 |
| KLIK |
en mag wat mij betreft zelfs die [aarts?]bischop de camera even gebruiken om door een camera te zwaaien: kijk mam!! Ik vond hem schattig.... en hopelijk vind z'n moeder dat ook ,
over een jaar of 20 of zo....
En omdat ik nu eenmaal geen professor dr. ben had ik dus wat langer nodig dan eeen half uurtje om te weten dat deze dame dus voortaan gewoon een Mevr. Dr. is
En da's héél goed nieuws: hoera we sterven uit en moe-je nou toch 's kijken!
Dank U wel, Mevr. dr, , da's ongetwijfeld heel hard werken geweest.
En mijn ouwe-taart gevoelens bevallen me uitstekend, met dank aan mijn monsters, op de burgerlijke stand keurig als mijn kinderen betiteld, uitstekend, hun kennelijk ook al genetisch bepaalde mogelijkheid tot mij zeer vernietigend - jij bent hartstikke gek! - beschouwen inclusief.
Die lach is - net als ontzag - nou eenmaal ook het voorrecht van oude-taarten !
Dank U wel, Mevr. Doctor. Dat is, zeker na de afgelopen weken - Vaticaan bijeenkomst inclusief - bepaald geen verkeerd weten. Bedankt.
Zo'n 1000 jaar geleden, of zoiets, stond er een docent wapperend enthousiast te vertellen over een nieuwe studie, babylijkjes in de Amsterdamse grachten en nog veel langer daarvoor vroeg een reus me terwijl hij de varkenstroggen voor zijn huis met aarde en bloemetje vulde of ik wist hoeveel rollen wc-papier er het jaar daarvoor in Nederland waren verkocht. En ik wist zeker dat-ie niet goed snik was: een erfenis van de nonnen in hun duiding van de toekomst.
En ook zij wisten dat, of beter waaarschijnlijk: hoopten erop: zij dankzij ons de hemel in - dat hadden ze god zelf horen roepen - en wij de deur uit en als we mazzel hadden via de Goede Herder zodat er nog iets van ons terecht kon komen, via De Banstraat hadden we daarop heel wat minder kans .
Ook dat wisten ze, daar hadden ze een professor dr. voor en zijn cijfertjes die ze ons veelvuldig vertelden, zo-iets als de prijs van een rol Maria biskwietjes waarvan we ook goed doordrongen moesten zijn, die je dan weer af kon zetten tegen de verpleegprijs en hun opofferingsgezindheid waarvoor wij dus maar beter dankbaar konden zijn.
Met of zonder maria-biskwietje
Voor de prijs van die biskwietjes heb ik in ieder geval nooit een doctor als bron geweten, maar dat was ook niet nodig, Veel belangrijker was de bron te ontdekken van wie er nu weer wat van je had gejat- minstens zo belangrijk waren je schortzakken. En voor de wat ouderen de daarbij horende wisselkoers. En het mij zeer onwaarschijnlijk lijkt dat onze mededelingsgezinde nonnen ooit hun bron van wijsheid hebben bekeken terwijl ze hem beluisterde. Dat hoefde ook niet: hij deelde kennelijk mee en zij strooiden, getraind als zij waren in gehoorzaamheid, zijn cijfertjes vervolgens in onze schoten, in een eigen vorm van cathechismis die zij met ons deelden.
Waarmee je dus ook niet in staat bent - zoals de minachtende blikken van mijn monsters hebben bewezen - om ontzag te kunnen ervaren.
En dat zou wel 's een van de fouten - misschien wel de grootste? - kunnen zijn de afgelopen week in al die reacties over die bijeenkomst in het Vaticaan, Rome !
Regelmatig krijgt Walhout de vraag of ze niet treurig wordt van al die verhalen over jonggestorven kinderen. Hoewel het voor de historica vaak cijfertjes en databestanden blijven, trof het verhaal van de jonge Maria van Zundert uit Roosendaal haar wel. “Maria trouwt in 1865 met Hendrik Dirven en het koppel krijgt veertien kinderen. Elf daarvan overlijden nog voor ze een jaar oud zijn, de meesten aan diarree en krampen. Zij hadden dan ook alle omstandigheden tegen zich, een arbeidersgezin, woonachtig in de stad, afkomstig uit een lage sociale klasse én katholiek. Wanneer je zoveel van je kinderen moet begraven, dan word je toch knettergek?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten