Een schokkende email maakt de Irish Times van vorige week, toch al om te zoenen, nog prachtiger. Een van die -veel te veel vrouwen - op zoek naar haar "bio" moeder (schietgebedje heregod laat ons toch aub ooit een ander woord voor die vreselijke uitdrukking gaan gebruiken).
Een van de slachtoffers van de leugens over dat verleden, die door alle informatie en publiciteit nu op zoek moet naar een andere realiteit over zichzelf en haar moeder.
Was haar, onbekende, nedelandse moeder jarenlang een gevallen vrouw uit de Goede Herder die haar ter adoptie afstond, wat is ze dan nu?
Ik word nog steeds hondsberoerd van die verhalen, hoewel hard ik ze regelmatig ook nog steeds nodig heb als schop onder mijn foei mag je niet zeggen, ter aanmoediging om door te gaan.
Waar ik niet op voorbereid was, was haar woede. Niet op -hoewel waarschijnlijk heel begrijpelijk - deze manier. Me onvoldoende gerealiseerd hoeveel pijn overwinningen als dat Ryan rapport en zelfs mijn werk voor haar groep slachtoffers inmiddels kan veroorzaken.
Haar hernieuwde gang van afhankelijkheid naar woede?
Jaren pijn hebben van leren accepteren die weggegooid lijken te worden door het aantonen van historische leugens. En de belangen daarbij.
Haar confrontatie confroneert met mijn jarenlange confrontaties en ellende van de kapo-leugen maar ook dwingt tot deze herbeziening.
Momenten dat moord in het Vaticaan en menig klooster - en recent de heer de Korte - wat mij betreft is toegestaan, zolang de rotzooi daarna maar weer wordt opgeveegd met een paars vegertje. Wat moet je dan in vredesnaam met die vreemde opmerkingen als van die kardinaal Bertone over vernederend.
Zou zo'n man uberhaupt weten waar hij het over heeft of is juist de vernedering dat hij daarop niet geloofd wordt?
Wat moet je dan in vredesnaam met al die opmerkingen over die paus die zijn briefje maar niet stuurt? Je moet er toch niet aan denken dat hij dat wél zou hebben gedaan.
Zoals al die oversten, die nu binnen no-time met hun sorry's komen.
Als er nu toch iets is wat er stinkt...vandaag gemeld, morgen het sorry binnen: doodschop compleet! PS: O ja, er je kunt er ook nog wel 5000 euro voor krijgen hoor. Halleloeia.
Momenten dat ik blij en trots ben op mijn mammoedt!
En heel erg gelukkig ben met die vreselijke gesprekken, Laetitia cs. , stijfgearmde Roos met haar verbijsterde nonnen, mijn angst voor mijn noodzakelijkerwijs in stukjes te hakken kudde non, de brokken Oostenrijkse strakblauwe luchten, de groene marsvrouwtjes, mijn moeten kapo-laveren tussen daverende lach om en groen en geel uit kunnen slaan door directe slachtoffers.
En zo'n email van zo'n dochter van zo'n "bio"moeder.
Laat het gebed dan maar gaan opdat dat ze dat ooit van elkaar zullen mogen weten.
Of om degelijke journalisten, professioneel genoeg om partij te kunnen en durven zijn!
Of neutrale archivarissen die laten zien wat oerfatsoenlijk zijn is.
Maar laat het merendeel van die sorry's simpelweg verboden worden.
Sorry's nu uitgesproken, als in Nederland - maar ook in Duitsland - na het sinds '95 bestaande Hulp en Recht, zijn sinister.
Het daarbij dan nog verwijzen naar diezelfde club de minachting die knap in de richting van het summum van cynisme gaat.
Dát heeft de heer de Korte met zijn intervieuw in ieder geval wel duidelijk aangetoond!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten