zondag, mei 24, 2009

Nl

1985

NBDBiblion recensie:
Evenals in haar andere werk beschrijft Yvonne Keuls hier een sociaal probleem - ditmaal de pedofiele relatie van een kinderrechter met de hem toevertrouwde pupillen. Via het relaas van Annie Berber, vriendin en vertrouweling van de hoofdpersoon Tommie, komen we meer te weten over zijn jeugd: een treurige opeenvolging van kindertehuizen, goedbedoelende voogden, hulpverlenings- en strafinstellingen, kleine criminaliteit en prostitutie. Het maakte Tommie kwetsbaar in een situatie waarin weliswaar sprake is van persoonlijke aandacht en liefde, maar in ruil waarvoor dingen gevraagd worden waar hij het steeds moeilijker mee krijgt. Wanneer uiteindelijk een aanklacht wordt ingediend, worden de betrokkenen nog een keer geconfronteerd met hun machteloosheid. Een meeslepend boek: de machteloze positie van deze kinderen en hun volstrekte afhankelijkheid van autoriteiten en hulpverlening worden op een zeer levendige manier beschreven.

In 1985 zorgde de publicatie van het boek Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel voor voorpaginanieuws. Alle kranten sprongen er bovenop, want het was de eerste keer dat iemand een kinderrechter aanklaagde voor pedofilie. Bij Justitie ontkende men toen de kranten om een reactie vroegen, maar men moest later toegeven dat er wel degelijk een kinderrechter was die pedofiele contacten onderhield met jonge delinquenten.
1988
2007

Vraagt de directeur van een congregatie. vroegere groepsleider rk kinderbeschermings internaat mij of het niet afschuwelijk is dat tgv. al die misbruik verdachtmakingen in Ierland en de VS
de groepswerkers de pupillen niet meer in bed mogen nemen, zoals dat in zijn tijd nog kon en hij deed.
Hij stelt, zeer verontwaardigd, de vraag of ík dat nu misbruik vind.



2008 Vertelt één van Neerlands tehuis psychologen/orthopedagoog hoe in zijn team iedereen op de hoogte was, en hiermee volkomen akkoord ging, dat een vrouwelijke groepsleidster de oudere jongens seksueel inwijdde door met hen naar bed te gaan.

2008 Stuurt een gerenomeerd zeer gewaardeerde Ned. kinderbeschermingsonderzoeker mij een artikel toe over misbruik in de VS , met een kort briefje:
"Hadden we het maar geweten".


Kerst 2008 trekt een Ierse Augustijn de deur van zijn kerk achter zich dicht en gaat lopen.

"We are deeply in denial."

Oh, enne uh mijn klacht bij Hulp en Recht
die werd 2 maal onmogelijk gemaakt.
Door onmogelijke procedures
En vooral héél, héél veel oude jongens-en-meiden-krentenbrood.
Deeply in denial, of hun eigen al dan niet vermeende belangetjes.
Pure minachting.
Van Leven. Van de kinderen van een ander.

En hele domme miscalculatie.
Van Geloof!

Geen opmerkingen: