Activist Tiananmen in gesticht geplaatst
Novum
vrijdag, 23 januari 2009
(Novum/AP) - Een activist die in 1989 deelnam aan de protesten op het Tiananmen-plein in Beijing wordt door de regering al een halfjaar vastgehouden in een psychiatrische inrichting. Dat heeft een Chinese mensenrechtenorganisatie vrijdag gezegd
Wang Lianxi werd in augustus, in de aanloop naar de Olympische Spelen in de Chinese hoofdstad, samen met andere dissidenten door de politie opgepakt en naar een kliniek voor geesteszieken gebracht, zei mensenrechtenorganisatie Human Rights Defenders.
Een vriend van Wang ontdekte eerder deze week dat de dissident nog steeds in de psychiatrische inrichting zit. Een medewerker van de kliniek 
bevestigde vrijdag telefonisch dat Wang er inderdaad patiënt is, maar weigerde verder op de zaak in te gaan.
Wang zat na de acties voor meer democratie in 1989 al achttien jaar in de gevangenis. Aanvankelijk was Wang samen met zeven anderen ter dood veroordeeld, voor het in brand steken van militaire voertuigen, maar die straf werd omgezet in levenslang.
In 2007 werd Wang vrijgelaten.
Tiananmen Mothers
The Tiananmen Mothers is a group of around 130 human rights defenders, women and men, whose children and other close relatives were killed or injured during the military crackdown on the 1989 protestors. The Chinese government refuses to respond to long-standing calls for justice by the victims and their families. 
Klik
Herdenking moorden door Psychiaters 1939 - 1948
Dames en Heren,
Vandaag worden op verschillende plaatsen in de wereld de tussen 1939 en 1948 door psychiaters vermoorde mensen herdacht.
Ik kan mij voorstellen dat wij in Nederland zuchten: wéér een herdenking. Moeten alle vermoorde groepen herdacht worden? Het antwoord is ja, want níét herdenken is herhalen.
Maar déze groep, wat hebben wíj daar mee te maken? zullen sommigen zich afvragen.
De vermoorde mensen waren hoofdzakelijk Duitsers. De moordenaars waren hoofdzakelijk Duitsers. Ja, de vermoorde mensen waren hoofdzakelijk Duitsers, maar ze werden niet vermoord omdat ze Duitser waren. Ze werden vermoord omdat ze niet voldeden aan normen die artsen gesteld hadden, normen voor gedrag, geloof, intelligentie, maatschappelijke vaardigheid, lichamelijke perfectie, en financieel functioneren.
Wanneer Joden, Zigeuners, mensen met donkere huid of homoseksuelen vermoord werden, konden sommige mensen zuchten, “Gelukkig, ik ben niet Joods, Zigeuner, donker of homoseksueel.” Maar niemand kon denken “Gelukkig, ik ben niet gebrekkig” want gebrekkigheid kan iedereen overkomen.
Het gedachtegoed van de moordenaar-artsen stopte ook niet bij de grenzen van Duitstalige landen. Ook wij zijn potentieel deel van de doelgroep van het massamoordprogramma geweest.
Daarom herdenken ook wij vandaag de vermoorden. Níét herdenken is herhalen.
Wie waren de mensen die we vandaag herdenken?
De namen van de meesten zijn ons onbekend. Hoeveel waren het? Volgens Fredric Wertham, zelf een Duitse psychiater die in 1922 naar de Verenigde Staten is geëmigreerd, gaat het in Duitsland alléén al om minstens 275.000 mensen.
In Oostenrijk werden alleen al uit één ziekenhuis in Wenen meer dan 7.500 mensen naar hun dood getransporteerd. Historici spreken over het leeghalen van meerdere Oostenrijkse ziekenhuizen. In bezet Frankrijk werden 40.000 mensen door psychiaters omgebracht. In Polen werden de bewoners van inrichtingen dood geschoten door de bezetter. Mogelijk is 400.000 een reële schatting. Zigeuners en Joden, wiens massamoord eveneens een “hygiënische maatregel” werd beschouwd door de nazi's, zijn niet bij dit getal inbegrepen.
We noemen de moord van vier of acht mensen tegelijk al “massamoord.” Getallen als 400.000 zouden ons over het hoofd kunnen doen zien dat het gaat om individuen, beroofd van het leven omdat de artsen van die tijd dat geneeskundig noodzakelijk achtten.
Die individuen herdenken wij hier vandaag, want níét herdenken is herhalen.
Wie waren hun moordenaars? Tientallen van hún namen zijn bekend. Zij waren vooraanstaande wetenschappers en artsen, hoogleraren aan universiteiten, directeuren van psychiatrische ziekenhuizen, mannen én vrouwen.
In hun privé-leven werden ze beschouwd als lieve, zachtaardige, idealistische mensen. Ze hadden de beste bedoelingen. Velen hadden publicaties op hun naam staan die vandaag de dag nóg aangehaald worden in studieboeken die jonge artsen bestuderen. Níét herdenken is herhalen.
Over de moorden bestaan misverstanden, vaak gebaseerd op wat we graag zouden wíllen geloven.
Eén misverstand is dat de psychiaters tegen hun wil hebben gehandeld. Ze zouden zijn gedwongen door Hitler, onder straffe van wat dan ook. De werkelijkheid is omgekeerd.
De psychiaters hebben bij Hitler gelobbyd om hun zogenaamd “euthanasie programma” te mogen uitvoeren. Het was een logisch uitvloeisel van het sterilisatieprogramma waaronder in Duitsland vanaf 1934 400.000 mannen, vrouwen en kinderen onvrijwillig onvruchtbaar waren gemaakt, vaak vanwege de meest triviale aandoeningen. De sterilisaties stopten in 1939. Het was een kleine stap van sterilisatie naar moord. Trouwens, het hoofd van dat sterilisatieprogramma, de arts Ernst Rüdin, werd gesponsord door de Amerikaanse Rockeffeler Stichting, niet door de nazi's. De meeste met dwang gesteriliseerde mensen zijn later vermoord. Hoewel het idee al langer bestond, vooral in Engeland en de Verenigde Staten, kreeg het massamoordprogramma gestalte in een wetenschappelijk boek geschreven in Leipzig in 1920.
De schrijvers waren de jurist Karl Binding en de psychiater Alfred Hoche, allebei hoogleraren. Binding en Hoche pleitten in hun boek om het menselijke ras te zuiveren door allerlei afwijkende mensen eruit te verwijderen. Dat er ook per ongeluk iemand zonder afwijking omgebracht zou kunnen worden erkenden zij, maar in naam van een toekomstige maatschappij zonder afwijkende mensen achtten zij dat risico gerechtvaardigd.
De ideeën van Binding en Hoche werden razend populair in en buiten Duitsland. Hoogleraren en afdelingshoofden van medische faculteiten in Berlijn, Heidelberg, Bonn en Würzburg organiseerde congressen om politiek en justitie te overtuigen van deze ideeën.
The American Psychiatric Association bepleitte adoptie van het programma in de Verenigde Staten, waar onvrijwillige sterilisaties tot in de jaren '70 nog uitgevoerd werden. De Britse Eugenics Society bestond al vóór het massamoordprogramma van de Duitse psychiaters.
Ook in Zwitserland en andere Europese landen gingen er stemmen op voor eugenetica. Van Adolf Hitler hadden Binding en Hoche toen ze hun boek schreven nog niet gehoord. Omgekeerd, Hitler werd sterk beïnvloed door de ideeën die indertijd in de psychiatrische mode waren.
Psychiaters werden niet gedwongen om mee te doen. Er zijn gevallen bekend, hoewel zeer weinig, van psychiaters die weigerden. Zij werden verder niet lastig gevallen door de nazi's of door andere artsen zo lang zij niet in het openbaar zich uitspraken tegen het programma.
Een tweede misverstand is dat de moordenaars uitzonderingen waren, enkele heethoofden, dat het ging om incidenten of excessen. Onmogelijk. Voor iedere vermoorde werden allerlei formaliteiten doorlopen, registraties, vragenlijsten in vier kopieën, commissie dít en commissie dát, beslissing zús en beslissing zó, stempel van díe en handtekening van díé. Niet één van de vermoorde mensen is lichtzinnig of achteloos omgebracht. Om het selectieproces zuiver te houden mochten psychiaters niet beslissen over de bewoners van hun eigen inrichting. We kennen trouwens vandaag de dag in Nederland nog steeds het begrip, de “onafhankelijke psychiater”, die niet de eigen behandelaar is.
