"We hadden altijd honger, en kaapten de hosties voor de snavels van de kippen weg"
(HvdM)
"We kunnen ons, dunkt me gemakkelijk voorstellen met welk een vreugde Moeder Theresia en haar getrouwe gezelinnen dit liefdewerk op zich namen.Naast de verpleging der arme kinderen, moest immers de voortdurende en bijzondere vereering van het H. Sacrament een der kenmerken van de Congregatie zijn. Het bakken der hosties, dit werk onmiddelijk in den dienst der H. Eucharistie, beschouwden de leden dus van den beginne af, als haar door de Goddelijke Voorzienigheid aangewezen, om den God der Altaren ook werkend haar innige liefde voor dit H.
Geheim te bewijzen. Het is niet mogelijkde offers te beschrijven, die de Zusters zich getroostten, om met de primitieve middelen, die haar ten dienste stonden, dezen verheven arbeid goed te verrichten. "
voor hebben. Als je te klein was, dan kwam je niet goed bij de hendel waarmee je het bakijzer moest sluiten. Zuster Euphemia, die goed kon bakken, beaamt dat het precies werk was, maar heeft zo haar twijfels over het aanzien van het werk. 'Ik weet niet of zusters dit werk graag deden. Het bakken werd aan ervaren krachten overgelaten. Het steken van hosties vooral een taak voor de novicen, die na verloop van tijd weer verdwenen. Het waren lange dagen. Als de meeste zuster gingen ontbijten, stond ik al beslag te maken. 
Het maken van een serie hosties duurde precies een minuut. Stond de secondenwijzer op twaalf, dan moest het beslag in het bakijzer. Stond de secondenwijzer weer op twaalf, dan waren de hosties klaar. Zo ging dat de hele dag door. Dertig jaar lang stond ik achter hetzelfde ijzer. Als je goed was werkte je aan twee ijzers tegelijk. Je kon er niet bij gaan zitten. Er stonden wel krukjes bij de ijzers, maar er was geen tijd om daarop plaats te nemen. In het begin vroeg ik me af hoe ik het vol moest houden. Ik bad tot de Heer en vroeg Hem me dit alsjeblieft leuk te gaan laten vinden. Het grootste gedeelte van de dag bracht ik biddend door, dat elke priester een waardige priester mocht worden en elke hostie een Heilige Communie. "Dat bidden heb ik niet verleerd" Ze lacht.
Hoe saai het werk ook was met voldoening kijkt ze terug op de lange dagen in de bakkerij. In al die jaren is ze een maand in Hoorn bij de bejaarden geweest. Ze bracht er eten rond, maar dat werd geen succ
es. Ze hinkt een beetje met een been waardooor ze de jus over het toetje knoeide. Bovendien wist ze niet hoe ze zich tegenover de bejaarden moest gedragen. Van de een mocht ze wel op op stille zondag praten, van de ander niet. Toen ze weer werd overgeplaatst naar de bakkerij had ze daar dan ook vrede mee. Daar had ze geen last van wel of niet mogen praten, daar kon je niet praten.Ze denkt dat ze voor het werk bestemd is geweest, anders had ze nooit zo lang volgehouden, al vergeet ze niet te zeggen dat er zusters zijn geweest die veertig jaar hosties hebben gebakken.
Of het werk leuk was of werd gewaardeerd, deed er niet toe. Dat gold voor alle zusters. 'We dachten niet na over de waardering voor ons werk. We deden ons werk en dat was gewoon. Tijdens de recreatie sprak je niet over je werk, dat mocht niet. Je moest iets anders verzinnen, als het maar niet over je werk ging.
Je kon niet zeggen, wat heb je dat mooi gedaan of wat heb je de tafel leuk gedekt.Het woord lekker, bijvoorbeeld mochten wij niet gebruiken. Je prakkiseerde er niet over om iemand een compliment te geven. Als je iets fout deed, hoorde je er trouwens wel iets van.
Je kon het werk voor jezelf leuk vinden of leuk gaan vinden, maar zo sprak je er niet over".
Je zei evenmin dat je hard had gewerkt. Je had gehoorzaamheid beloofd en je deed wat er van je werd verlangd".......(pp 72 en 73)
"Het is inderdaad moedig, want indien men op de tong communiceert wordt men
’bekeken’ en moet men dus handelen tegen het menselijk opzicht.
Het helpt me te bedenken bij de communie hoe we kleine kinderen zijn, die gevoed
worden met het Lichaam van de Heer... we nemen het voedsel voor onze ziel niet
zelf, maar het wordt ons gegeven... voor mij ligt daar het verschil, en niet in
een kruimelneurose waar er soms sprake van geweest is hier op het forum.
In ieder geval is de innerlijke gesteldheid enorm veel belangrijker dan
de uiterlijke...Soms is het door het uiterlijke dat men meer het innerlijke
beseft. "
(rorate forum)
"En als hij dan met mij naar bed was geweest, wilde hij de communie uitdelen"
kijk youp daar is flappie dan
en ik zie de zilveren schaal nog
en daar lag ie dan in 3 stukken
Het was tweede kerstdag 1961
Moeder weet dat nog zo goed
Vaders bed was leeg
En ik zei dat zij niet in de schuur mocht komen
En als ze lief ging spelen dat ze dan wat lekkers kreeg
(Youp van 't Hek, Flappie)
( NY Times 25-12-08 Bread of Life)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten