De bel voor de volgende ronde
Ik ken een dierentuin waar ze de meest afschuwelijke olifant hadden (dwz: ik hóóp dat het is hadden en niet hebben), hoe dan ook: dierentuin met olifant.
En een bel. Mét klepel, en da's nou net de kwintessens, dat is de essentie: je schijnt zo'n beest te kunnen leren aan dat ding te trekken als hij eten wil.
En dat deed ie dus. en veelvuldig ook. Tot enthousiasme van zijn/haar/het publiek, dat zich hierop splitste een stevig deel dat hierop dan braaf met voedsel begon te gooien, het andere deel startte hierop met familiedrama's, beginnend met gatverredamme, gevolgd door het onder de armen propppen van kinderen en het commando: Krelis, mee, nu! eindigend bij de ook niet op zijn achterhoofd gevallen ijscoboer buiten het hek, familietherapeut bij uitsteek waar Krelissen geleerd werd nooit meer aan te komen met enthousiaste verhalen over zijn datzelfde beest.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten