Vink op de schouder van de doctor van het lijden : Oproep

Nederland in sinterklaastijd

'

't Kan niet op deze weken en tóch heb ik nog steeds de pest aan heer Couperus. En dat zal ik koesteren ook tot minstens 'n week na de dood van  Hochhuth, ik wens de man nóg heel vele jaren. Maar ik moet tot mijn, ongetwijfeld, grote schande bekennen dat ik de. minstens zo ongetwijfeld, beste  man nog nooit gelezen heb. Wél gezien, dat wil zeggen: een intrigerende voorkant en de controle dat het inderdaad een theatertekst was en het boek dus stond in de kast waar het inderdaad hoorde, jawel, duits theater.  Openbare  Bibliotheek, [overbodig detail: Plein 40-45] IJmuiden!! 

Meer dan dat heb ik er nooit van gezien, mijn boek kwam niet door de censuur van de afstempelende dame die mij - met absoluut caresse - mij liet weten dat het maar beter was dat ik dat dat boek niet zou lenen, met als verklaring dat zij dacht dat "De Zusters" dat vast niet goed zouden vinden. Eén van die momenten van zeer grote verbazing mijnerzijds, het lag zeker niet aan haar: ze bood zelfs aan met mij samen noch eens in die kast te kijken, ze wist dat ik wel vaker theaterstukken las. dus daar lag het niet aan. Ik wou [en wil dat eigenlijk nog steeds, maar ik neem aan dat zij inmiddels daar al zal zijn waarheen ik Hochhuth zeker niet wens] dat ik haar ooit had kunnen laten weten hoe goed zij dat toen had gedaan, maar ik ben -waarschijnlijk weinig majesteitelijk - de deur uit gelopen en dat was niet alleen uit angst weer zo'n Couperus vertaling te moeten zien door te komen -  de onzinnigheid van haar mantelzorg was de volgende fase van een lange lange reeks, tot Saramago hand in hand met Eca de Queirós hoe geweldig het riet rondom Mafra is en een van de plaatselijke inboorlingen óók nog eens wist waar die fluitenmaker van Harmelen  met z'n gouden handjes dan wel woonde: moge mijn Monsters tot aan hun dood minstens 3 x per jaar sidderen  door een hen bezoekend spook met een kinderhandjesafhakbijl dat ze krijsend achtervolgd: had je niet gewoon piano [of desnoods mandoline] kunnen willen gaan spelen in plaats van zijn fluiten en kleppers te gebruiken!   
Maar inmiddels wens ik mijzelf dankzij Youtube ook nog de nodige jaren na de conclussie: sufferd! en snap ik inmiddels dankzij mij eerste baan waar van alles en nog wat bijeen zat te vergaderen, waaronder een bibliotheekdirecteur, wat voor moeilijke discussie's jan en alleman kunnen houden op een verbod op een bibliotheekboek: [conclussie Mein Kampf mocht niet op de plank]  hoe Germana waarschijnlijk haar probleem had opgelost, met dat kind dat toch naar school moest. 

Niet het mijne !!

Gevalletje verkeerde solidariteit, eerwaarde mammoet.
Nee, natuurlijk kon je Bonefatio niet vragen om eerst Wolkers en van het Reve  nog voor die ook met een vrouw ging zoenen maar even goed te keuren omdat die docenten - ze kwamen tenslotte allemaal uit de zelfde school in A'dam - dat nou zo eindeloos geweldig vonden dat ze er maar mee bleven wapperen: Het Antoniusziekenhuis had toch écht het diepvrieseten eerder uitgevonden dan we dat deden met het verbod op al die duifies op de Dam dat te eten te geven zou nóg veel langer duren.  Bonefatio had met haar - en mijn opdracht- opdracht toen ik die schooltas kreeg ze waarschijnlijk gewoon op haar tafel laten liggen, en Trees met haar afschaffing van De Klok dankzij het Tweede Vaticaans Concilie over haar werktijden waardoor zij 1x in 14 dagen niet eens meer in haar eigen bed mocht liggen had haar nachtrust óók hard nodig.     

Ik ook
Daar had Rolf Hochhuth toch écht niks aan afgedaan! 
Noordwijkerhout met z'n Zimmer Frei wél! Dat was tenslotte waarom ik daar zat


Bij ons thuis hadden boeken er gewoon bijgehoord en ik las dus ook al voor ik naar de eerste klas ging. En vooral: ik las mijn broertje voor. Thuis mocht hij wel bij mij in bed. Graag zelfs kan ik het hele spul  nu in mijn hoofd horen zeggen. Iedereen lag graag in bed, alleen mijn moeder niet, maar die moest dat tot de zuster kwam en ze een geklutst ei moest drinken.
Dat vond ze verschrikkelijk vies. Ik hoop dat ze van lezen heeft gehouden. Mijn broers wel, ze schreven zelfs spannende dingen op de muur naast hun bed. Mijn moeder hield wél van letters. Die waren, net als dat ei gezond voor haar.  Wij aten alleen witte of een bruine boon met driekoningen, mijn moeder zo vaak het maar kon. Alleen de witte dan, en voor en mijn broertje de boeken. En de legpuzzel, daar hield mijn moeder ook van.

