What Peter's mother said in 2006 after Peter's suicide:
Uit de verklaring van Mary McCloskey bij de dood van haar zoon Peter McCloskey.
Ik ben hier met diepe droefheid en immens verdriet om, na zijn laatste gevecht met Dr Donal Murray, bisschop van Limerick en de Diocesane wettelijk vertegenwoordigers, de waarheid te spreken voor Peter. De enige manier waarop Peter in zijn dood eindelijk gerechtigheid kan krijgen is door getuigenis af te leggen van de waarheid door hen die met zijn dood leven .
Het ondraaglijke gewicht van de ontkenning van de waarheid is voor Peter teveel geworden, die ontkenning moet stoppen.
Ik geloof dat de acties van het Bisdom van Limerick direct verantwoordelijk zijn voor Peters dood.
Waar christelijke naastenliefde, menselijkheid en de liefde van Christus werd gezocht kreeg Peter een juridisch antwoord, de ontkenning van verantwoordelijkheid, keiharde leugens en werd hij bedreigd met vervolging voor laster en de hieraan verbonden gerechtelijke kosten. Mijn zoon Peter betaalde die kosten met zijn leven.
Ik ben Mary McCloskey, Peter's moeder.
Peter heeft een stem nodig en ik zal die stem zijn. Peter stierf voor de waarheid.
Eerlijkheid was heel belangrijk voor hem en het graf zal en mag die waarheid niet doen verstommen.
Peter was scrupuleus eerlijk in zijn strijd voor waarheid en rechtvaardigheid met de kerk.
...
Peter werd als tien-jarige seksueel misbruikt. Ik was er niet van op de hoogte toen in de 80er jaren dit misbruik plaats vond en vele jaren daarna heeft dat misbruik Peter bijzonder ernstig beïnvloed, het heeft hem onuitgesproken emotionele en psychische lijden berokkent, wat doorging in zijn tienerjaren en zijn volwassen worden tot aan de dag dat hij stierf.
Als moeder, erken ik dat ik ernstige moeilijkheden met Peter's opvoeding had over gedrag en grenzen. Ik realiseer mij nu dat, ondanks mij oprechte en beste inspanningen, mijn reacties op Peter geheel inadequaat waren. Maar ik had geen idee waarmee ik, ten gevolge van het misbruik begaan door Fr. Denis Daly, te maken had. Het verwoest mij dat mijn handelen in die jaren bijgedragen hebben aan Peters pijn, isolatie en lijden.
Herfst 2002 vertrouwde Peter mij het gepleegde sexueel misbruik toe.
Aanvankelijk vond ik het moeilijk te begrijpen en de realiteit van het misbruik te accepteren.
Als familie waren wij vast-gelovig Rooms Katholieken, wij geloofden in haar priesters en konden niet aanvaarden dat haar priesters zich op zo'n afschuwelijke wijze zouden gedragen.
Ons geloof was op vele manieren belangrijk voor ons.
Ons geloof was leidraad in begrijpen en omgaan met moeilijke tijden in onze familie. Het is tragisch dat wij in onze worsteling om Peters ellende te begrijpen antwoorden zochten in ons geloof, maar wij hebben herkend dat de Kerk de oorzaak van zijn pijn was, onze geloofstrouw zal Peter nog meer hebben geisoleerd.
Vanaf het moment dat Peter mij vertelde over zijn kinderervaringen van sexueel misbruik heb ik hem gezegd dat ik hem geloofde en hem zou steunen. Weten van het misbruik verklaarde voor mij de problemen en de omwentelig in Peters leven. Voordien heb ik de oorzaken van zijn nood nooit begrepen.
Als moeder ben ik verantwoordelijk dat ik mijn zoon niet heb beschermd tegen de meest verschrikkelijke misdaad die tegen een kind gepleegd kan worden.
Ik was trots op Peter als misdienaar. Hij was gelovig en als misdienaar trouw aan de kerk, iedere ochtend voor school en op zondag.
Ik geloofde dat mijn kleine jongen op de goede plek was en veilig en beschermd in de kerk. De Kerk waarin mijn familie zo sterk geloofde, heeft mijn vertrouwen verraden en verkrachtte mijn onschuldig kind.
Voor hij naar de parochie van Caherdavin kwam wist de kerk al meer dan 30 jaar van Fr. Daly's pedofiel handelen voor hij naar de parochie van Caherdavin kwam. Desondanks werd Fr. Denis Daly overgeplaatst van Australië naar Amerika, van daar naar Engeland, vervolgens naar Ierland.
Mijn kleine jongen, mijn Peter had het tragische ongeluk misdienaar te zijn, waarmee hij in gevaar kwam.
Het is voor mij een bron van diepe verdriet dat ik al die jaren niet de tekens en symptomen heb herkend van dat wat er gebeurde in Peters leven.
Ik heb nu mijn eigen demonen om mee te leven.
Ik hoop dat vanuit zijn rust Peter met liefde naar me kijkt.
De laatste tijd werd in de relatie tussen Peter en mij het mij duidelijk hoe het diep het sexueel misbruik hem van binnen beschadigt had.
De laatste paar jaar bereikten Peter en ik een nieuw punt in onze relatie.
Ik genoot van de tijd die we samen hadden. Bij het avondeten samen hadden we veel plezier aan tafel. Hij was blij met mijn steun en vanaf dat hij eenmaal kon accepteren dat ik oprecht was was het mij jarenlange kwetsen over; omdat hij gelooft werd hoefde hij de strijd door mij gehoord te worden niet meer aan.
Dat Peters als kind zo onzegbaar was verkracht kwam betekende ook het leed van diepe wonden en misverstanden tussen ons binnen de familie.
Peter voelde zich vaak geisoleerd en door ons verlaten.
Droef en met diepe spijt was Peters dood voor een aantal van ons nodig was om werkelijk te kunnen geloven dat de Kerk zo verkeerd was geweest.
Als Peters moeder ben ik door individuele priesters genegeerd en afgeesnauwd. Ik denk dat dit gebeurde door Peters aanklachten.
...
(geen tekstueel correcte vertaling, die is geloviger dan ik correct kan wil of hoef te vertalen):
Ik begrijp inmiddels de muur waar hij tegen aan is gelopen.
De religieus functionarissen, een priester en een non, de mediation van het bisdom, van 30 mrt, strekten de liefde voor Christus in de voorbereidig tot Pasen niet uit tot Peter.
Mijn zoon Peter werd compassie, menselijkheid en basale waardigheid ontzegd door het Bisdom van Limerick.
Dr. Donal Murray, Bischop van Limerick en zijn wettelijke vertegenwoordigers nagelde nog voor Goede Vrijdag Peter aan het Kruis. Nadrukkelijk wijs ik het publieke commentaar van Bishop Donal Murray en Fr. Paul Finnerty af als zouden zij in pastorale zorg mijn zoon in zijn gang vergezelt hebben.
Peter liep zijn tocht reis zonder enige oprechte steun van het Bisdom.
Ik vraag dat Bischop Donal Murray nu zijn geweten onderzoekt.
In een arrogante poging zijn eigen imago te beschermen heeft hij de feiten verkeerd voorgesteld en de mensen, die hij zou moeten dienen misleid.
Hij slaagde er niet in om juiste Christelijke liefde of zelfs basale menselijkheid aan mijn zoon te betonen.
De dood van mijn zoon was te voorkomen geweest. Ik geloof dat, was hij bejegend geweest door hen die hen die werkelijk voor mijn religie spreken met het respect liefde en de compassie, hij nog bij ons zou zijn geweest.
Herald. ie
Monday November 30 2009
Shamed bishop's 'guided by the people' line won't wash
Of all the responses from Church leaders to the Murphy Report, that of Bishop Donal Murray's is surely the most extraordinary.
The former Auxiliary Bishop of Dublin, whose behaviour in dealing with allegations against priests is described as 'inexcusable', said he would now be "guided by the priests and people" of his diocese in deciding what to do now.
Did we hear him right? Since when in the history of the Catholic Church in this country did a bishop defer to his flock on how he should act?
How many of the faithful know that they've now been given a say in the future of a Prince of the Church, who is, after all, appointed directly by the Pope?
Bishop Murray, currently serving as the Bishop of Limerick, was applauded when he apologised at Mass yesterday to anyone who may have been abused because of his failure to act appropriately on complaints.
But that isn't the point.
The Bishop was the subject of the most scathing criticism in a report which had harsh words about a lot of Church leaders and their role in the cover-up of the sexual abuse of children.
To say now that a Bishop would be "guided" by the people, in responding to the resignation calls, doesn't wash.
Bishops weren't "guided" by the distraught mothers who came to them with tales of how their children's innocence had been stolen.
They weren't guided by survivors of atrocious abuse who came forward so that other children might be spared the same fate.
And they certainly didn't ask their flocks for their opinions on what they should do when they discovered some paedophile priest or other was preying on parishioners' children. Why? Because they knew exactly what answer they'd get.
So, how are the people of Limerick to tell Bishop Murray that they want him to resign?
Will the 'vote' be confined to those good and decent people who, despite everything, have stuck by the Church?
Or will those who, as a result of their betrayal/disgust/disillusion with the Church no longer get involved, have a voice?
Popular votes never played a part in determining how Catholics should act in a particular situation.
No, that's what an informed conscience was for.
Bishop Murray should use his.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten