Vandaag de demonstratie in Dublin. Het grijpt me aan op wijze waarvoor ik (nog?) geen woorden heb. Woede, trots en vooral hoop.
Ik ken geen woord dat de verplettering van weten betekent, een verplettering die rust geeft en vastberaden woede.
Misschien maar goed ook. Gevoelens zijn er om te voelen, niet om in een woord te verpakken.
Weten is er om te te weten en mee te handelen. Niet om te verpakken. De vastberadenheid van woede om de grens te trekken, te doen. Tot hier en geen milimeter verder.

Bij Dublin vandaag past alleen de grens van de openbaarheid van de stilte: Wij Weten,
tegenover de leugen van grenzenloze angst en minachting: wij willen niet weten.

Zes weken geleden werd ik gebeld. Een vroegere kennis die ik vanaf dat mijn zonen 16 waren niet meer had gesproken.

Het volgende deel-ontslag van moeder-zijn dat begint bij geboorte, het moment dat elk van mijn zonen besloot dat ik in dat deel van hun - beginnende man - wereld niet meer welkom was anders dan op uitnodiging: "mamma kijk ik kan lopen en wissel mijn tanden zonder jouw handen, wij breken ons eigen nek wel, wanneer we daar zin in hebben" in de katholieke Kerk vereert in de persoon Maria. Deel-ontslag waarbij je alleen maar kunt hopen dat ze weten waar de pleisters kunnen liggen.
Zij en haar echtgenoot hoorden bij dat deel van die man-zoonwereld.

Zij belde in diepe wanhoop over de verschrikkingen van de daden van haar toenmalige echtgenoot. Niet alleen hij was veroordeeld, zij zocht haar deurkruk uit zijn gevangenis waartoe de rechter hem namens ons allen had veroordeeld wegens seksueel misbruik in een machtsverhouding van een klein kind en iets van 6 volwassenen in een lawine van schendingen waarvan het vinden van de omvang nog steeds voortgaat.

Wat begon met een aarzelende volwassene die goddank de mond opendeed rolt nog steeds.
Iedere keer weer ook haar en hun kinderen schendend, niets meer heel latend van wat ooit was. De destructie van zoveel gedeelde gezins- en ouderervaringen, waarbij niets meer mag en kan zijn wat het eerst leek maar in twijfel getrokken moet worden.
Vader en echtgenoot de seksueel- misbruiker in veelvoud.

Zij liet mij weten wat ik zolang heb geweten zonder het te weten; het voortdurende probleem van het isolement van ervaringskennis dat je het justitieel apparaat doet benijden:
wij kunnen pas iets doen, wanneer het te laat is.
Waar liggen de pleisters? En moet er een zoen of een pleister op die knie?

Bestaan er pleisters voor die voortdurende vraag wanneer is angst angst en wanneer is angst terechte kennis als ervaringen nooit als kennis erkend mag of mocht worden ?
Ik denk nog steeds niet dat die pleister bestaat.

Maar vandaag in Dublin zwegen mannen en vrouwen publiekelijk opdat we de individuele ervaringskennis tot gedeelde maatschappelijke kennis kunnen en moeten maken.
Zodat de samenleving haar werk kan doen.

Opdat we ooit weten waar die pleisters-die-nodig-zullen-blijven liggen; we die leugens uit pure minachting voor Leven en Angst niet meer nodig hebben, en Justitie en de noodzakelijke Zorg en hulpverlening haar werk kan doen, wanneer we toch te laat bleken te zijn.

Opdat we ons verantwoordelijk weten.
Durven kiezen het Heilige niet kwijt te raken.

Misschien ken ik dat woord toch wel: Kind, wat ben je prachtig, laat me je een zoen op je knie geven!

KLIK