"Een van mijn broertjes moest op de lagere school een opstel over arme mensen schrijven. Hij schreef: "Arme mensen. Er was eens een heel arme familie. De vader was arm. De moeder was arm. De bedienden waren arm. De chauffeur was arm. De butler was arm." "
In die films vragen soldaten: is de oorlog rechtvaardig of niet
Dat heb ik toen nooit gehoord.
We moesten doden, we moesten overleven.
Daarvoor schoot je desnoods iedereen dood: ook vrouwen en kinderen.
We zaten op een afschuwelijke plek waar veel werd gevochten.
Als je naar een rustiger plek wilde, moest je punten hebben.
Een wapen, een geweer van de vijand leverde punten op.
Een gevangene, een dode vijand.
Dus we schoten iedereen dood:
kinderen, vrouwen, ouderen telden als punten.
Niemand heeft het daarover.
Dat durven ze niet.
Niemand heeft het over de napalm.
Wij hadden napalm.
Wij hadden dat spul dat ze ook in Vietnam gebruikten om te ontbossen.
Het houdt je altijd bezig.
Waarom voelen we ons niet schuldig?
Ik voel me niet schuldig.
Ik begrijp niet waarom ik me niet schuldig voel.
Ik begrijp het niet.
We wilden weer levend naar huis.
We moesten die maanden daar uitzitten.
We wilden er levend uitkomen.
Hoeveel maanden was U daar?
27 maanden.
uit: De Verschoning.
Antonio Lobo Antunes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten