De eerste schreeuw van mijn kinderen heb ik nooit gehoord.
Die nam in zijn stilzwijgen oudste broer mee die zoals mijn ogen vanover een groen laken heen nog registreerden in een groen laken werd meegenomen omdat ik de tranen van een man kreeg die de verantwoordelijkheid nam zijn dochter te vertellen dat haar moeder dood was.
Hij was voorafgaande aan een gezagsvoorzienende rechter die blind schijnt te zijn geweest de laatste die de verantwoordelijkheid durfde te nemen voor het kind dat ik was, ik waarschijnlijk de laatste die hem beloofde dat ik wel met hem zou trouwen waar hij blij mee was wat hij met opvolgende vrouwen die over de vloer kwamen om voor die kleintjes te zorgen en hetzelfde wilden niet was.
Er stierf een vrouw die niet kon schreeuwen, ze kneep 'm.
Ik kreeg de schreeuw van haar dochter die met haar moeder gelukkig eindelijk taart kon eten
Reken maar dat ik terug zal schreeuwen, het is wel welletjes!
Ik zing vals.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten