Bad girls do the best sheets; communistische troostmeisjes en buidelmammoeten in Brussel

Ik hoop dat we binnenkort eens goed gaan betogen. Ik hoop ten andere dat het dan geen keien uit de grond zal vriezen, want ik ben van plan om mee te stappen in een tenue dat een flink stuk been zal laten zien. Verder hoop ik op een entourage van duizenden dappere vrouwen die zich zullen kleden zoals ze willen. U ziet: ik hoop op veel. En ik wil mij niet laten ontmoedigen door doemdenkers die zeggen dat het geen ene moer zal uithalen. Ik hoop voorts ook dat er, in navolging van 'Walk a Mile in Her Shoes' - een beweging in Canada en de VS -, ook duizenden deftige mannen zullen meelopen met hoge hakken, of gewoon hun lippen zullen stiften als teken van solidariteit. Ik hoop dat homo's, hetero's, transgenders, grootmoeders, -vaders en alle neven en nichten er ook zullen zijn. Pastoors en imams. Brandweer, leger, zwaantjes, Voil jeanetten: allemaal mogen ze mee, maar ze moeten beleefd blijven.
We hebben ten andere ook nooit willen provoceren toen we in een fleurig jurkje deze zomer door Brussel wandelden en voor hoer versleten werden. Toen we in onze auto aan een stoplicht het teken kregen dat we dra zouden gekeeld worden, godweetwaarom.
 Of toen we hand in hand met ons lief over een pleintje drentelden en moesten gaan lopen. Toen we ietwat aangeschoten van onze doop terugkwamen, in een onnozele rok van mémé, met jarretelles en een pruik scheef over onze oren, en we daarvoor afgetuigd werden. We hebben nooit willen provoceren, nee, want dit is gewoonweg hoe wij zijn. Kijk, we hebben verdomme onze plaats nooit willen opeisen, want we hadden al een plaats. Zo is het hoe wij hier willen leven, met onze eigen capriolen, in een ruimte die van iedereen is.

 rest van de Opinie van Els De Pauw