D a v i d Bo o o o wie
Slachtoffers ervaren gevolgen geweld dat zij als kind in de jeugdzorg hebben meegemaakt tot op hoge leeftijd
Nieuwsbericht | 21-11-2017 |
De Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg heeft tot nu toe bijna 600 meldingen ontvangen van psychisch, fysiek en/of seksueel geweld in de jeugdzorg. Het grootste deel van meldingen is gedaan door slachtoffers zelf, maar de Commissie heeft ook veel meldingen ontvangen van bijvoorbeeld ouders, kinderen of partners van slachtoffers. Het merendeel van de meldingen heeft betrekking op de jaren ‘60, gevolgd door de jaren ‘70. De meeste meldingen komen uit de residentiële jeugdzorg en uit de pleegzorg.
Meldingen tot nu toe
Het meldpunt is ook veel benaderd door mensen die met geweld te maken hebben gehad in Justitiële Jeugdinrichtingen en de jeugd-GGZ en Kinder- en Jeugdpsychiatrie; en enige tientallen mensen hebben aangegeven slachtoffer van geweld of misbruik te zijn geweest in een instelling voor kinderen met een visuele handicap.
Bij de andere sectoren blijven aantallen meldingen van slachtoffers opvallend achter, zoals instellingen voor kinderen met een auditieve handicap en instellingen voor minderjarigen met een licht verstandelijke beperking. Van alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV’ers) is tot op heden geen enkele melding ontvangen. De Commissie hoopt de komende tijd alsnog ervaringsverhalen van ex-bewoners uit deze instellingen te ontvangen.
Ook zijn meldingen ontvangen over de periode voor 1945. De Commissie heeft de oudste melders een stem gegeven door hun verhalen te verzamelen in een bundel interviews. Het gaat om ontroerende en hartverscheurende verhalen; zelfs tot op hele hoge leeftijd ervaren de slachtoffers van destijds de gevolgen van het geweld dat zij als kind in tehuizen en pleeggezinnen hebben meegemaakt. De bundel wordt eind november gepubliceerd.
Opvallende punten
Andere opvallende zaken tot nu toe:
- Veel kinderen hebben op meerdere adressen geweld meegemaakt (bijvoorbeeld in meerdere pleeggezinnen of instellingen, of in een instelling en een pleeggezin).
- De helft van de melders heeft ook in hun biologische gezin te maken gehad met geweld en/of verwaarlozing. Meestal was dat de reden van hun uithuisplaatsing. Bij een kleinere groep geldt dat zij vanwege een auditieve, visuele of verstandelijke beperking of een psychische aandoening in een instelling zijn geplaatst. Maar ook bijvoorbeeld weeskinderen zijn door de rechter in het verleden in een instelling geplaatst.
- De meeste kinderen hebben meerdere vormen van geweld meegemaakt. Vaak is er sprake van een combinatie van psychisch en fysiek geweld, al dan niet in combinatie met seksueel misbruik.
- Het geweld in de jeugdzorg duurde lang. Gemiddeld maken kinderen 7,5 jaar lang geweld mee.
- Meer dan de helft van de slachtoffers heeft het geweld als kind niet gemeld. Die mogelijkheid was er niet, of ze waren te bang om te melden.
- Het overgrote deel van de melders geeft aan dat ze psychische gevolgen hebben ondervonden van wat ze als kind hebben meegemaakt. Daarnaast ervaart een groot deel van de melders problemen op het gebied van werk of opleiding, problemen in de relationele sfeer (met partner en/of kinderen) en problemen met sociale contacten. Ook heeft een groot deel lichamelijke problemen overgehouden als gevolg van het geweld of misbruik. Er is echter ook een deel dat aangeeft geen nadelige gevolgen van het misbruik of geweld te hebben ondervonden
De Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg
De Commissie doet wetenschappelijk onderzoek naar fysiek, psychisch en seksueel geweld jegens minderjarigen die in de periode 1945 – heden onder verantwoordelijkheid van de overheid zijn geplaatst in een pleeggezin en/of jeugdzorginstelling (waaronder ook jeugd-GGZ-instellingen en justitiële jeugdinrichtingen vallen). Ook mensen die als kind in een internaat voor dove/slechthorende of blinde/slechtziende kinderen zijn geplaatst en daar geweld hebben meegemaakt, vallen binnen het onderzoeksdomein. Dit geldt ook voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV) die in een instelling geweld hebben meegemaakt.
Mensen die de Commissie willen bereiken kunnen contact opnemen met het telefonisch meldpunt van de Commissie: 088-371 7500, bereikbaar van maandag t/m donderdag van 09.30-12.30 uur. Ook is de Commissie te bereiken via info@Commissiegeweldjeugdzorg.nl.
"Het nut van de officiele cursussen Kinderbescherming betwijfelden de zusters niet. De lessen van de psycholoog Steenvoorden*, die aan het kinderhuis in Driehuis was verbonden, waardeerden ze misschien nog wel meer. Hij stimuleerde hen om over hun werk na te denken.
In het begin van de jaren zestig was de oude regel van afstandelijkheid aan het wankelen gegaan. Steenvoorden leerde de zusters wat dat voor hun werk betekende. "
*Volgens mij heette de man, behalve "Dokter", van Steenvoorden. Hij werd door ons ook aangesproken als Dokter en was een eikel!
Ik heb geen idee of de man ooit gesprekken of contacten direct met de kinderen had. Niet met mij in ieder geval. Net zo min als zijn opvolger, alweer een dokter, Kneppers.
Kneppers was niet alleen een aardige man, jij gedroeg zich vooral vele malen normaler dan van Steenvoorden.
Van Steenvoorden kwam niet onmogelijk 1x per week een dag. In ieder geval was 1x in de week een groep de klos. Dan kwam hij tussen de middag mee eten op de groep.
Zes groepen dus 1x in de 6 weken vond het plaats.
Dat moet knap ernstig zijn geweest gezien de aversie welke ik tegen de man heb gehouden terwijl ik nogal zeker weet verder geen contact met hem te hebben gehad anders dan dat je hem wel eens door de gang zag gaan. Ik weet ook maar een van de meiden die regelmatig bij hem kwam. Daar bestond dan ook medeleven mee.
Er hing een heel verkeerd luchtie om van Steenvoorden.
Niet onmogelijk 'slechts' door de de man verheerlijkende houding.
Er werd nog net niet voor hem gebogen.
Maar ook de houding van de man was hartstikke fout. De man speelde theater.
Alles rond die man was theater. De man "at niet mee", maar: 'de dokter komt op bezoek'
Tadaaaaaa, trompet geschal. (Kneppers zal toch ook niet dood zijn gegaan van de honger en gevoederd zijn, maar ik kan me er volstrekt niet van herinneren. En dat zou wel eens meer over de man hebben kunnen zeggen dan over mijn geheugen. Want dat zelfde geheugen is er redelijk van overtuigd dat Kneppers dinsdags kwam, van Steenvoorden donderdags. ) Phoei, wat gruwelijk ik bij alleen de herinneringen aan die man!
Tadaa, het circus: de Dokter komt eten:
Een dag van te voren werd dit al meegedeeld door Zr. Angela.
De volgende middag moest de tafel dus anders gedekt.
Een van de onzinnige dingen uit Driehuis was dat wij 4 serviezen hadden.
Een plastic servies, Mepal diepe en platte borden, diepe borden blauw de platte een kleur die ooit waarschijnlijk wit was geweest maar ik slechts ken als afzichtelijk plastic vuil wit. De minst in aanzien staanden. En stenen borden. Ook ooit wit geweest. Dikke zware gebarsten en gecraquleerde hotelborden.
Het van een plastic bord moeten eten was een vernedering. De kleintjes hadden plastic borden, en geen mes. Je kon ook straf krijgen -ik kan me werkelijk niet bedenken waarvoor of welke onnavolgbare logica daar achter zat - maar er bestond zo iets als voor straf van een plastic bord moeten eten. En geen mes.
Dan was er het zondagse servies: boerenbont. Ik kan het nog steeds niet zien. Maar er was een nog luxere uitgave. Dat moet in ieder geval zo luxe zijn geweest dat ik mij er slechts de kopjes (en schoteltjes) van herinner, die ethisch zeer verantwoord waren, ik hield van die kleuren, en het bestaan van 1 (één!) bord.
En dat ene bord ken ik dan ook alleen van de 6-wekelijkse bezoekingen van "Dokter" van Steenhoven. Het was het bord waarvan hij at.
Voor de man kwam zat iedereen aan tafel. Hij kwam altijd te laat. Er werd nooit op wie dan ook waarom dan ook maar gewacht, behalve bij deze zich kennelijk integrerende man. Wachten dus tot:
tadaaaaa. De dokter!
De man deed werkelijk alles mis.
Als je al te laat kwam, keek je wel uit dit met veel bombarie te doen: er was maar een belang: zonder opgemerkt te worden door Angela op je plek te komen, en dan nog via de kortste weg.
Hij niet: na de openzwaai van de groepsdeur, hij vriendelijk en beleefd begroet door Angela, haalde hij het steevast in zijn hersens om de grootst mogelijke ronde óm de tafels te maken, mensen uitvoerig te begroeten tot dat hij eindelijk bij zijn plek kwam. Waar hij vervolgens - standaard jovialiteit - zijn stoel uiteruit trok, maar pas ging zitten nadat zijn jasje over de leuning was gehangen en hij zijn ene been over de rugleuning had gezwaaid...
En al die tijd Angela (en Henny Jorna, haar juf destijds) maar vriendelijk lachen en een groep kinderen die hem aan zat te kijken.
Ook vriendelijk lachend, ondertussen opgelucht dat niet jij degene was die vlak bij hem aan tafel zat: dan moest je nog met hem praten ook ...
Na deze vrijheidsdemonstratie kon er dan eindelijk gebeden en gegeten worden....
De man had niet alleen een speciaal bord , ook een paar dekschalen, speciaal voor hem rond dat bord gegroepeerd!! Maar wat een bord moet die man voor zijn hérsens hebben gehad. Wat een onwaarschijnlijk volkomen gebrek aan respect t.o.v. die kinderen; iedere keer weer met zijn demonstraties: kijk mij eens, voor mij gelden de regels niet!
Gelukkig waren er 6 groepen! En dat rouleersysteem.
"Toen zuster Ludovica hem vertwijfeld vroeg waarom hij zo'n andere visie verkondigde dan een aantal jaren daarvoor, moedigde hij haar aan om met haar tijd mee te gaan."
10-12-2005 "van Westerloo's Roosje 3 en andere zusters
 |
| Sichting Echo |
de tussen aanhalingstekens geplaatste regels - in het zwart - komen uit
In haar naam geborgen Portretten van Zusters van "De Voorzienigheid", Suzanne Hautvast, Annelies van Heijst, Judith de Raat , met foto's van Katinka Stieger, 2002 Heemstede. Vervaardigd en verschenen in opdracht van het bestuur van de Congregatie ter gelegenheid van het honderdvijftigjarig jubileum van de Congregatie)
de blauwe tekst is een gesprek van mij met mij (in antwoord op van zoon van Westerloo's boek over zijn moeder Roosje (die in de Voorzienigheid in Noordwijkerhout zat)
De "Dokter" heeft (net als zijn opvolger Kneppers ) in deze periode ook in (voor) andere tehuizen (voor tenminste één van de gewerkt en ik ben nog steeds benieuwd naar de man Ik zou het dan ook erg leuk vinden om nog andere ervaringen van voormalige kinderen die deze psycholoog/pedagoog in haar of zijn tehuis te lezen.
Weet je welkom dus
Weet je welkom dus
Inmiddels is me wel duidelijk, en dat was absoluut méér dan verbazingwekkend, dat ik járen geleden, iets wat kennelijk een vorm van excuus heb gekregen van Kneppers.
Wij kwamen elkaar tegen op een reunie van voormalige Driehuis kinderen, waar meer voormalig personeel aanwezig was, nonnen, leken-groepsleiding, zelfs een aantal mannen met andere relaties (zoals uit de kring van de (dorp-en omgeving ) autobezitters, waar voor het gemak dan ook De Bilt maar bij hoorde).
De grote ontbrekende was Germana, de avond voordien was er nog knap veel moeite gedaan haar over te halen wél te komen. Maar zij was heel duidelijk geweest én haar redenen om nee te zeggen waren dat ook. Op exact de wijze waarover je kunt zeggen of denken wat je wilt...(zelfs hartsikke wetenschappelijk onderzoeken)
het tekende Germana ten voete uit. En ik ben blij terwijl ik dat schrijf met mijn grijns en het me realiseren dat dat wel heel letterlijk is en ik in staat ben haar schoenen te zien, die óók bij Germana hoorden! Ondanks onze lange gesprek: de goden zij gedankt en geprezen - hoewel ik het absoluut niet met haar eens was - Germana was de grote afwezige. Een van de leken-leiding met wie ik die avond sprak, zowel voor als na dat gesprek, het Germana zelf bellen, was ook weinig verbaasd in dat telefoongesprek erna. Die definitieve breuk die avond heeft mij zo'n 20 jaar denken gekost.
En, ook niet zo heel erg verbazingwekkend, was het Henny Jorna -een van de andere leken leiding die een deel van die (des Germana's) klus - of honneurs - op zich nam.
Hoewel zij bepaald niet dezelfde redenen of oorzaken had als Germana, ook dat was Henny Jorna. Zij miste slechts haar 3 van haar -cognac met zwart - kledingstukken.
En er was Kneppers.
Ik had gelukkig Kneppers - zelfs als hij in de groep langs kwam - omdat hij er kennelijk wat te doen had maar niet of je hem ergens in het het ergens tegen kwam in het Voorzienigheidsdorp Driehuis- zijnde de gangen of de speelplaats, als een vriendelijke- maar verder mij onbekende vent met wie ik zelf nooit ander contact had dan dag en hallo, maar wist van zijn rol voor een aantal andere kinderen, mn. ééntje. Niet onwaarschijnlijk wisten we allemaal - ook buiten de eigen groep - van die knap exclusieve relatie.
Het maakte hem betrouwbaar en droeg daarmee naast zijn persoonlijk gedrag - waarom zou een normaal volwassen mens - zijnde geen non of andere functie mbt de eigen inpandige kinderen in zo'n dorpsstraat tenslotte niet vriendelijk tegen een kind Maar het was zeker die bekende exclusieve relatie die hem betrouwbaarheids vriendelijkheid gaf. Het betreffende mede-kind was nu eenmaal óók exclusief.
Maar meer dan dat hadden Kneppers en ik nooit gesproken.
Dat deden we pas op die reunie.
Ik had een paar vragen aan hem. En kreeg behalve zijn schrik een reactie waar ik lang over na heb gedacht omdat ik daar geen meter van begreep.
Tot begin dit jaar en het hem weer hoorde zeggen: "Jij viel niet onder mij"
en het Amsterdams Stadsarchief liet zien wat hij hier mee bedoeld had.
Ik viel inderdaad niet onder zijn club: er waren meerdere plaatsingclubs. Ik viel onder een andere.
Dus was er nooit contact geweest.
Waarvan hij bij mijn vraag: waarom heb jij nooit contact met mij gehad/met mij gesproken, schrok.
Zijn arbeidscontract, en zijn - zichtbare - schrik "jij viel niet onder mij" was naast zijn duidelijke schrik en verwarring een vreemd soort excuus....
Micha de Winter: "Maar ook bijvoorbeeld weeskinderen zijn door de rechter in het verleden in een instelling geplaatst. "
Jazeker. En wanneer dat Amsterdamse weeskinderen waren van RK ouders, zonder Haarlems huwelijk!! maar met een bisschop die zijn eigen instructies niet de moeite waard vond, waarvoor een gezagsvoorziening getroffen moest worden, werden die dus toegewezen aan Hilversum.....Gooi- en Eemland.
Tot de Commissie Wijn.
Vinho de martelo en rkk stank van de lepra kolonie
Tot aan het bestaan en de werkzaamheden van de Samson Cie. aan toe.
Er was een tijd dat er geen weduwnaarspensioen bestond en er grenzen waren aan mantelzorg. Maar niet aan de RK Kolektebakken van het bisdom Haarlem.
En er was een wezen-uitkering.
Zoals er een Amsterdams Stadsarchief is.
Waarin ook te lezen valt wat er kon gebeuren wanneer een non haar poten, of haar soeplepel voor de gamellen als wapen gebruikte en haar poten niet thuis kon houden niet thuis kon houden waaroor een kind hals over kop moest worden overgeplaatst.
En mappen vol rekeningen, waar een H.H. stedelijke overheid kluns jaren en jaren later ontdekte dat hij mee kan zwaaien. Waarmee de HH. Kluns het bewijs leverde niet in staat te zijn tot lezen maar wél over een archief kelder te beschikken waaruit de driehoeksverhouding Zr Theodora, Gooi- en Eemland en de stedelijke overheid
in mijn schoot geworpen werd.
Dankzij d' een en of d' andere slimmerik heeft kluns & Ko zijn kelders mogen legen in de archief kelders waar ze thuis hoorden, maar ik ze -dankzij Kluns schootworp voorlopig nog niet weer hoef te zien; ik weet wat ik zag en las tot ik kotsmisselijk was en vertrok. Er is een grens aan wat een maag aankan en die kun je maar beter respecteren ook, maar nog steeds blij én trots zijn op die d'een of d'andere slimmerik die géén bbq heeft aangericht met die dossiers.
En er is een door een wanhopige snotneus uit een verwarmingskelder gejat dossier, jaren later. een getypt velletje papier, een doorslagje van het rechtbank verslag van een noodzakelijk geworden gezagsvoorziening.
Zoals er puzzels zijn van 3000 stukjes en als je nu maar lang genoeg zoekt.....het plaatje van rose olifanten verstopt achter Oostenrijkse geraniums met zo'n pest-blauwe wolkenloze lucht.
En een hoop theater
En een canon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten