et iuvenes lapsu labentur
En da's dus waarom Vrouwe Justitia een doekie over haar ogen heeft: ter bescherming voor wanneer haar ogen uit de kop rollen
Een van mijn erfenissen van toen ik nog niet in de Vooerzienigheid zat maar thuis woonde, en ik - bij gebrek aan overdraagbare glazen ogen in aangepaste vorm - mijn kinderen heb overgedragen; eén van die zaken van dat lijstje dat je eenmaal jaarlijks met je koters hoort te oefenen, om zeker te weten dat ze in hun koppies gestampt zitten en daar blijven zitten tot in alle eeuwigheid amen,
Zoiets als de tafel van 7.
De gemeente Amsterdam had daar een prima methode voor: kinderen vrij van school en de baas van het stemmen op een stoel vóór de school. Een man met een glazen oog.
Waar we door mijn slaapkamerraam een prima uitzicht op hadden.
Hij kon ook met zijn stoel op 2 poten zitten, schuin tegen de muur aan, maar dat oog........
da was zijn knapste kunstje.
Er komt een dag dat ik de puf op kan brengen het steunbewijs ervoor te vinden en even uit te zoeken dat er in die jaren toch minstens zo'n 3 keer gestemd zal zijn, want van dat slaapkamerraam en het daadwerkelijk voor die stembureaubaas te hebben gestaan en hem zijn oog er uit hebben zien halen ging stap voor stap: daarom zat er ook nog een muurtje met een hekje voor. Je stapt tenslotte niet zomaar op zo'n baas af.
Met mijn kinderen ging het heel wat simpeler. Al eens vaker 's avonds op school geweest nog 's terug gaan om die stembussen te helpen omdraaien en aan het werk gaan met de formulieren had - mede door ook zo'n baas van het stembureau - wel met voor- en achterkamertjes maar niets met glazen ogen te maken.
En misschien, wie weet, spuugt er ooit nog wel 's een rechter terecht op hun vessie als ze 'm effe opbellen: Neem u mij niet kwalijk, maar ik kon niet anders dan U toch even laten weten dat dit stinkt, hoor
Ik hoop 't.
Moge ze hun vessies houden.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten