U bepaalt zelf hoeveel u voor de huur van ruimten in the Living Museum gaat betalen!
Beste mensen,
Na de kamercommissie van 10 september ben ik sprakeloos geweest. Ik probeer te begrijpen dat woordvoerders van de Rk kerk ontkenden dat de kerkelijke hierarchie grote aantallen moeders en kinderen van elkaar gescheiden heeft. Er zaten mensen in de zaal die over hun eigen ervaringen vertelden. Dat had geen invloed op het standpunt van de Rk woordvoerders. Het is niet te begrijpen.
En niet te aanvaarden.
Ervaringen
In de circa 350 geschiedenissen van vrouwen en mannen die wij kennen, komt het afbreken en beëindigen van de relatie met hun ouders of hun kind veelvuldig voor. Soms heeft het belang van het kind een rol gespeeld vanwege een te onveilige thuissituatie, maar in veel gevallen is het gegaan om bestraffing en macht. Ook als de uithuisplaatsing in het belang was van het kind, kon een extreme gerichtheid op macht en bestraffing een rol spelen bij geweld en misbruik. Bestraffing van "zondigheid, slechtheid".
Deze vrouwen en kinderen zijn voor levenslang gestraft. De schuld en schaamte voor dit geweld is bij henzelf gelegd. Tot vandaag. Ik wil hier stem geven aan hun getuigenissen door enkele geschiedenissen kort weer te geven, met hun instemming.
Rob
Rob is geboren in een kindertehuis. Zijn moeder trouwde toen hij zes jaar was en in hij Groenestein woonde. Hij werd ernstig mishandeld en misbruikt. Zijn moeder en haar man wilden hem thuis opnemen. De Rk voogdij weigerde omdat ze met een protestante man getrouwd was. Rob bleef in het kindertehuis, moeder kreeg twee kinderen die een goed leven bij haar gehad hebben. Hij liep enkele malen weg van Groenestein. Als straf werd hij in gesloten justitiële tehuizen geplaatst, Harreveld en later Sint Joseph in Cadier en Keer, tot zijn één en twintigste. Misbruik en geweld gingen door. Rob kreeg als erkenning de standaardbrief met de handtekening van de bisschop van Rotterdam en 3.000 euro.
“Toen ik die brief kreeg, werd ik woedend, ik hield het niet, ben de straat op gegaan. Een standaardbrief, en dat terwijl we zijn ontvoerd! Iets anders kun je dat niet noemen. Een kinderleven lang opgesloten, veel slaan, vele weken en soms een maand in je onderbroek in een donker cachot zitten. Geen vakantie, geen verjaardagen, geen familie niks. En als je eruit kwam met eenentwintig jaar, had je niks in handen. En nu wast de kerk haar handen in onschuld?”
Hij is opnieuw boos, zoekt overtuigende excuses voor een leven lang nachtmerries en spanning en voor zijn verloren kinderjaren. Zoals in veel getuigenissen, speelt ook voor Rob een voogdes een rol die niet voor hém opkwam maar voor de hierarchie van kerkelijke "gezagsdragers".
 |
| Bron |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten