepaalde vormen van seksueel misbruik op kinderen wil beschouwen als misdaden tegen de mensheid zodat er geen verjaring meer voor mogelijk is. Verder stelt zich de vraag wie er allemaal kan worden aangesproken.
Schuldig verzuim
Uiteraard zijn er de plegers zelf van het seksueel misbruik, doch daarnaast kunnen de oversten van de kerk op grond van het misdrijf schuldig verzuim worden aangesproken, als kan worden aangetoond dat ze effectief kennis kregen van het groot gevaar waarin de slachtoffers verkeerden en geen hulp verleenden.
Tevens is er de kwestie of er in hoofde van het Vaticaan zelf, als buitenlands rechtspersoon, geen strafbare aansprakelijkheid kan worden weerhouden, nu ook niet-natuurlijke personen volgens de Belgische strafwet strafbare feiten kunnen plegen. Het Vaticaan is overigens niet te beschouwen als een klassieke staat die van strafrechtelijke immuniteit kan genieten.
Voor het bekomen van een schadevergoeding, is de pastorale brief van 19 mei 2010 het kroonbewijs van de fout en is het causaal verband tussen die fout en de schade van het slachtoffer snel gelegd.
Indien een falend beleid van de kerkelijke autoriteiten wordt aangeduid als medeoorzaak van de schade spreekt men van een voortdurend onrechtmatige daad, met voortdurende schade. In die situatie loont de doofpot niet, en kan geen garen worden gesponnen van de verjaringstermijn, wat overigens maar rechtvaardig is en aansluit bij de bedoeling van de wetgever.
Het initiatief om de rechtsvorderingen in te stellen zou best een collectieve basis hebben, nu de feiten van seksueel misbruik binnen de kerk intrinsiek samenhangen door de specifieke aard van de misdrijven zelf en door het gedoogbeleid dat de leiding en de structuren van de kerk kenmerkt. Een collectieve vordering, een Class Action dus. In België bestaat daar evenwel tot op heden geen wettelijke regeling voor.
Die lacune heeft de Nederlandstalige orde van advocaten bij de balie Brussel ertoe aangezet om bij besluit van 18 mei 2009 een reglement aan te nemen dat richtlijnen bevat voor de collectieve afhandeling van schadeclaims binnen het geldende wettelijke kader. Het zou goed zijn dat dringend een uniforme regeling wordt uitgewerkt om de Class Action mogelijk maken.
15/07/10 07u56
Walter Van Steenbrugge is strafpleiter. Hij bepleit collectieve afhandeling van misbruikdossiers in kerk.
Het initiatief om rechtsvorderingen rond seksueel misbruik in de kerk in te stellen zou best een collectieve basis hebben, aangezien de feiten intrinsiek samenhangen door het gedoogbeleid dat de leiding en de structuren van de kerk kenmerkt.Voor de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de kerk is het meer dan moeilijk de bomen nog door het bos te zien. Kan er vandaag nog nuttig onderzoek verricht worden? Is er geen verjaring ingetreden? Wie is verantwoordelijk? Is het risico niet groot dat er zich, na het misbruik zelf, nog een nieuw trauma aandient wanneer alles op een sisser uitdraait? Enige heldere communicatie hierover blijft manifest achterwege.
Het begrip verjaring is een vlag die twee ladingen dekt. Er is enerzijds de strafrechtelijke verjaring, wat betekent dat de dader niet meer kan worden gestraft omdat de strafrechtelijke vervolging uitgedoofd is door het verstrijken van een te lange periode sedert het plegen van het misdrijf. Anderzijds bestaat de burgerrechtelijke verjaring die, bij het verstrijken ervan, het slachtoffer de mogelijkheid ontneemt om van de dader nog een schadevergoeding te bekomen. In beide gevallen is het van belang te weten wanneer nu precies die verjaringstermijn begint te lopen.
In de regel start de strafrechtelijke verjaringstermijn vanaf de voltooiing van het misdrijf. Zo zal een persoon die op 18 juli 2010 een diefstal pleegt niet meer gestraft kunnen worden na het verstrijken van een periode van 5 jaar, te rekenen vanaf 18 juli 2010. Bij bepaalde misdrijven kan evenwel een voortgezette reeks van strafrechtelijke handelingen aanzien worden als één voortdurende actie die ervoor zorgt dat de verjaring slechts een begin neemt vanaf het laatste strafbare feit. Vandaar meteen het bewijs van het grote belang dat binnen één onderzoek alle misdrijven worden onderzocht, om deze elk afzonderlijk op een tijdlijn te kunnen plaatsen en zo te onderzoeken of er sprake kan zijn van een verjaring die straffeloosheid met zich meebrengt dan wel of het gaat om handelingen die zijn blijven voortduren.
In het geval van het misdrijf 'schuldig verzuim' waarbij gestraft wordt hij die verzuimt hulp te verlenen aan iemand die in groot gevaar verkeert, en zelf die toestand heeft vastgesteld heeft of die toestand hem werd beschreven door diegenen die zijn hulp inroepen kan het nalaten om actief stappen te ondernemen ook van voortdurende aard zijn, bijvoorbeeld als de plegers beschermd werden en er sprake is van een systematisch schuldig verzuim.
Het burgerrechtelijk luik van de verjaring laat de verjaringstermijn pas een aanvang nemen als het slachtoffer voldoende kennis heeft van het schadeverwekkend feit en kennis heeft gekregen van de identiteit van de daarvoor aansprakelijke persoon. Indien aan beide voorwaarden niet tezamen is voldaan loopt de verjaring niet.
Op grond van deze leer kan de verjaringstermijn dus pas een aanvang nemen vanaf het ogenblik dat het slachtoffer duidelijkheid heeft verkregen over wie en wat.
In de huidige Belgische context is die duidelijkheid pas écht aan de orde ingevolge de pastorale brief van 19 mei 2010 uitgaande van de Belgische bisschoppen en administrators van België, waaruit volgende passages dienen te worden onthouden:
"We moeten bekennen dat kerkelijke verantwoordelijken de ernst van het misbruik van kinderen en de omvang van de gevolgen ervan onvoldoende hebben onderkend. Door te zwijgen werd voorrang gegeven aan de goede naam van het kerkelijk instituut of een kerkelijke persoon boven de waardigheid van het kind als slachtoffer. Daders kregen een nieuwe kans, terwijl slachtoffers door het leven gingen met kwetsuren die niet of nauwelijks konden genezen. Aan wie slachtoffer werden van misbruik vragen wij om vergeving, zowel voor het misbruik zelf als voor de onzorgvuldige behandeling ervan." (.)
"Tegelijk weten we dat de wortels van het misbruik dieper reiken dan de persoonlijke problematiek van individuele personen. Seksueel misbruik in de kerk heeft onder meer te maken met de manier waarop gezag wordt uitgeoefend. Daarom moet de kerk eerlijk naar zichzelf durven kijken en vormen van gezagsuitoefening willen veranderen die mee aanleiding kunnen geven tot het misbruik van kinderen. Dit zal zowel moed als nederigheid vragen, vooral van de bisschoppen en de andere verantwoordelijken in de kerkgemeenschap."
Een schuldbekentenis die kan tellen en definitief het deksel van de pot heeft opengetrokken.
Naast de Belgische regelgeving zijn er ook internationale teksten die mogelijkerwijze een invloed kunnen hebben. Zo is er de internationale 'Oproep van Lausanne', die bepaalde vormen van seksueel misbruik op kinderen wil beschouwen als misdaden tegen de mensheid zodat er geen verjaring meer voor mogelijk is. Verder stelt zich de vraag wie er allemaal kan worden aangesproken.
Schuldig verzuim
Uiteraard zijn er de plegers zelf van het seksueel misbruik, doch daarnaast kunnen de oversten van de kerk op grond van het misdrijf schuldig verzuim worden aangesproken, als kan worden aangetoond dat ze effectief kennis kregen van het groot gevaar waarin de slachtoffers verkeerden en geen hulp verleenden.
Tevens is er de kwestie of er in hoofde van het Vaticaan zelf, als buitenlands rechtspersoon, geen strafbare aansprakelijkheid kan worden weerhouden, nu ook niet-natuurlijke personen volgens de Belgische strafwet strafbare feiten kunnen plegen. Het Vaticaan is overigens niet te beschouwen als een klassieke staat die van strafrechtelijke immuniteit kan genieten.
Voor het bekomen van een schadevergoeding, is de pastorale brief van 19 mei 2010 het kroonbewijs van de fout en is het causaal verband tussen die fout en de schade van het slachtoffer snel gelegd.
Indien een falend beleid van de kerkelijke autoriteiten wordt aangeduid als medeoorzaak van de schade spreekt men van een voortdurend onrechtmatige daad, met voortdurende schade. In die situatie loont de doofpot niet, en kan geen garen worden gesponnen van de verjaringstermijn, wat overigens maar rechtvaardig is en aansluit bij de bedoeling van de wetgever.
Het initiatief om de rechtsvorderingen in te stellen zou best een collectieve basis hebben, nu de feiten van seksueel misbruik binnen de kerk intrinsiek samenhangen door de specifieke aard van de misdrijven zelf en door het gedoogbeleid dat de leiding en de structuren van de kerk kenmerkt. Een collectieve vordering, een Class Action dus. In België bestaat daar evenwel tot op heden geen wettelijke regeling voor.
Die lacune heeft de Nederlandstalige orde van advocaten bij de balie Brussel ertoe aangezet om bij besluit van 18 mei 2009 een reglement aan te nemen dat richtlijnen bevat voor de collectieve afhandeling van schadeclaims binnen het geldende wettelijke kader. Het zou goed zijn dat dringend een uniforme regeling wordt uitgewerkt om de Class Action mogelijk maken.
woensdag, juli 14, 2010
Danneels jurisprudentie aansprakelijkheid
Procureur-generaal Marc de le Court, die het gerechtelijk onderzoek naar pedofiliefeiten gepleegd door priesters nakijkt, zat het hof van beroep voor dat kardinaal Godfried Danneels in 1998 onschuldig verklaarde in verband met gelijkaardige feiten. Het weekblad Télé Moustique wijst daarop in een artikel dat woensdag verschijnt.
Danneels in beroep onschuldig
De correctionele rechtbank van Brussel veroordeelde priester André Vander Lijn in 1998 tot zes jaar cel wegens verkrachting van minderjarigen. Het ging om scouts waarvan hij aalmoezenier was in de parochie Sint-Gillis. De rechtbank oordeelde toen ook dat kardinaal Danneels en hulpbisschop Paul Lanneau op de hoogte gebracht waren van het pedofiele gedrag van de priester en burgerlijk aansprakelijk waren.
Danneels en Lanneau gingen in beroep en werden onschuldig verklaard. 
Télé Moustique wijst erop dat de kamer van het hof van beroep die de zaak toen behandelde, voorgezeten werd door Marc de le Court, die zich vandaag als procureur-generaal over het onderzoeksdossier van rechter De Troy buigt.
Het tijdschrift schuift de hypothese naar voren dat de procureur-generaal, die katholiek is, zou proberen te verhinderen dat de huidige zaak de gepensioneerde aartsbisschop treft. (belga/mvdb)
Danneels in beroep onschuldig
De correctionele rechtbank van Brussel veroordeelde priester André Vander Lijn in 1998 tot zes jaar cel wegens verkrachting van minderjarigen. Het ging om scouts waarvan hij aalmoezenier was in de parochie Sint-Gillis. De rechtbank oordeelde toen ook dat kardinaal Danneels en hulpbisschop Paul Lanneau op de hoogte gebracht waren van het pedofiele gedrag van de priester en burgerlijk aansprakelijk waren.
Danneels en Lanneau gingen in beroep en werden onschuldig verklaard. 
Télé Moustique wijst erop dat de kamer van het hof van beroep die de zaak toen behandelde, voorgezeten werd door Marc de le Court, die zich vandaag als procureur-generaal over het onderzoeksdossier van rechter De Troy buigt.
Het tijdschrift schuift de hypothese naar voren dat de procureur-generaal, die katholiek is, zou proberen te verhinderen dat de huidige zaak de gepensioneerde aartsbisschop treft. (belga/mvdb)
Canada’s Truth and Reconciliation Commission on Indian residential schools is in the midst of another shakeup of its senior ranks following the resignation of the director of research and the appointment of a new executive director.
The personnel moves come just weeks after the commission’s first national event in Winnipeg, which was largely viewed as a success for gathering former students, teachers and religious leaders together to share stories about the boarding schools that operated for decades before almost all were closed in the 1970s.
Already more than a year behind schedule due to the resignations of the original three commissioners who were then replaced in June 2009, the changes at the highest levels of the support staff are prompting concern of further delays to the commission’s herculean task.
A product of the 2007 multi-billion out-of-court settlement between former students and the federal government and churches that ran the schools as a joint venture, the commission has a five-year mandate. But the commissioners are up against a deadline to produce a report by the end of its second year on “historic findings.”
The problem is that the commission has yet to even get its hands on the church records because of continuing technical negotiations over what form these documents should be in when they are handed over.
The resignation of research director John Milloy, who had only been in the position for a few months, comes after he delivered a face-to-face apology to church leaders during a meeting in Winnipeg over controversial remarks he made expressing his frustration over the pace of the document negotiations. The chair of the commission, Mr. Justice Murray Sinclair, sent a letter of apology to church representatives in April after Mr. Milloy’s comments were published.
Dr. Milloy, a Trent University professor and author of a history of residential schools called A National Crime, will continue to play a key role with the commission later this year as a special adviser on research to the commissioners.
“I’m sorry to hear he has resigned because I do believe that will stall things for a time,” said Cecile Fausak, the United Church’s liaison minister for residential schools.
In an interview, Dr. Milloy said his resignation had nothing to do with his remarks, which included a comment suggesting the Roman Catholic Church was afraid of lawsuits against living priests if diaries reveal details about “buggering boys in the basement and that sort of thing.”
Rather, he says the position involved far more administrative work than he had expected and that his preference was to leave that to someone else so that he could focus solely on research.
The personnel moves come just weeks after the commission’s first national event in Winnipeg, which was largely viewed as a success for gathering former students, teachers and religious leaders together to share stories about the boarding schools that operated for decades before almost all were closed in the 1970s.
Already more than a year behind schedule due to the resignations of the original three commissioners who were then replaced in June 2009, the changes at the highest levels of the support staff are prompting concern of further delays to the commission’s herculean task.
A product of the 2007 multi-billion out-of-court settlement between former students and the federal government and churches that ran the schools as a joint venture, the commission has a five-year mandate. But the commissioners are up against a deadline to produce a report by the end of its second year on “historic findings.”
The problem is that the commission has yet to even get its hands on the church records because of continuing technical negotiations over what form these documents should be in when they are handed over.
The resignation of research director John Milloy, who had only been in the position for a few months, comes after he delivered a face-to-face apology to church leaders during a meeting in Winnipeg over controversial remarks he made expressing his frustration over the pace of the document negotiations. The chair of the commission, Mr. Justice Murray Sinclair, sent a letter of apology to church representatives in April after Mr. Milloy’s comments were published.
Dr. Milloy, a Trent University professor and author of a history of residential schools called A National Crime, will continue to play a key role with the commission later this year as a special adviser on research to the commissioners.
“I’m sorry to hear he has resigned because I do believe that will stall things for a time,” said Cecile Fausak, the United Church’s liaison minister for residential schools.
In an interview, Dr. Milloy said his resignation had nothing to do with his remarks, which included a comment suggesting the Roman Catholic Church was afraid of lawsuits against living priests if diaries reveal details about “buggering boys in the basement and that sort of thing.”
Rather, he says the position involved far more administrative work than he had expected and that his preference was to leave that to someone else so that he could focus solely on research.
We (Chairperson Justice Murray Sinclair, Commissioners Chief Wilton Littlechild and Marie Wilson) are committed to each other and to the cause of the Commission and we will see this through to the end.
I promise you that we will seek out the stories of all those connected to the schools who are still alive, from the students and the teachers, to the managers and the janitors, as well as the officials who planned and carried out the whole thing.
If you have a story to tell about the schools, we will hear it. If you cannot come to us, we will come to you.
If you cannot speak, we will find someone to speak for you.
We will go to as many communities as we humanly can manage and where we can't go ourselves we will send our delegates armed with our authority to record the stories of those who wish to tell them.
And in the end we will ensure that the whole world hears their truths and the truth about residential schools, so that future generations of Aboriginal and non-Aboriginal Canadians will be able to hold to the statement that resonates with all of us: This must never happen again."
Justice Murray Sinclair,Chairperson TRC
speaking to Assembly of First Nations annual general meeting in Calgary, July 22nd. 2009
Children can't be left one more report from safety
Dearbhail McDonald 
Wednesday July 14 2010
They make my desk at work look sophisticated, erudite even, those worthy reports on children's rights that surround my computer desktop.
The five volumes of the report of the Ryan Commission to Inquire into Child Abuse and the well-worn newsroom copy of the Murphy Report into the abuse of children by priests in the Archdiocese of Dublin.
Wednesday July 14 2010
They make my desk at work look sophisticated, erudite even, those worthy reports on children's rights that surround my computer desktop.
The five volumes of the report of the Ryan Commission to Inquire into Child Abuse and the well-worn newsroom copy of the Murphy Report into the abuse of children by priests in the Archdiocese of Dublin.
Guam: Community apathetic on sex abuse bill
Kuam News
Nick Delgado
Guam - Legislation that would make it clear in Guam civil law that clerics cannot claim privileged communications as a basis for failure to make such reports of child abuse, neglect or sexual abuse went up for a public hearing this afternoon. No one however showed up to testify for or against the legislation. Likewise, no one submitted written testimony either.
Currently under Guam law teachers, nurses, doctors, social services workers, police officers and other professionals are required to report cases of suspected abuse. The bill would add the job positions of bishops, pastors, priests, deacons and other clerical posts.
The Legislature will still accept written testimony on Bill 372 over the next ten days.
Nick Delgado
Guam - Legislation that would make it clear in Guam civil law that clerics cannot claim privileged communications as a basis for failure to make such reports of child abuse, neglect or sexual abuse went up for a public hearing this afternoon. No one however showed up to testify for or against the legislation. Likewise, no one submitted written testimony either.
Currently under Guam law teachers, nurses, doctors, social services workers, police officers and other professionals are required to report cases of suspected abuse. The bill would add the job positions of bishops, pastors, priests, deacons and other clerical posts.
The Legislature will still accept written testimony on Bill 372 over the next ten days.
Abuse appeal started by Catholic Middlesbrough Diocese
BBC
The home provided care for boys with emotional and behavioural problems
A Catholic diocese has launched an appeal after being found liable for running a boys' school where 150 former pupils are suing for abuse.
Middlesbrough Diocese is facing the £8m compensation claim.
The alleged abuse took place between 1960 and 1992 at St William's in Market Weighton, East Yorkshire.
A judge ruled last year that the De La Salle Brotherhood, which provided the school with teachers at the time, had no legal responsibility.
At a hearing at Leeds Crown Court last year, a judge decided that the diocese, which owned the home, and not the De La Salle Order of Christian Brothers, a Catholic order of lay teachers, was responsible for the abuse that took place.
The compensation claim by the 150 pupils was submitted in 2006.
Started appeal
However, the Middlesbrough Diocese said it believed the Catholic brotherhood should take some responsibility.
Jeremy Stuart-Smith QC, representing the diocese and its Catholic Child Welfare Society, started the appeal in front of the three judges at the Court of Appeal in London on Monday.
The case centres around the alleged systematic abuse of boys aged between 10 and 16 from 1960 to 1992.
The home provided residential care and education for boys with emotional and behavioural problems aged from 11 to 18, mainly from Yorkshire and the North East.
Humberside Police started an investigation in 2001, which focused on child abuse at the home between 1965 and 1992.
The appeal is expected to last four days, when judgement will be reserved to a later date.
The home provided care for boys with emotional and behavioural problems
A Catholic diocese has launched an appeal after being found liable for running a boys' school where 150 former pupils are suing for abuse.
Middlesbrough Diocese is facing the £8m compensation claim.
The alleged abuse took place between 1960 and 1992 at St William's in Market Weighton, East Yorkshire.
A judge ruled last year that the De La Salle Brotherhood, which provided the school with teachers at the time, had no legal responsibility.
At a hearing at Leeds Crown Court last year, a judge decided that the diocese, which owned the home, and not the De La Salle Order of Christian Brothers, a Catholic order of lay teachers, was responsible for the abuse that took place.
The compensation claim by the 150 pupils was submitted in 2006.
Started appeal
However, the Middlesbrough Diocese said it believed the Catholic brotherhood should take some responsibility.
Jeremy Stuart-Smith QC, representing the diocese and its Catholic Child Welfare Society, started the appeal in front of the three judges at the Court of Appeal in London on Monday.
The case centres around the alleged systematic abuse of boys aged between 10 and 16 from 1960 to 1992.
The home provided residential care and education for boys with emotional and behavioural problems aged from 11 to 18, mainly from Yorkshire and the North East.
Humberside Police started an investigation in 2001, which focused on child abuse at the home between 1965 and 1992.
The appeal is expected to last four days, when judgement will be reserved to a later date.
dinsdag, juli 13, 2010
Wie is die man?
Gatverdamme! !
Misschien is het wel een prachtig boek
Er was ooit die priester met die mij zo schokkende voorbede: opdat onze leiders betrouwbaar zijn, wij bidden U, verhoor ons.
En dat kind dat naast mijn moeder in dat lof zat en gelukkig was
Misschien is het wel een prachtig boek
Er was ooit die priester met die mij zo schokkende voorbede: opdat onze leiders betrouwbaar zijn, wij bidden U, verhoor ons.
En dat kind dat naast mijn moeder in dat lof zat en gelukkig was
en zwarte raafjes, loerend op de bergen
schuifelend met een grot
want iedere 9 dagen
gaat ze van hand tot hand
die Moeder van God.
Gatverdegatverdamme!!
14-7 toegevoegd:
Wie is die man ? was - voor de eerste keer in mijn leven - mijn vraag gistermiddag aan het aartsbisdom. Ik stelde ooit eenmaal eerder een vraag aan datzelfde aartsbisdom en bij het herinneren aan wat dat heeft opgeleverd wordt ik daar weer kots en kots misselijk van.
Een vriendelijke en correcte dame bevestigde dat het om dezelfde persoon zou gaan omdat de heer Chatilion Counet, inderdaad de schrijver van dat boekje zich inderdaad bezig houd met kerkelijk seksueel misbruik maar geen (aankomend) kerkelijk rechter bij het aartsbisdom (meer) zou zijn of bij het aartsbisdom zou werken; zij verwees mij door naar de Konferentie Nederlandse Religieusen waar hij werkzaam zou zijn.
De heer Chatilion Counet bleek hier inderdaad te werken en voor een kerkelijk hotemetoot verbazingwekkend toegankelijk te zijn - nog voor je het weet heb je hem aan de lijn- en op een paar terreinen net zo bevooroordeeld te zijn als ik dat ben, wat in mijn bepaald niet meer bescheiden mening over die kerk in Nederland zowel voor de man als voor mij pleit. Er is een beroerdere waardering mogelijk.
Het (seksueel) misbruik in de Kerk heeft inderdaad heel wat meer slachtoffers gemaakt dan slechts de direct betrokken slachtoffers en daders van ooit.
Wie die man is? Hier staat een CV'tje van een hotemetoot
Hier een gesprek met de schrijver van “Brieven van Bernadette”
Het was niet slim mijnerzijds niet mijn gebruikelijke betrouwbaar gebleken informatie bron eerst te gebruiken. Maar daar ben ik nog blij mee ook: er zijn zaken waar je van af blijft!
Van onvervreemdbare Mensenrechten.
België Canada: Eric Dejaeger: Red notice Interpol Flemish Canadian recidivist
Interpol zoekt Vlaamse pater die kinderen misbruikte
De Morgen
13/07/10 05u25
Interpol heeft een red notice uitgevaardigd tegen pater Eric Dejaeger.
De Vlaamse geestelijke werd in Canada veroordeeld wegens pedofilie en moet er een gevangenisstraf uitzitten.
De paters oblaten in Blanden houden hem echter al tien jaar verborgen omdat hij zijn straf al zou uitgezeten hebben in Canada.
De uit Roeselare afkomstige pater Eric Dejaeger trok in de jaren zeventig naar Canada om er op het eiland Igloolik, in het barre noorden, Inuit tot het christendom te bekeren. Op 5 april 1990 werd hij veroordeeld tot vijf jaar cel voor de verkrachting van acht kinderen, zowel jongens als meisjes, schrijft de krant De Morgen.
Recidivist
De man verbleef slechts enkele maanden in de gevangenis, en na zijn vervroegde vrijlating begon hij meteen te recidiveren. Begin 1995 werden negen nieuwe aanklachten tegen hem geuit en leek de pater onvermijdelijk terug naar de gevangenis te moeten. De provinciale oversten van de Paters Oblaten in Vlaanderen zorgden er echter voor dat hij buiten medeweten van zijn parole officer Canada kon ontvluchten.
De Morgen
13/07/10 05u25
Interpol heeft een red notice uitgevaardigd tegen pater Eric Dejaeger.De Vlaamse geestelijke werd in Canada veroordeeld wegens pedofilie en moet er een gevangenisstraf uitzitten.
De paters oblaten in Blanden houden hem echter al tien jaar verborgen omdat hij zijn straf al zou uitgezeten hebben in Canada.
De uit Roeselare afkomstige pater Eric Dejaeger trok in de jaren zeventig naar Canada om er op het eiland Igloolik, in het barre noorden, Inuit tot het christendom te bekeren. Op 5 april 1990 werd hij veroordeeld tot vijf jaar cel voor de verkrachting van acht kinderen, zowel jongens als meisjes, schrijft de krant De Morgen.
Recidivist
De man verbleef slechts enkele maanden in de gevangenis, en na zijn vervroegde vrijlating begon hij meteen te recidiveren. Begin 1995 werden negen nieuwe aanklachten tegen hem geuit en leek de pater onvermijdelijk terug naar de gevangenis te moeten. De provinciale oversten van de Paters Oblaten in Vlaanderen zorgden er echter voor dat hij buiten medeweten van zijn parole officer Canada kon ontvluchten.
bron
Canadese nationaliteit
In 2001 verpreidde Interpol al een eerste opsporingsbericht tegen Dejaeger, toen vergezeld met een waarschuwing: "Person may be dangerous." Dejaeger koos eind jaren zeventig voor de Canadese nationaliteit en kan dus perfect worden uitgeleverd als Canada daarom zou verzoeken.
Een red notice bij Interpol is niet hetzelfde als een internationaal aanhoudingsmandaat.
Het is de bedoeling dat mensen die de gezochte persoon (her)kennen, contact opnemen met de politie, zodat die verder kan overleggen met de bevoegde diensten in Brussel en Ottawa. (belga/vsv)
“Red notices are only issued if the requesting Interpol national central bureau has provided all the information required by the general secretariat, including details of a valid arrest warrant for the country in question.
“The Interpol general secretariat is committed to ensuring that red notices are issued and maintained in accordance with the organization’s constitution and rules which are based on the rule of law and international standards of police cooperation and fundamental human rights.
“The general secretariat reviews all red notices before and after they are published in order to ensure their consistency with Interpol’s rules, and in particular with Article 3 of the organization’s constitution which states that it is ‘strictly forbidden for the organization to undertake any intervention or activities of a political, military, religious or racial character.’
This prohibition is taken extremely seriously by Interpol.“
Many of Interpol’s member countries consider a red notice a valid request for provisional arrest, especially if they are linked to the requesting country via a bilateral extradition treaty. In cases where arrests are made based on a red notice, these are made by national police officials in Interpol member countries. Interpol’s general secretariat does not send officers to arrest individuals who are the subject of a red notice, and cannot demand that any member country arrest the subject of a red notice.“
Any member country may challenge the validity of a red notice if they believe it contravenes Article 3. The person who is the subject of a red notice may also challenge it.
“Whenever an Article 3 issue is raised, the request is examined carefully to ensure that the red notice in question does not contravene Interpol’s constitution.
“If the general secretariat determines that the case does not contravene Article 3, the member country which brought the challenge can take the matter to the executive committee, and ultimately to the general assembly, Interpol’s supreme governing body.
“These safeguards ensure a transparent and structured process to address and resolve such issues.”
Canadese nationaliteit
In 2001 verpreidde Interpol al een eerste opsporingsbericht tegen Dejaeger, toen vergezeld met een waarschuwing: "Person may be dangerous." Dejaeger koos eind jaren zeventig voor de Canadese nationaliteit en kan dus perfect worden uitgeleverd als Canada daarom zou verzoeken.
Een red notice bij Interpol is niet hetzelfde als een internationaal aanhoudingsmandaat.
Het is de bedoeling dat mensen die de gezochte persoon (her)kennen, contact opnemen met de politie, zodat die verder kan overleggen met de bevoegde diensten in Brussel en Ottawa. (belga/vsv)
“Red notices are only issued if the requesting Interpol national central bureau has provided all the information required by the general secretariat, including details of a valid arrest warrant for the country in question.
“The Interpol general secretariat is committed to ensuring that red notices are issued and maintained in accordance with the organization’s constitution and rules which are based on the rule of law and international standards of police cooperation and fundamental human rights.
“The general secretariat reviews all red notices before and after they are published in order to ensure their consistency with Interpol’s rules, and in particular with Article 3 of the organization’s constitution which states that it is ‘strictly forbidden for the organization to undertake any intervention or activities of a political, military, religious or racial character.’
This prohibition is taken extremely seriously by Interpol.“
Many of Interpol’s member countries consider a red notice a valid request for provisional arrest, especially if they are linked to the requesting country via a bilateral extradition treaty. In cases where arrests are made based on a red notice, these are made by national police officials in Interpol member countries. Interpol’s general secretariat does not send officers to arrest individuals who are the subject of a red notice, and cannot demand that any member country arrest the subject of a red notice.“
Any member country may challenge the validity of a red notice if they believe it contravenes Article 3. The person who is the subject of a red notice may also challenge it.
“Whenever an Article 3 issue is raised, the request is examined carefully to ensure that the red notice in question does not contravene Interpol’s constitution.
“If the general secretariat determines that the case does not contravene Article 3, the member country which brought the challenge can take the matter to the executive committee, and ultimately to the general assembly, Interpol’s supreme governing body.
“These safeguards ensure a transparent and structured process to address and resolve such issues.”
Abonneren op:
Posts (Atom)