In de Voorzienigheid Amsterdam waren óók gewoon boeken. Mooie boeken, met heel veel prenten. En kleuren. Dat wil zeggen op [de Jozef-] school. en zodra je klaar was met je werk mocht je heel zachtjes een boek gaan halen uit een prachtig kastje. Die hadden geen kaft, daar waren ze te mooi voor, die klas was zo mooi door al die kleuren, zodat als je geen zin had je alvast een boek kon uitzoeken voor zodirect.

Mariska [Mariaschool] had ook boeken. Heel veel. Die moesten allemaal gekaft worden. Gelukkig wel.
Want daar had ze hulp bij nodig!
 Mariska kende mijn ouders. En mijn grote broers: zij kwam van over de brug.
Ze was niet zo goed in kaften als ik, gelukkig wel!

In de groep bij Leonora mocht je niet lezen.
Ze had wel boeken. Maar die zaten in één van die vele kastjes met dichte! deuren.
Het hoekkastje horend bij de afscheiding tussen eet- en "speel" gedeelte waardoor je de voetstappen kon horen op de speelplaats van  het ras genaamd "De Mensen" waarvoor iedereen extra goed ging zitten, maar hun gezichten nog niet, zij de onze wel....wie weet zouden zij jouw uitkiezen.
Onze nieuwe vader en moeder liepen daar.

Leonora wist dat je je verstand zou kunnen verlezen. Dus moest je buiten spelen. Altijd buiten spelen was daar de enige remedie tegen. Ze kon zelf ook niet lezen, want ze las nooit voor.

Mariska wist dat ik een boek had gepikt uit Leonora;s kast. En waar ik dat verstopt had.  En tijdens het kaften vroeg ze hoe het verder ging na de vorige keer, maar ik kon dat boek niet aan haar geven. Er werd net als in Driehuis altijd van alles gejat in de groep, tot aan kerkboeken aan toe, [in Driehuis, oude huis, badkamer aan de zaal, de ring van mijn moeder die ik afdeed voor dat bad !! ]  in ieder geval na ruim 2 maanden [geisoleerde] afwezigheid op een ziekenzaal, de mijne, die dan vervolgens gecompenseerd werden met 2 politieke psychopornografische horrostories in ruil voor dat Eerste Communie kerkboek dat ik kreeg van mijn ouders  maar op Starrenburgs rug stonden drie letters, een van mijn grote broers had mij thuis die vreemde woorden al geleerd maar was niet toegekomen aan Latijn, dat hoefde ook niet, ik kon toch wel lezen wat daar op zijn rug stond terwijl iedereen het over onze vader en onze moeder in de hemel had. Tante zussen had ik niet, die hadden onze nieuwe oom en tante die bevielen en pappa en mamma werden wél, zuster Beda
 - dus Leonora kwam er toch niet achter, tot ik zo stom zou zijn om het mee te nemen naar Mariska.

 

Dus kon je het

KLIK

maar beter even vertellen, tijdens dat kaften. Maar nu ik dit schrijf realiseer ik me de dorst van die plantjes van haar  en kan ik niet anders dan breed lachen om die zeker nooit vergeten grote zinken teil en hoeveel papiermaché daarvoor gescheurd moest worden.
Het was afschuwelijk om van Dalmatius te horen dat ik te laat was om afscheid van haar te nemen,  zeker voor haar en wat zij nog kon. Het deed heel goed te horen hoe hij over haar sprak, Mariska had een veilige plek zoals zij mij die had geboden.

Dank je,  Dalmatius!  Je hebt heel erg veel om trots op te zijn. En dat was je dan ook.
Ik hoop heel hartgrondig dat je dat hebt kunnen blijven.
Maar wanneer ik denk dat dat vast zo zal zijn, kan ik niet anders dan weten dat dat geen denken maar hopen is.  Maar misschien is dat wel precies waarom ik dat dus inderdaad hoop, op die hoop heb je zonder meer Recht, zeker weten.
Ook daarvoor mijn dank.
Je gaf me je boek en journalen niet voor niks. En je lach over Boromeus.
Wij sloten een goede deal!

w.v.

Op welke golflengte stem jij af?