vrijdag, juli 31, 2020
zondag, juli 19, 2020
En er gebeurde een wonder:
".....
het is moeilijk uit te maken of dat
kwam doordat ze toevallig in een goede bui was of omdat ze haar
boosheid niet durfde te te tonen, maar ze kreeg een rare, ongezonde
lachbui. Ze lachte zo hard dat ze ervan begon te gieren en het leek
of ze een hartaanval kreeg. Het meest moest ze lachen om de woor-
den 'poepik' en 'ksj - ksjt'
.....
Nou, wie had kunnen voorspellen dat het met een lachbui zou
aflopen! Dat de auteur van het woordenboek in stilte de zegenspreuk
zei, die je bidt als je aan een groot gevaar bent ontsnapt, spreekt
vanzelf ."
zaterdag, juli 18, 2020
The Vatican's new norms
NCR
Jul. 16, 2010
By Thomas Doyle
The latest attempt by the Congregation for the Doctrine of the Faith to stem the continuous onslaught of revelations of sex abuse and cover-up in Europe and elsewhere has some good and some bad aspects.
The first revision is relatively radical: the CDF now has the right to judge members of the ruling class (cardinals, bishops, and papal legates). Previously the Code reserved all cases involving accusations of violation of the church's criminal laws by bishops and above to the Pope. This change is a response to the constant criticism of the practice of giving bishops accused of sex abuse a free pass. The fact is that the popes could have disciplined errant bishops all along but instead chose to hide behind the myth that they are some sort of sacred nobility.
The norms list several canonical crimes that are subject to the CDF. There is a serious gap in this list: failure to properly and responsibly respond to report of sex abuse by clerics. This would obviously nail the majority of U.S. bishops, both retired and active. This crime is just as devastating as the sex abuse itself because it obviously enables continued rape and molestation of innocent children and adults. The bishops' systemic practice of cover-up and dishonesty, which should be a crime, is also a gross insult to all lay persons and not just victims and their families. Why? Because it reveals a clear disdain for the non-ordained and a concept of justice that is clearly subjective and therefore self-destructive.
One of the better points which is probably lost on those not savvy to canon law-speak is number 4, the faculty to sanate the acts in cases with procedural errors from lower tribunals. This means that when a case from a diocesan tribunal undergoes the mandatory review at the CDF, procedural errors that did not violate the right of defense will be retroactively corrected. This is important because it potentially eliminates the practice of vacating cases that had procedural errors.
Rising the statute of limitations to 20 years after majority is only a slight improvement but is still very short of what should have been done. The defenders of the church repeatedly try to mitigate the serious nature of most of the victims coming forward, referring to them as "old cases." This is a meaningless categorization but worse, it is a cruel and insensitive label for those who were molested and abused years ago. The constant pain from physical, emotional and spiritual abuse does not disappear over time. It remains and in most cases gets worse. Most child victims hold back for 30 years before finding the courage to take the risk of disclosing their abuse. They are imprisoned and paralyzed by guilt, shame, fear and an unwillingness to re-open the deep wounds. Clergy victims suffer from an added layer of fear imposed by the church itself through its heretical teaching that clerics are somehow superior to lay people and so sacred that they are entitled to exemption from accountability. The better revision would have been to extend the period to 40 years past majority. The best revision would have been total elimination of the statute. The whining of the lawyers and others that this makes trying cases difficult is nonsense. The statute is actually a presumption in favor of the criminal abuser. The statute of limitations should not evaluate evidence. That's the tribunal's job.
The cloak of secrecy hasn't been removed. Fr. Lombardi claims that secrecy is maintained "in order to safeguard the dignity of all the people involved." This of course, is a lame excuse for the Vatican's obsession with image. Historically totalitarian regimes dispense their peculiar version of justice behind closed doors. In the church's case, closed hearings would be acceptable but as it stands now, tribunal cases in the U.S. are generally buried so deep that even the victims are stonewalled about the case. If Fr. Lombardi's rationale reflects official policy then it seems that everybody's dignity is respected except that of the victims.
The eighth revision is a potential for disaster. This one gives the local bishops the power to proceed judicially against people whom they suspect of heresy, apostasy or schism. The potential for misuse of this norm and the consequent denial of due process and the right of free expression to people the bishops decide don't think like them is terrifying.
The official revisions to the 2001 document issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith are an improvement even though they are far too late in coming and lacking in some significant provisions.
Fr. Lombardi's accompanying explanation is remarkable for one reason only: he openly admits that public outcry, which obviously includes secular media coverage, actually had an impact on the pope and other Vatican officials. This is remarkable in light of the usual practice of either accusing the media of being anti-Catholic any time they criticized the church or dismissing them outright as being irrelevant. The problem with his admission is that the media and the public should have been listened to 25 years ago instead of ignored.
The main problem with the Vatican's latest attempt at damage control is that they continue to deny the fundamental issue: the nature of the clericalized monarchical structure of the institutional church and its role in the systematic dismantling of the reality of church as People of God.
[Tom Doyle is a priest, canon lawyer, addictions therapist and long-time supporter of justice and compassion for clergy sex abuse victims.]
Jul. 16, 2010
By Thomas Doyle
The latest attempt by the Congregation for the Doctrine of the Faith to stem the continuous onslaught of revelations of sex abuse and cover-up in Europe and elsewhere has some good and some bad aspects.
The first revision is relatively radical: the CDF now has the right to judge members of the ruling class (cardinals, bishops, and papal legates). Previously the Code reserved all cases involving accusations of violation of the church's criminal laws by bishops and above to the Pope. This change is a response to the constant criticism of the practice of giving bishops accused of sex abuse a free pass. The fact is that the popes could have disciplined errant bishops all along but instead chose to hide behind the myth that they are some sort of sacred nobility.
The norms list several canonical crimes that are subject to the CDF. There is a serious gap in this list: failure to properly and responsibly respond to report of sex abuse by clerics. This would obviously nail the majority of U.S. bishops, both retired and active. This crime is just as devastating as the sex abuse itself because it obviously enables continued rape and molestation of innocent children and adults. The bishops' systemic practice of cover-up and dishonesty, which should be a crime, is also a gross insult to all lay persons and not just victims and their families. Why? Because it reveals a clear disdain for the non-ordained and a concept of justice that is clearly subjective and therefore self-destructive.
One of the better points which is probably lost on those not savvy to canon law-speak is number 4, the faculty to sanate the acts in cases with procedural errors from lower tribunals. This means that when a case from a diocesan tribunal undergoes the mandatory review at the CDF, procedural errors that did not violate the right of defense will be retroactively corrected. This is important because it potentially eliminates the practice of vacating cases that had procedural errors.
Rising the statute of limitations to 20 years after majority is only a slight improvement but is still very short of what should have been done. The defenders of the church repeatedly try to mitigate the serious nature of most of the victims coming forward, referring to them as "old cases." This is a meaningless categorization but worse, it is a cruel and insensitive label for those who were molested and abused years ago. The constant pain from physical, emotional and spiritual abuse does not disappear over time. It remains and in most cases gets worse. Most child victims hold back for 30 years before finding the courage to take the risk of disclosing their abuse. They are imprisoned and paralyzed by guilt, shame, fear and an unwillingness to re-open the deep wounds. Clergy victims suffer from an added layer of fear imposed by the church itself through its heretical teaching that clerics are somehow superior to lay people and so sacred that they are entitled to exemption from accountability. The better revision would have been to extend the period to 40 years past majority. The best revision would have been total elimination of the statute. The whining of the lawyers and others that this makes trying cases difficult is nonsense. The statute is actually a presumption in favor of the criminal abuser. The statute of limitations should not evaluate evidence. That's the tribunal's job.
The cloak of secrecy hasn't been removed. Fr. Lombardi claims that secrecy is maintained "in order to safeguard the dignity of all the people involved." This of course, is a lame excuse for the Vatican's obsession with image. Historically totalitarian regimes dispense their peculiar version of justice behind closed doors. In the church's case, closed hearings would be acceptable but as it stands now, tribunal cases in the U.S. are generally buried so deep that even the victims are stonewalled about the case. If Fr. Lombardi's rationale reflects official policy then it seems that everybody's dignity is respected except that of the victims.
The eighth revision is a potential for disaster. This one gives the local bishops the power to proceed judicially against people whom they suspect of heresy, apostasy or schism. The potential for misuse of this norm and the consequent denial of due process and the right of free expression to people the bishops decide don't think like them is terrifying.
The official revisions to the 2001 document issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith are an improvement even though they are far too late in coming and lacking in some significant provisions.
Fr. Lombardi's accompanying explanation is remarkable for one reason only: he openly admits that public outcry, which obviously includes secular media coverage, actually had an impact on the pope and other Vatican officials. This is remarkable in light of the usual practice of either accusing the media of being anti-Catholic any time they criticized the church or dismissing them outright as being irrelevant. The problem with his admission is that the media and the public should have been listened to 25 years ago instead of ignored.
The main problem with the Vatican's latest attempt at damage control is that they continue to deny the fundamental issue: the nature of the clericalized monarchical structure of the institutional church and its role in the systematic dismantling of the reality of church as People of God.
[Tom Doyle is a priest, canon lawyer, addictions therapist and long-time supporter of justice and compassion for clergy sex abuse victims.]
vrijdag, juli 17, 2020
woensdag, juli 15, 2020
zondag, juli 12, 2020
woensdag, juli 08, 2020
maandag, juli 06, 2020
woensdag, juli 01, 2020
Post-natale abortus :kansen, kansen, kansen
Nou, eerst maar 's even een beginnetje maken, dan zie ik wel weer waar ik uitkom. maar, ja ja stoom uit de oren is- zeker in tijden van corona viRussen - ongetwijfeld slecht voor de aerozolen en als dan die fraaie stem mededeelt "de vergadering van de Tweede Kamer is op dit moment geschorst" mij doet realiseren dat mijn oren nog vol zitten van de mededeling over 's lands centennetwerkjes inmiddels notabona -off all places- al opgerukt tot aan Waddinsveen aan toe aldus Theo Hiddema's bijdrage aan de Ketikotiviering - vallen inmiddels me de grote druppels uit mijn neus dat ik waarempel de schorsing van de voorzitter heb gemist: hier helpt geen binnenkant van een elleboog meer tegen!
Dan dus maar het volstrekt logische besluit: zal ik jou 's wat vertellen, Heer Hiddema, ik heb besloten mijzelf maar te selecteren! Wie weet, ik kan het altijd nog 's in mijn ellebogen gaan krijgen, maar het komt me nu toch wel zo hartgrondig m'n neus uit, dat wens ik niet in mijn ellebogen te hebben!
Here god wat ben ik al dat PR-geloei, de leugens, de verdraaiingen en het ronduit onwaarschijnlijke gezwam spuug en spuutzat!
En alweer zoveel geld naar de sodemieterij !!
Ja hoor, ik zál terugbellen!!!
Maar het komt gewoon ook hier te staan.
Want we worden nog steeds besodemieterd!
En nu kan ik mij natuurlijk gigantisch vergissen, maar zolang ik niet de mededeling heb gekregen dat dat Verwey-Jonker instituut en haar medewerkers zich inmiddels in de RKK heeft aangemeld, maar gefinancieerd wordt uit de openbare kas kan, wie dat dan ook maar wil horen maar beter de mogelijkheid hebben te lezen dat we alwéér besodemieterd worden!
Als je genaaid wordt kun je dat maar beter weten, kun je altijd zelf nog zien of je dat wenst!
Er zijn ten slotte zat redenen te bedenken waarom je daar genoegen mee zou willen nemen. Of niet!!
maar ook die stem van die vrouw die mij [en dát was niet slechts een verbaasde stem ] durfde te vragen: "Waarom ben jij niet geadopteerd?" , die stem van die vrouw in mijn zoektocht naar mijn verleden, mijn dossiers en dat van mijn broertje.
Nee, dat adres hoefde ik niet te zoeken, net zo min als ik mijn [ hoera voor de verwarmingskelder] gejatte dossier daarvoor nodig had. Dát adres kende ik maar al te goed. Zou Stork mijn eerste woord engels dat ik leerde zijn geweest? Het was in ieder geval niet Babcock. Maar aangezien óók Oma -tot ons aller grote lol haar eigen taal had , dus waarom die nieuwe vader en moeder niet die woonde daar tenslotte ook in de buurt, dus ach.... dan hoefde je alleen de weg maar te kennen, niet zo heel moeilijk als je al láng weet wat het Kanaal is dat schreven ze thuis ook niet eens helemaal op het bord omdat iedereen wel wist dat K kanaal betekende
Here god wat ben ik al dat PR-geloei, de leugens, de verdraaiingen en het ronduit onwaarschijnlijke gezwam spuug en spuutzat!
En alweer zoveel geld naar de sodemieterij !!
Ja hoor, ik zál terugbellen!!!
Maar het komt gewoon ook hier te staan.
Want we worden nog steeds besodemieterd!
En nu kan ik mij natuurlijk gigantisch vergissen, maar zolang ik niet de mededeling heb gekregen dat dat Verwey-Jonker instituut en haar medewerkers zich inmiddels in de RKK heeft aangemeld, maar gefinancieerd wordt uit de openbare kas kan, wie dat dan ook maar wil horen maar beter de mogelijkheid hebben te lezen dat we alwéér besodemieterd worden!
Als je genaaid wordt kun je dat maar beter weten, kun je altijd zelf nog zien of je dat wenst!
Er zijn ten slotte zat redenen te bedenken waarom je daar genoegen mee zou willen nemen. Of niet!!
En bij mij zijn die redenen in ieder geval die voetstappen op de speelplaats van de Mensen die daar aan kwamen en wij wisten wat De Mensen zoals dat kennelijk andere ras bekend stonden kwamen doen, dat was aangekondigd en we zaten er allemaal keurig voor te zitten:armen overelkaar recht op: kies mij, kies mij alsof we aan die tafels nu niet het schoolbord schoon mochten maken, nu hadden we het leeg gegeten, zonder dat Leonora gebruik hoefde te maken van haar opscheplepel in jouw nek
maar ook die stem van die vrouw die mij [en dát was niet slechts een verbaasde stem ] durfde te vragen: "Waarom ben jij niet geadopteerd?" , die stem van die vrouw in mijn zoektocht naar mijn verleden, mijn dossiers en dat van mijn broertje.
Nee, dat adres hoefde ik niet te zoeken, net zo min als ik mijn [ hoera voor de verwarmingskelder] gejatte dossier daarvoor nodig had. Dát adres kende ik maar al te goed. Zou Stork mijn eerste woord engels dat ik leerde zijn geweest? Het was in ieder geval niet Babcock. Maar aangezien óók Oma -tot ons aller grote lol haar eigen taal had , dus waarom die nieuwe vader en moeder niet die woonde daar tenslotte ook in de buurt, dus ach.... dan hoefde je alleen de weg maar te kennen, niet zo heel moeilijk als je al láng weet wat het Kanaal is dat schreven ze thuis ook niet eens helemaal op het bord omdat iedereen wel wist dat K kanaal betekende
Contactgegevens Aanmeldpunt afstand en adoptie
Het Aanmeldpunt afstand en adoptie is bereikbaar van dinsdag tot en met vrijdag van 09.00 tot 13.00 uur via nummer 088-1264960.
U krijgt de voicemail als alle medewerkers van het aanmeldpunt in gesprek zijn. Als u uw contactgegevens inspreekt wordt u binnen 4 weken teruggebeld. U kunt het beste zelf op een later moment terugbellen.
De medewerkers van het aanmeldpunt zijn maatschappelijk werkers van FIOM met kennis over afstand en adoptie. Zij luisteren naar uw verhaal en stellen aan de hand van een vragenlijst een aantal vragen. Ook maken zij aantekeningen van het gesprek. Na uw aanmelding voor deelname aan het onderzoek kunt u benaderd worden voor een interview met de onderzoekers van Verwey-Jonker Instituut. Het instituut selecteert ongeveer 60 mensen voor een interview.
Abonneren op:
Posts (Atom)