De massamoorden werden gepleegd uit ideologie.
In 1941 werd in het psychiatrische ziekenhuis Hadamar de dood van de tienduizendste bewoner gevíérd. Het naakte lijk werd tijdens een ceremonie in bijzijn van de verzamelde artsen en personeel de crematie-oven in geduwd. Er was muziek bij, een parodie van een religieus ritueel uitgevoerd door een psychiater, en alle medewerkers ontvingen een flesje bier cadeau.
Een derde misverstand is dat de meeste psychiaters het zelf niet wisten of niet meededen. In feite werden slechts eminente psychiaters uitgenodigd om mee te doen. De architecten van het massamoordprogramma waren toppsychiaters. De selectie van kandidaten voor het massamoordprogramma waren psychiaters, tientallen zo niet honderden psychiaters die op al die commissies zaten. De moorden werden uitgevoerd door psychiaters. De gaskamers en crematoria werden in opdracht van psychiaters opgericht in vijf psychiatrische ziekenhuizen en een voormalige gevangenis, dat uitsluitend werd gebruikt om mensen uit inrichtingen om te brengen.
Psychiaters zelf draaide de gaskranen open, terwijl andere psychiaters door een spiekraampje in de muren van de gaskamers toekeken hoe daar mensen langzaam stikten. In inrichtingen waar geen gaskamers waren hebben psychiaters willig meegewerkt door hun bewoners op transport te zetten naar gaskamers. Of ze brachten ze om met psychofarmaca. Andere bewoners werden op een zogenaamd wetenschappelijk dieet gezet, en werden opzettelijk omgebracht met ondervoeding.
Vooral duizenden kinderen zijn met psychofarmaca en ondervoeding vermoord.
Een vierde misverstand is dat de moorden werden gepleegd uit medeleven met het veronderstelde leed van de vermoorden. Dit argument werd met succes gepleit in diverse processen die later zijn gevoerd tegen psychiatrische massamoordenaars. Nog afgezien van het feit dat de moorden bepaald niet humaan werden uitgevoerd en de bewoners van de inrichtingen niet om de dood hadden gevraagd, gíng het helemaal niet alleen om zieke mensen en zwaar gehandicapten. De criteria werden steeds breder gesteld: kinderen met niet-volmaakt-gevormde oren, kinderen die in hun bed plasten, ouderen die niet meer zo vlot waren, mensen die blind of doof waren of wel eens epileptische aanvallen kregen, veteranen van de eerste wereldoorlog die in dienst een ledemaat hadden verloren en mensen die uit gebrek aan een aantoonbare afwijking “schizofreen” werden genoemd.
Sommige mensen hadden helemaal geen afwijkingen, maar waren in de zorg terecht gekomen, als ze volwassenen waren, bijvoorbeeld omdat ze dakloos of werkeloos waren, of kruimeldieven. Voor sommige mensen bereikte een opdracht van de rechtbank om ze vrij te laten de inrichting na dat ze al vermoord waren. Sommige van de kinderen die ten prooi vielen aan de massamoorden waren opgenomen wegens problemen thuis.
Toen de inrichtingen dreigde onderbezet te raken vanwege de massamoorden, en dus de banen van de psychiaters op de tocht kwamen te staan, werden families thuis bezocht door psychiaters die hen overhaalde oma of opa naar een inrichting te brengen waar er gespecialiseerde zorg voor hen zou zijn.
Psychiaters bedreigde ouders dat ze hen uit de ouderlijke macht zouden laten zetten als ze medische zorg voor hun kinderen bleven weigeren. Die “zorg” was moord.
Het vraagstuk of de doelen van de psychiaters zuiver medisch waren, is omstreden. In hun boeken, artikelen, voordrachten and brieven, wezen ze herhaaldelijk op de economische voordelen van het massamoord programma. De natie zou de kosten van zorg voor niet-productieve mensen bespaard worden. De vermoorde mensen zouden hun bezittingen, woningen, kleren en gebruiksvoorwerpen achter laten. De lichamen zelf hadden economische waarde. Gouden tanden werden verzameld. Van het vet kon zeep gemaakt worden, tassen van de huid, matrassen van het haar, en, natuurlijk, de hersenen werden gretig ontvangen door collega artsen voor wetenschappelijk onderzoek. De winst werd zorgvuldig bijgehouden door het Centrale Bureau voor Boekhouding in Berlijn. Ik wil u eraan herinneren, dit waren psychiatrische inrichtingen. De zogenaamde concentratie- en vernietigingskampen waren pas later, in 1941 opgericht. Ik persoonlijk heb de indruk dat de psychiaters niet gemotiveerd waren door economische belangen, maar dit argument alleen hebben gebruikt voor propagandistische doeleinden.
Sommige psychiaters zijn in 1941 overgeplaatst van werk in psychiatrische inrichtingen naar werk in concentratiekampen. Tijdens het proces van één zo'n psychiater werd hij gevraagd, “Hoe kon je zomaar overstappen van het selecteren van psychiatrische patiënten naar het selecteren van gewone mensen?” Blijkbaar begreep de steller van de vraag niet, wat de psychiater wel wist. Zijn antwoord was: “Er is geen verschil.” Psychiatrische patiënten zijn evenals wij allemaal mensen.
Een vijfde misverstand is dat de psychiatrische moorden in 1941 stopten. In 1941 heeft Hitler de directeur van het massamoordprogramma, Karl Brandt, gesproken. Wát precies besproken is staat niet op schrift. De bronnen die ik heb geraadpleegd zijn verdeeld over het vraagstuk of Hitler zijn toestemming voor het massamoordprogramma introk, of alleen verzocht het programma te matigen. Ook over de reden dat Hitler dat verzoek deed zijn de bronnen verdeeld.
Sommigen stellen dat Hitler bezweek voor de publieke opinie, zoals verwoord werd door priesters, buurtbewoners van de crematoria, en dissidente psychiaters. Anderen stellen dat Hitler zich zorgen maakte over het moraal onder de soldaten, die tijdens een bezoek thuis ontdekten dat kleine zus of oma op mysterieuze wijze was verdwenen. Of de soldaten vreesden dat als ze gewond raakten, ze zelf kandidaat zouden worden voor het massamoordprogramma. Een derde mogelijkheid is dat Hitler een andere bestemming had toegewezen aan de gaskamers. Die werden immers in 1941 bij de psychiatrische ziekenhuizen gedemonteerd, verscheept naar het oosten, en weer opgericht in concentratie-vernietigingskampen.
Teams van psychiaters en verpleegkundigen reisden met de gaskamers mee om de commandanten van de concentratie-vernietigingskampen te instrueren in hun gebruik.
Maar de massamoord van gepsychiatriseerde mensen ging in 1941 en daarna door, ook zonder gaskamers.
Psychofarmaca en opzettelijke verhongering waren al massaal gebruikt om patiënten om te brengen, en werden na 1941 de hoofdmethode voor de massamoorden. Omdat de massamoorden niet meer de goedkeuring van de overheid hadden, en omdat er niet meer zoveel bureaucratie aan verbonden was, werden ze achteraf genoemd “wilde euthanasie.”
De meeste historici zijn het erover eens dat er na 1941 zelfs meer massamoorden op mensen in inrichtingen werden gepleegd dan in de twee voorgaande jaren. In 1945 hebben Amerikaanse soldaten 20 kinderen kunnen redden door de psychiatrische inrichting Eglfing-Haar met getrokken geweren te bevrijden. Tegenwoordig weten we dat de massa moorden zelfs na de val van het derde reich door gingen, tot 1948.
De namen van veel concentratie-vernietigingskampen herkennen we, omdat we de mensen die erin vermoord werden herdenken. Zonder de techniek, die dóór psychiaters vóór gepsychiatriseerde mensen was ontwikkeld, was ook de geschiedenis van de concentratie-vernietigingskampen anders geweest. Het wordt tijd dat we de mensen die in de psychiatrische ziekenhuizen vermoord werden herdenken, 
want níét herdenken is herhalen
(Oh, enne uh, de volgende keer, pastoor, als je bij dergelijke zaken de rkk
wenst te verdedigen tegen de OKKN?
Stuur ik hoogst persoonlijk de Leeuw van Munster, en niet
het PKN-Ikon omroeppastoraat, op je af. De paus is de enige niet die zijn genen
deelt met een paar broers. Bescherm je ballen dus maar).
Richard Sipe: hypocrasy is the greatest moral failure.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten