vrijdag, februari 16, 2018

1 -3-3-4-5 klits klats kladdere


Zaterdag 17 februari 2018 - 21.20 uur - NPO 2


Alleen op de wereld
Adriana, Rita en Bob. Alle drie zijn ze rond de tachtig jaar. En alle drie komen ze uit verscheurde gezinnen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden ze opgenomen in een weeshuis of kindertehuis. De verhalen verschillen in detail, maar niet in teneur. De kinderen van toen voelen nu - ruim 70 jaar na dato - nog steeds het gebrek aan liefde. Andere Tijden laat zien hoe treurig het gesteld was met de jeugdzorg in de periode voorafgaand aan 1945.
 Bekijk en lees meer over weeshuizen in Nederland:
- Propagandafilm kindertehuis, 1932
- Vier dames herinneren het weeshuis, 1986
- Adriana, Rita en Bob over harde straffen, 2018
- Amsterdam krijg nieuw burgerweeshuis, 1960             
                               
              

en hunne zielen ...als wasch gekneed¨ - Fontaine, Starrenburg, Westerwoudt en het Aloysius




Rapenburgstraat 171 



Dit pand was van 1861 tot 1943 een weeshuis voor joodse meisjes.


"1861 Het grootbrengen van Weesmeisjes behoort tot de goede daden"



Een kwart eeuw later bleek het huis te klein en in 1889

werd het buurpand er bijgevoegd.

"en zij voegden een huis aan een huis toe 1889"



In 1926 werd het huis ingrijpend verbouwd, maar de regentenkamer bleef 

intact; daar is nu het café gevestigd.

Honderden joodse meisjes vonden hier voor korte of langere tijd hun huis.



Op 10 februari 1943 werden de meisjes en hun begeleidsters

weggevoerd en via Westerbork naar het vernietigingskamp

Sobibor gebracht om daar hun einde te vinden.

De gevelstenen en de belettering werden zestig jaar later door de bewoners in 

hun oorspronkelijke staat hersteld.



10 februari 2003 / 5763



: "Ik heet Juffrouw Mietje en ik blijf bij de kinderen, is dat goed?".
hagiografieën en citaten
Geschiedenis



Hubertushuis Plantage Middenlaan


















klik

En ja hoor, daar ging ze: midden in een zin van een kind:  leve Vat II, God had geen bel meer, en  nonnen hun eigen horloge. En daar zat I. d D. dan, met haar kussen stevig op schoot en haar mond nog open. 
Grensoverschrijdend gedrag?
Niks ervan, an mijn lijf géén polonaise.


Dermate krankzinnig dat het ruim 20 jaar na het gebeuren dankzij de giechel van de nog steeds verontwaardigde lekenleidster
onderwerp van ons gesprek is. !!

Geen opmerkingen: