 |
| KLIK |
En bleek dan óók Mariska weliswaar niet te eten,
maar wél benen te hebben en zélfs een WC !
En boeken.
Die je gewoon mocht kaften
zonder ijzeren pollepel in je nek te krijgen
Dat kwam omdat we anders Joost met de grote voeten wel even langs zouden sturen. Die woonde daar ook. Net als wij.
En met die grote voeten mocht die de brug best over.
Ik niet!
Maar toen ik een aantal jaren in de tuin van mijn oude kleuterschool ging eten bleek ik disgenoten te hebben die niet de kattebak uit hun hoofd kenden, maar wel de N DSM IV V ( en misschien zelfs wel VI ook?)van voor naar achter en omgekeerd reciteerden en mij dus vroegen wat ik er deed met mijn uitleg meelevend : ja, dát snapten ze, wijs knikten.
Vreemd genoeg was er niet een die vroeg of ik niet helemaal goed snik was.
Dat was zeer verontrustend !
Wist ik veel, ik was nog niet getraind in de Rapid Eye, maar wél in privacy en het was stralend weer.
Dus mijn uitleg dat ik als kind zwaar getraumatiseerd werd door mijn vader's goudvissen, die daarvoor een veilig onderkomen hadden gehad in diens glazen been - gevolg van WO I - daar even verderop door hem in het kanaal werden gekieperd toen dat been vervangen moest worden voor een houten poot maakte mij tot geschikt kandidaat voor de Movement, aldus mijn mij veel sterkte toewensende lotgenoten.
De soep was héérlijk!
Maar werd gemist door mijn maatje die, bij gebrek aan houten poten, al eerder woedend weg was gelopen en de brug overstak naar zijn eigen oude buurt. Hij had grote voeten.
Hij heeft nog dagen vuur gespuugd: hij wist niet wat de DSM was.
Wel wat een kattebak is.
Maar had wel andere dingen aan zijn hoofd, zoals daar zijn verkrachtende broeders die hij niet huis kon brengen dus niet welkom was bij Deetman c.s. Diens zaal was te vol geweest.
Hij geloofde er dus niet meer in.
Dat scheelde weer een hoop propaganda.
Mariska stierf.
Bij zijn broeders.
Zij geloofde er kennelijk ook niet meer in.
Dat spijt me.
Ik wél.
Maar dat zal wel door die goudvissen van mijn vader komen.
En mijn luie oog.
maar wél benen te hebben en zélfs een WC !
En boeken.
Die je gewoon mocht kaften
zonder ijzeren pollepel in je nek te krijgen
Dat kwam omdat we anders Joost met de grote voeten wel even langs zouden sturen. Die woonde daar ook. Net als wij.
En met die grote voeten mocht die de brug best over.
Ik niet!
Maar toen ik een aantal jaren in de tuin van mijn oude kleuterschool ging eten bleek ik disgenoten te hebben die niet de kattebak uit hun hoofd kenden, maar wel de N DSM IV V ( en misschien zelfs wel VI ook?)van voor naar achter en omgekeerd reciteerden en mij dus vroegen wat ik er deed met mijn uitleg meelevend : ja, dát snapten ze, wijs knikten.
Vreemd genoeg was er niet een die vroeg of ik niet helemaal goed snik was.
Dat was zeer verontrustend !
Wist ik veel, ik was nog niet getraind in de Rapid Eye, maar wél in privacy en het was stralend weer.
Dus mijn uitleg dat ik als kind zwaar getraumatiseerd werd door mijn vader's goudvissen, die daarvoor een veilig onderkomen hadden gehad in diens glazen been - gevolg van WO I - daar even verderop door hem in het kanaal werden gekieperd toen dat been vervangen moest worden voor een houten poot maakte mij tot geschikt kandidaat voor de Movement, aldus mijn mij veel sterkte toewensende lotgenoten.
De soep was héérlijk!
Maar werd gemist door mijn maatje die, bij gebrek aan houten poten, al eerder woedend weg was gelopen en de brug overstak naar zijn eigen oude buurt. Hij had grote voeten.
Hij heeft nog dagen vuur gespuugd: hij wist niet wat de DSM was.
Wel wat een kattebak is.
Maar had wel andere dingen aan zijn hoofd, zoals daar zijn verkrachtende broeders die hij niet huis kon brengen dus niet welkom was bij Deetman c.s. Diens zaal was te vol geweest.
Hij geloofde er dus niet meer in.
Mariska stierf.
Bij zijn broeders.
Zij geloofde er kennelijk ook niet meer in.
Dat spijt me.
Ik wél.
Maar dat zal wel door die goudvissen van mijn vader komen.
En mijn luie oog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten