terwijl dit voorheen onderdeel was van de (vage) Misdrijven tegen bijzondere verplichtingen
Zeg nou niet dat ze het simpele boerenfatsoen hebben uitgevonden na 12 jaar daar hard over na hebben te hebben gedacht ,,,,, phoe is me dat effe een mijlpaal !
En toch, en toch .....
Kwestie van beroerde timing, natuurlijk nu we eindelijk weer naar buiten mogen, 't had natuurlijk een half jaartje eerder gekund
Of een half jaartje later desnoods
Ik ben nooit in Rome geweest en heb dus ook niet echt een voorstelling wat juni, juli en al helemaal augustus daar betekent. "t zou er wel 's net zo beroerd kunnen zijn als een aantal andere plekken die ik wél ken en besloot daar met een hele grote boog omheen te lopen: veel te warm en 't stinkt er in die maanden. En dan nu een mijnheer - ongetwijfeld hoogedelgestreng en geleerd - met de mededeling: jongens we de stront uit onze ogen en vooral oren gehald, kijk hier is het boek: laat de Boldootkar maar komen
En toch
en toch
maar vooralsnog zit er alsmmar die Poolse vrouw in mijn hoofd.
Zij was getuige in een van de Neurenberger processen, ben nu effe vergeten welke dan precies, want eigenlijk deed in die paar, of eigenlijk die ene zin, die ik ik van haar dankzij de schrijfster als intermediair kreeg, over God die had nagelaten de generaal een baarmoeder te geven
en misschien, realiseer ik me, bij het nu alsmaar horen van wat die vrouw toen zei en ik -jaren geleden- kreeg ook wel het beste ook om nu ik dit lees, de day after the night before, de zoveelste poging om onder woorden te kunnen brengen wat er die dag is gebeurd tussen 3 vrouwen: 2 nonnen, Bonefatio, Ubalda en ik, maar waarvoor ieder woord verkeerd - - en nog steeds! - blijkt te zijn, maar ik zo blij -idioot woord! - bwn dat vannacht heb gedaan. 3 vrouwen en hun - eigenlijk best toevallig - in nog geen 5 minuten, wanneer je het bi9jbehorende geloop door die die vermaledijde gangen op die Elandsstraat er van af zou trekken waarschijnlijk nog maar 2 1/2 over blijven, die de uitsmering van al die jaren tussen hen en mij - 't zullen er zo'n, geen zin om te rekenen en tellen nu - 1920 zijn geweest hen en heel letterlijk ging om deuren die door handen, onze 6 handen, open en dicht en dicht en open gingen tot ze defitief dicht sloegen: de Elandstraat ging dicht, die 2 vrouw-nonnen naar Bosbeek, vast niet gelijktijdig, Bonefatio had me verteld over haar naderende dood en bij ubalda is het - waar de dood zo rond om ons heen danste in allerlei vormen en gedaanten en tijden en leeftijden er niuet eens van kunnen koemen: ik was blij geweest met haar hand op mijn kop dn dat alsof het een vloek was omdat ze mijn dankbaarheid voor die ene avond dat ik die had gekregen waardoor die hand jarenlang heeft kunnen groeien nu in mijn hand lag als een van die ceremoniën die hoort bij een Covid-veilige samenleving en mijn isolate op haar ziekenzaal, géén groter isolatie denkbaar, was nu zag ik een kleine hand van een oude vrouw die mij ooit had aangeraakt en op mijn hoofd had gelegen en in nog geen 21/2 minuut gingen deuren open en dicht en dicht en open en dicht En naast die laate deur aan het eind van die gangen -en speelplaatsen! ! die in een normsle samenleving straten zouden zijn geweest, het spreekkamertje van Laetitia.... die ik pas weer sprak als fragiel hoog bejaarde dame, in aanwezigheid van een vrouw die mij ik bij die ontmoeting had gevraagd, 't was niet in haar eigenkop opgekomen dat ik dat gesprek wenste en onder geen voorwaarde een confrontatie wenste te laten worden ze zat anderhalve meter van me af aan die tafelen gaf mij inderdaad onder tafel die schop waar ik om hsf gevraagd wanneer het dreigde uit te hand te lopen, waarop ik slleen mijn hoofd msst kon dchudden: laat haar haar mond open doen, ik wil haar horen, Laetitia was Laetitia maar kon met wat zij zei niet meer wetn, horen of zien wat een verschrikking zij uitsprak, maar ik wilde haar horen: ik had haar vaak genoeg gehoord om te weten wie zij was was geweest en wilde haar horen: géén schop onder tafel nodig bij wijze van bescherming van mij, ik wist de vragen die ik had
net zo min als zij kennelijk kon horen wat ik vroeg bij het afscheid van Laetitia na het gesprek: mag ik U een zoen geven? Mijn vraag aan Leatitia en diens antwoord onthandde haar. overduidelijk, zoals zij niet had, kunnen waarschijnlijk, had gezien dat de woorden (en condities vooraf, zoals gesteld door Laetitia en aan mij door haar doorgegeven) zo in tegenspraak waren met het cadeautje, of beter de cadeautjes) die Laetitia voor mij had gemaakt, wat er stond, wie er stonden, op die 3 kaarten die Laetitia had gemaakt. Dat was ook niet nodig, daar had ik geen vragen over: ik wist dat ik die broers had die op die kaarten geplakt waren , ik wist wat die ballon was, zoals ik wist qwaar Laetitia's pick-up had gestaan -waarop Toon lag - die eerst zijn mond maar open moest doen toen zij niet anders kon dan mijn broertje en mij meenemen door - de foute - gang waardoor zij het kon delegeren aan die god in afwachting van mijn broers en schoonzusjes. Die foute gang - kinderen gaan niet door het klooster naar de kapel - hadden Toon's ballon slechts, wat ik al had geformuleerd toen hij niet kwam om ons op te halen en ik al had gezegd in die vraag: hij is dood, hu? de rest moest die kapel-god maar doen en de staande receptie, die daarop - terug in haar spreekkamertje - volgde en zij mijn broertje en mij daarna weer mee moesten nemen, wat er volgde kon ik na diefstal lezen in het rechtbankverslag waarin een griffier dat ene zinnetje typte en ik het resultaat van die carbonnetjes las: zij hadden het nooit gehoofd, maar ik las hen en hen en nog een kippenhok vol met hennen: zij hadden geen van allen gehoord waarmee mijn vader mij had gewapend maar de repen ontbijtkoek die i.t.t. de personen uit dat lied,
ontbraken voortaan en de griffier typte op zijn rol, ouderlijk gezag getroffen wat dat alles betekende kreeg ik door de enige die het lef had de zenuwen te hebben en zijn toeziend oog vertaalde in Gaat Het door een kop om de deur stekende studiezaal medewerker daarmee demonstrerend verdomd goed te weten wat hij deed al verschillen hij en ik zéér hartgrondig in opvattingen over de invulling van wat huisvaderlijk zorg betekent, maar ook daarbij zijn hij en ik bepaald niet de enige gebleken in welk meningsverschil vervolgens een hierbij voorzienende Codex de doorslag geeft
Die Poolse dame was een héél wijze vrouw! Het is goed haar uitgesproken wijsheid in mijn hoofd te horen stampen en de mijlpaal te weten, ook bij het zien van dit bericht,
Dank U wel, dame! Moge het u en de uwen goed zijn gegaan met die mijlpaal die U plantte! Ik ben erg blij dat U zich in heeft genesteld in mijn schouderboekencollectie. Het is fijn mij te realiseren dat ik daar eigenlijk wel trots op ben ook. Bedankt jongens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten