 |
| KLIK |
 |
| bron |
Opinie
HANS SIEPEL
27-1-2019
Het Parool
Het is de hoogste tijd voor een gesprek over de schade die overheidscommunicatie aanricht, betoogt Hans Siepel. Het manipuleren om reputaties op te vijzelen moet stoppen.
Geen nieuwsconsument kijkt er meer van op. Dit keer was het een kritisch onderzoeksrapport over ambtenaren op het ministerie van Justitie en Veiligheid die de onafhankelijkheid van onderzoeksinstituut WODC beschadigd hebben.
De bevindingen van de onderzoekscommissie zijn niet mals. Ambtenaren probeerden het wetenschappelijk onderzoek te beïnvloeden. Ruim een kwart van de WODC-onderzoekers heeft de afgelopen twee jaar met zulke ongewenste beïnvloeding te maken gehad. Dat gebeurde vooral bij onderzoek naar politiek gevoelige onderwerpen.
Dit gaat volgens een vast patroon: pogingen om onderzoeksvragen en -methoden te veranderen en eindconclusies te manipuleren zodat ze passen in een politiek gewenste richting.
Waar heb ik dat eerder gehoord? Elk parlementair onderzoek van de laatste decennia levert vergelijkbare uitkomsten op. De uitkomsten vermelden selectieve omgang met informatie; kritische rapporten die in een bureaula verdwijnen; tunnelvisies, doofpotaffaires en de Tweede Kamer niet, onvoldoende of misleidend geïnformeerd.
Tussen de regels
De kernvraag wordt opvallend genoeg nooit gesteld. Terwijl die toch voor de hand ligt: welk belang is hier in het geding? Waarom wordt er 'druk' uitgeoefend? En waarom juist bij politiek-publicitair gevoelige onderwerpen?
Het antwoord op al deze vragen vinden we tussen de regels door in het rapport van vorige week: 'Kennelijk gaat men ervan uit dat niemand die rapporten leest en dat het effect van de eerste klap in de publiciteit het belangrijkste is'. Het zijn, zo leert deze éne zin, vooral communicatiekrachten die verantwoordelijk zijn.
Het is de hoogste tijd het erover te hebben hoe een vakgebied, een professie, zelfs een heuse wetenschap zoveel maatschappelijke schade kan veroorzaken. Want het is 'de communicatie' die een zware verantwoordelijkheid draagt voor veel maatschappelijk ongemak en ontevredenheid, maar daar zelden tot nooit op wordt aangesproken.
Daar is wel alle reden toe. Met een hoge urgentie!
Wie de geschiedenis van de overheidscommunicatie bestudeert, ziet halverwege de jaren negentig een belangrijke beleidswijziging. Met de introductie van marktwerking in tal van publieke sectoren kwam op voorspraak van de RVD ook de bedrijfsmatige aanpak van communicatie naar de overheid: dat betekende meer gewicht voor public relations en marketingcommunicatie.
Ministeries en ministers werden ineens 'merken', die 'geladen' moesten worden. Het draaide niet meer om de waarheid en het algemeen belang, maar om regie op een positieve beeldvorming, waarbij nagenoeg alles geoorloofd werd. Inclusief het onder druk zetten van wetenschappelijke medewerkers.
Als gevolg van deze beleidskeuze
..... "
Compleet
Gelijknamige expositie in het Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam, vanaf 28/1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten