 |
| Poot-aardappelen |
“Stel, Nederlandse beleidsmakers kregen het volgende aanbod. Tienduizenden vrouwen en duizenden mannen, in de kracht van hun leven, waren bereid zich in te zetten in de zorgsector en het onderwijs. Overal waar nodig wilden ze heen. Ze werkten zes dagen per week, het hele jaar door, op acht dagen na. Ze eisten geen vakantie en zouden zich blijven bijscholen. Dit aanbod gold hun leven lang. Als vergoeding namen ze genoegen met kost, kleding en inwoning, alles op minimumniveau. Het enige dat ze vroegen, was dagelijks tijd om zich te bezinnen en gezamenlijk hun motivatie op peil te houden. Extra inkomsten zouden ze gebruiken om iets te doen tegen mensonwaardige situaties die ze om zich heen zagen.”
De zestien verzorgings- en verpleegtehuizen van De Vierstroom in Zuid-Holland gaan familieleden van dementerende bewoners verplichten om vier uur per maand te helpen. En dan gaat het niet alleen om hun eigen vader of moeder.
Directeur Jeroen van den Oever had het op een persconferentie over „een moreel appèl”, zo begint de ellende vaak.
Het ging volgens de directeur om activiteiten als wandelen, koffie schenken, spelletjes doen en „een handje toesteken”. De journalisten mochten een kijkje nemen in de woonkeuken van verzorgingstehuis De Westerweer. We zagen zeven bejaarden in een kale keuken aan een lange tafel zitten waarop een vaas met zonnebloemen stond. Eentje schilde er aardappelen, de rest keek naar mevrouw De Lange die door schoondochter Nel werd gevoerd. De ene lepel vanillevla na de andere.
Nel droeg een vormloze groene jurk en zei terwijl ze de mond van schoonmoeder afdepte dat ze het „perfect” vond allemaal. De andere dementerende bejaarden deed ze er gewoon even bij. Ter illustratie duwde ze een kop koffie tegen de lippen van een bewoonster.
„Nog meer?”
[...]
Marcel van Roosmalen NRC
 |
| CLIQUE |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten