esculaapslang

Personal Bill of Rights 

I have the right to freedom of speech

I have the right to be heard

I have the right to be respected

I have the right to accept and own my own power

I have the right to not disclose unless I am comfortable

I have the right to feel my emotions

I have the right to say no
I have the right to challenge the status quo
I have the right to ask questions

I have the right to be me

I have the right to own my own ideas

I have the right to my values and beliefs

I have the right to laugh

Dr. Alicia A. Dunlop, Toronto

People around Tuam 'must know more' about mother-and-baby home burials

RTE

 In her opening address, Minister for Children and Youth Affairs Katherine Zappone described the report as significant, addressing, as it does, important issues relating to the burial arrangements at the institutions.

employees of the council “must have known about the burials” as they worked on the site.

Heeft er de een of andere volslagen krankzinnigheid binnen die kerk meegespeelt die niet slechts in Ierland speelde?

Waarom heeft Angela mij als als een volslagen gestoorde  in elkaar staan rammen op die gang boven  toen ik naar de kapel  wilde omdat ik mijn ouders zo miste en niet eens wist waar die begraven waren????????

Heb ik mij al die jaren vergist in mijn aannames? 
Dat het mens gestoord was was mij al die jaren al duidelijk. [Hoewel het bepaald niet onplezierig was om notabene vanuit Steenwijkerwold, waar ze die zomer heen verdween, bevestigd te krijgen dat ze d'r los zittende handjes ook mee had genomen]

Maar het is toch wel een heel erg knap beroerd idee nu dat ik het wel eens helemaal bij het verkeerde eind zou kunnnen hebben gehad!! 

Nog los van een aantal andere, heel wat minder ernstige idiotie, heb ik altijd gedacht dat het mens volslagen gestoord was omdat ze zo stom was om dat  te flikken op de gang !!
Dat wil zeggen: een paar meter bij de spreekkamer van Germana vandaan. net  buiten de groepsruimte en nog geen wat zal het zijn geweest----5 meter??? tot de naaikamer van Cleta- die daar gezien het tijdstip van de dag - 't was na het avondeten - niet zal zijn geweest. Maar dan nog : het was de "openbare" [gestichts]straat van 2 aangrenzende groepsruimten die in zo'n geval dus gang heette, er waren dus ook meerdere kinderen bij die dat moeten hebben gezien dan wel gehoord - de gek ging als een gek tekeer, en dat was ik bepaald niet, En niet alleen met d'r handen ! 

Maar  Ursula , groep ernaast, zelfde openbare gang/straat dan? 
En Xenobillia , als die op haar ziekenkamer - even het hoekje om -  was en eruit kwam, dan? 

En Henny Jorna?  Zou die al kinderen naar bed aan het brengen zijn geweest?

Klopt mijn aanname wel, dat het ongelooflijk stompzinnig van haar was omdat ik er tot vandaag van uit ben gegaan dat Germana het had gehoord en daarom niet zo  lang daarna mijn (volgens mij nieuwe) voogdes verscheen, die mij gewoon in een auto stopte en mee nam, en ik 1x  op dat kerkhof ben geweest. Gelukkig wel. 

Want alleen daardoor heb ik na meer dan ---effe rekenen - die plek teruggevonden 40 jaar erna, ....laat ik loyaal zijn en dat sekreet niet aan een jaar meer of minder op hangen, het kunnen er dus ook 41 zijn geweest, maar géén 39!! --uit een busraam van een mij volkomen onbekende buurt, waardoor ik er zonder iemand iets hoefde te vragen : daar loopt die sloot bij dat water met die....
 zelfs niet op dat kerkhof, pad inclusief !! zo naar toe kon lopen......
en dat pas na een paar dagen bij de administratiehouder hoefde te verifieren
dag mijnheer aan de telefoon, heb ik gelijk? Ja hoor 
mevrouw aan de telefoon......u heeft gelijk,   wat me nu nooit meer zal lukken: de tatouages aan de binnenkant van mijn oogleden zijn veranderd. 

En pas vandaag ......en dat is een meer dan verdomd beroerd gevoel !!

Zijn die lui nog gekker geweest dan ik al wist dat ze waren? En Germana????????
Hebben die effe mazzel dat ik niet van graven schudden hou, vader moeder, knekelhuis  

" Nee, wij bewaren alleen van buitenlandse kinderen hun dossier voor 100 jaar"...tja
want in verwegistan zijn ze natuurlijk hartstikke gek terwijl  een kind heeft recht op informatie ,  maar wij hebben het allemaal zo goed geregeld........

Yeah.... laat ons allerzielen vieren met de privacy van de canoniek verankerde stank van de RK leprakolonienetwerken dat tante zussen en heerooms produceerden  Oh ben jij het zusje van...met ouders die niet deugden want anders had je daar toch niet gezeten....van wieg tot graf  waarin je wereldwijd onderjurk na kunt lezen wie wanneer een onderjurk cadeau kreeg van de parochiedames

KLIK

s geen woord Iers, geen Gaelic, zelfs geen Engels voor nodig

Zelfs ik heb bij mijn ouders thuis - jaartje of 5-6 dus - geweten bij wie je wel of geen Sintemaarten mocht lopen, als de eerste de beste Jehova-getuigen die nog geen maand geleden nog aan de deur kwamen en feilloos dachten te weten in welke taal zij mij aan moesten spreken. En me sindsdien afgevraagd hoe ik die onzin toch ooit heb geweten;  wij begonnen onze beste-wensen-strooptocht niet op het bevolkingsregister! 

Zoals het niet zo heel erg toevallig was dat  van die slachtoffer groepen  -met 1 uitzondering - géén enkele reactie heeft gegeven toen ik ze -gezien de veelheid van ontwikkelingen elders benaderden over die privacy-wetgeving en de digitalisering. (1 reactie, na uitdrukkelijk telefonisch verzoek  na weken  [teruggekeerd uit dat buitenland waar men Iers spreekt]  van Annemie Knibbe, VPKK met haar vraag: hebben anderen daar ook iets aan dan? 

Toen had ik mijn eigen verantwoordelijkheid al genomen en de woedende vraag gesteld: ben je nu helemaal besodemieterd!  Moeders (en organisaties) die de verantwoordelijkheid hadden genomen om het kind  aangegeven was wel te hebben geregistreerd, maar met de uitdrukkelijke toevoeging de informatie NIET openbaar mocht worden gemaakt omdat zij hadden besloten afstand te doen. 

Zij zijn het die daarmee balletjes aan het rollen hebben gebracht,  al zullen zij dat nooit weten,  en daarmee beschermden zij heel veel andere kinderen: kinderen met gestichtsloopbanen. En zelfs prachtige beelden van prachtige bekkies boven water kregen. 
Net als 1 meid dat deed die mij een onmogelijke vraag had gesteld haar balletje liet rollen waardoor ik mij al die jaren heb moeten afvragen wat er toch met haar gebeurd was. Omdat zij en ik belazerd werden en zij hulp zocht, zoals ik dat deed. Haar en mijn onmacht en een non met onmacht die een smeerlapperij uithaalde en nog veel meer hulp nodig had dan die onmogelijke vraagstelllende meid, maar de leugen overeind hield. 
Je kunt immers nog wel geweldige PR maken dat het Mietje Strootfonds werd aangewend tbv. ondersteuning van homo emancipatie, en je tegen kruisrakketten bent. Maar tot op heden is het stellen van de abortus-informatievraag nog steeds wat anders. zoals BXVI al schreef ........en die stond vast in Noordwijker niet mbt. de Zorg op de agenda. Je habijt opstropen tot het oud rose gaan dragen is één ding, er waren nog wat andere vragen die, dankzij het goed roomse bestaan van 's lands Maagdenhuis de  Goede Herder kennelijk geen vraag hoefde te zijn,  Boudewijn de Groot zijn Elegie Prenatal al aan de wilgen had gehangen, Koekoek (Hans) was nog aan het werk was in een andere wijk en Pierre Valkering zijn kennelijk grootste wens nog moest bedenken. 

De leugen die tot op vandaag bestaat omdat die over werd genomen door een congregatie en haar medewerkster, niet voor een paar centen - in ieder geval niet de mijne -  maar voor smoelen, waaronder die van Deetman en Eyk: Neerlands behoefte aan het Maria biskwietje: gaat u maar weer rustig slapen! En hele domme nonnen met hun medewerkster in hun behoefte tot een rustige oude dag hun eigen mensen hun eigen - zoveelste hagiografie wensten te schrijven daarmee hun eigen mensen belazerd hebben!  

Niet op basis van wetgeving, die was niet anders dan een instrument) 

Het was fantastisch van de week te hebben gezien dat de Elandsstraat heel definitief veranderd is!
Ook De Voorzienigheid is nu eindelijk en heel definitief uit het straatbeeld verdwenen:
ik heb - nogal stom toevallig gezien - hoe Driehuis - heel letterlijk - met de grond gelijk werd gemaakt, ik was perplex om te merken hoe geweldig blij ik was dat het ook in het Amsterdamse straat is verdwenen. Het was fantastisch!!  

Maar in het Amsterdams Stads archief is het nodige gewijzigd. En daar zal het niet bij blijven. Dát is hulpverlening. 
De antwoorden van dat restje hoogbejaarden - ondanks de geboden mogelijkheid - deugt niet en is een leugen gebleken. Niet destijds, maar nu de afgelopen paar jaren!  
  Verbazing en woede daarover nu in Ierland dat mensen en organisaties hun kop dicht en dat nog steeds doen over wat er bekend was?  Me neus!!  En zwamneuzen: "hoera we zitten in het hulpverleningsoverleg!! "

Die hulpverlening kwam van die vrouwen, die vroegere meiden en van mensen met hersens: archiefmedewerkers, die betaald worden omdat ze weten waar ze het overhebben en daarom vrouwen en kinderen beschermen óók als je vraagt of zij nu helemaal besodemieterd zijn. 
Omdat ik dat dankzij de lepra-kolonien niet meer wens te zijn . Het zijn diezelfde lepra kolonien die mij vanaf mijn 6e leerden wat privacy is. 

Daar staan Sintemaarten én Angela met haar stompzinnige rampartij in ieder geval garant voor!  En mijn antwoord aan die meid, mijn groepsgenoote,  destijds. 

1962/63 zing-gezinserfenis

En dat gevoel, dat weten en het zelfs hebben kunnen zien deze week is onbetaalbaar! 
Maar die kennis blijft: gewoon in openbaar toegankelijke archieven.   

Catherine Corless I had to take a stand

klik

Irish Times view on the Mother and Baby homes report: concealment, past and present

Greater public cooperation is required to expose the truth and confront old prejudices

18 - 4 - 2019 


If the failure to record the deaths and burials of so-called illegitimate and abandoned children who died in various institutions during the last century is not appalling enough, the present unwillingness of local residents, public officials and religious orders to openly acknowledge such treatment shames us all today.

Mother-and-baby home inquiry: hundreds of burial plots unknown

18 - 4-2019

Jack Horgan-Jones, Fiach Kelly, Marie O'Halloran

Tuam home commission dismisses archaeologist’s suggestion of ‘burial vault’

An expert working for the order of nuns which ran the Tuam mother-and-baby home in Co Galway argued in January this year that the underground structure containing infant remains at the site may have been “designed as a burial vault and then used as such”.

The suggestion was rejected by the Commission of Investigation into Mother and Baby Homes, which found in its interim report released on Wednesday that the structure “was not a recognised burial ground or purpose-built burial chamber”. 

The commission said the chambered structure “did not provide for the dignified interment of human remains” and was “likely” to be related to treatment of sewage and/or waste water.

In a statement, a spokesman for the congregation said that after being asked to respond to a draft of the report the order commissioned a forensic archaeologist to assist in the process. “The brief was simply to examine the archaeological elements and prepare a report. He did so and submitted it to the commission. The commission has examined that report and has rejected its findings, as is their absolute right.”

Council response

The commission also found it is “likely the burials were conducted on the instructions of the sisters”. And it said Galway County Council did not respond when it shared draft and technical reports with the local authority in 2017 and 2018.

[.....] 

employees of the council “must have known about the burials” as they worked on the site.

[....] 

The bodies of hundreds of children who died in Ireland’s mother and baby homes were sent to medical schools to be dissected by students during anatomical examinations, the latest report of the Commission of Investigation of the Mother and Baby Homes has found.

BRON

More than 950 “deserted and abandoned” and “illegitimate” children who died in the Dublin Union workhouse and associated institutions were sent to medical schools at UCD, Trinity and the Royal College of Surgeons between 1920 and 1977.

Nine hundred and thirty two babies and children were aged between 10 minutes and 15 years at time of death, while 27 were stillborn, according to the fifth interim report by the commission.

The use of bodies of “unclaimed deceased residents” from workhouses and psychiatric hospitals in medical schools for anatomical study was “common practice” across the UK and Ireland until the mid-1960s and legal under the 1832 Anatomy Act.

Under the Act, any person who had lawful possession of the body of a deceased person could allow the body to undergo anatomical examination unless the deceased person had stated this was not to happen.

Bodies were not to be sent to medical schools for at least 48 hours after death to allow time for relatives to come forward, but this was rarely honoured, the report found.

In the case of “deserted or abandoned children” who died in institutions, there was “no one with the legal capacity” to object to bodies being used for anatomical studies. The bodies of “illegitimate” children unclaimed by mothers could also be used in the same way.

Rarely observed’

1882

The report underlines that the provisions of the Anatomy Act, particularly time limits, were “rarely observed” and cites an internal Department of Health memorandum from 1983 which warned that bodies were removed on the day of death, not after 48 hours, as required in law.

In addition, bodies were “rarely” buried within the specified time. The commission found a “number of children” were transferred for anatomical studies from Dublin institutions before the legal time limit had passed.

Meanwhile, those involved did not believe that corpses used for anatomical studies should be later buried in the same way as other burials. In a 1961 letter, the Galway County chief medical officer argued that the separate burial of each body after dissection would “prove very costly and indeed wasteful of graveyard space”. The “dismembered bones, perhaps some entrails and muscles” could be accommodated in smaller coffins placed vertically in the ground, he wrote.

While the Galway medical school anatomical records for 1909-1997 do not include children, the commission found the remains of 35 children were supplied by a porter from Galway Central Hospital to the anatomy department between 1949-1964. Further records show 86 children from the Tuamchildren’s home died at the Galway Central Hospital, but burial records were only available for 50 of them.

A 1960s campaign encouraging the voluntary donation of bodies to medical schools seemed to bring an end to the practice, according to the report, while a 1984 Department of Health internal memorandum stated the practice of using unclaimed bodies for anatomical studies had ceased by the early 1980s.

dahliaslik

the road to Asiago

Bron

Darf Ich hier ein koil graben?

Nope, da doe je maar in Damascus

Prediker 7:4 antwoord aan Pierre

KLIK

“De gedachten van een wijze zijn graag in een huis vol rouw, die van een dwaas in een huis vol plezier”  

 

Dank je. M. voor je krankzinnige verhalen over betrouwbaarheid  en woede. 

Ik mis je maar hoop dat je morgen thuis bent en tijd hebt voor een volgende rittenkaart zoals alleen jij en je collega's ze kunnen en konden hebben.

Dank je voor je giften, mijn uitpuilende ogen en je training van mijn lachspieren, je hebt een haring van me goed. En een advocaatje!  

.  

De breuk in april

Sorry, Ivo, gijntje





groetjes aan Piet

CV-tje in tijden van internet: 'Ik wil celibatair leven'

was getekend*  em

alias Pierre Valkering

* wat een Paus kan kan ik ook........

Santo Subito!!

is getekend  de Paashaas op de Meubelboulevard

Wat zouden ze in vredesnaam uihalen in Irak met oorlogslachtoffers?   Zeggen dat z'n vader hem dan zelf maar moet komen brengen? Ze hebben d'r vast geen pensioen

ik zal handhaven

ik zal handhaven

Kolonieen van Weldadigheid:'Vergnügte Ruh!' ik zal handhaven Open brief aan Halsema: 'Zoon door 10 ME'ers mishandeld'

"....Het trekken aan een dood paard is des te onverkwikkelijker als dat paard al enige tijd ligt te rotten. Het is een uiting van domheid en hoogmoed te pogen enige verbetering brengen in de Nederlandse kerkprovincie die”kuis verrot is’ en niet zelden tevens “onkuis verrot”.

bron:  ZUSTER M.JOHANNA VAN DE VERLOSSING PRIORIJ THABOR (ERICA SCHRUER)

" En wie zei U dat Franz Kafka was" ZEI de HITTEPETIT


 HET PAROOL 
14 APRIL 2019

Lees hier de hele brief aan burgemeester Halsema:


Beste mevrouw Halsema,

Vooropgesteld wil ik u zeggen dat ik als burger zijnde heel goed begrijp dat veiligheid bovenaan staat, wanneer het gaat over de rust bewaren in een stad. In dit geval Amsterdam. De hoofdstad, waar u burgemeester van bent. Het is niet niks om in de schaduw van Eberhard van der Laan te beginnen. Niet getreurd, ook hij had een lastige start bij de supporters van Ajax. Er is dus hoop.

Tevens wil ik u duidelijk maken dat strafbare feiten altijd bestraft horen te worden. Regels zijn regels. Zelf ben ik moeder van drie jongens. Mocht ik ooit op wat voor manier dan ook merken dat ze een strafbaar feit hebben gepleegd, sleep ik ze persoonlijk aan hun haren mee naar het politiebureau. Maar wanneer blijkt dat ze onschuldig zijn, reageer ik met dezelfde pitbull-adrenaline. En dat is hier het geval.

Eerst wil ik u iets vragen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe kunt u bij voorbaat iets moois als een entrada veroordelen en verwerpen, zonder ook maar enig bewijs te hebben dat dit een gevaar is voor de stad. Weet u wel wat een entrada is? Als burgemeester van Amsterdam is dit toch zeker wel bij uw inburgeringscursus aan bod gekomen? Het betreft immers de basis voor Ajax. De trots van Amsterdam.

Maar goed, mocht het u zijn ontschoten, hier een kleine samenvatting. Om uw geheugen op te frissen. Entrada is het Italiaanse woord voor entree. Het is een soort warming-up voor supporters om steun te betuigen aan hun club en de spelers. Dit doen de supporters maar 2 of 3 keer per jaar. Er wordt gezongen, gesprongen en er is een groot gevoel van saamhorigheid.

Woensdagavond was er dus ook een entrada. Althans, poging tot. Nog voordat ze met z'n alle konden gaan zingen, leek het wel of er een derde wereld oorlog was uitgebroken. In opdracht van u, moest er met veel bombarie en geweld bij voorbaat al opgetreden worden tegen de zingende menigte. Omdat u blijkbaar een angst heeft voor het onwetende, pakt u echt alles uit de Amsterdamse kast om te voorkomen dat er ongeregeldheden zullen zijn.





Met als gevolg? Dat er juìst ongeregeldheden waren met een dosis geweld waar je u tegen zegt. De vrije stad Amsterdam werd in luttele seconden omgetoverd in een grimmige en gewelddadige nachtmerrie. Een hel waar onschuldige mensen het slachtoffer werden van uw bevel. Vrije stad. Waar u zoveel waarde aan hecht.

Ik citeer: Ik ben heel bewust, na opgegroeid te zijn in Enschede, naar Amsterdam gekomen. Deze stad is hét symbool van alles wat ik wilde worden. Vrij zijn. (Bron Volkskrant 17 juli 2018).

Waarom ik zo goed op de hoogte ben van deze verschrikking? Omdat mijn oudste zoon van 17 niet alleen aanschouwer is geweest van oudere mensen en kinderen die zonder pardon door de ME tegen de grond werden geslagen of onder de voet werden gelopen door de politie te paard. Helaas is hij zelf ook slachtoffer geworden van een gruwelijke mishandeling door de mensen van de ME.

Even ter info. Mijn zoon is geen crimineel. Hij is een jongen van 17 met ambities. 5 VWO en heeft zijn toekomst en studie helemaal uitgestippeld. Hij weet wat hij wil en ook wat hij niet wil. Hij sport veel, rookt en drinkt niet. Stappen en het uitgaansleven vindt hij zonde van zijn geld. Zijn uitlaatklep is Ajax. Zijn zakgeld gaat op aan alles wat met Ajax te maken heeft. Van kleding tot seizoenskaart. Het zingen met en voor zijn club is het grootste feest wat je hem kan geven.

Dit zou zijn eerste entrada zijn. Samen met vrienden mocht hij van mij zijn langgekoesterde droom uit laten komen. Helaas werd het geen feest. Het werd een hel. Een nachtmerrie.Nadat hij getuige was van de afschuwelijke Spartaanse stokslagen op random toeschouwers, jong en oud, was mijn zoon in shock. Letterlijk aan de grond genageld.

Hij zag niet alleen ME, maar ook undercover agenten. Deze mensen waren gekleed in normale kleding met hoodies. Met een capuchon op hun hoofd deden ze net alsof ze ook Ajax supporter waren, om vervolgens met mede agenten een zak over iemands hoofd te doen en deze mee te slepen naar een politiebusje. Mijn zoon was bevroren en wist niet wat er gebeurde. Zijn vrienden trokken hem nog mee, maar hij bleef staan. Hij kon zich niet bewegen.

Dit was van korte duur, want uit het niets sprongen er ongeveer tien mensen van de ME op zijn rug. Hij werd geschopt en met knuppels geslagen. Hij gilde het uit van angst en van de pijn. Hij smeekte of ze alsjeblieft op wilde houden. Zijn handen werden achter zijn rug om vastgebonden met tiewraps, om vervolgens aan zijn armen en schouder een politiebus in te worden gesleept.



Op zijn knieën en met zijn borst op de grond lag hij daar, om vervolgens nog een paar trappen en wat stokslagen in zijn rug te krijgen. De rest van de gruwelijke details laat ik even achterwege. Zijn gezicht en handen zaten inmiddels onder het bloed. In het busje heeft hij mij terwijl zijn handen vastzaten op zijn rug, gelukkig nog kunnen appen. "Mama, help. Ik ben in elkaar geslagen."

De nachtmerrie van elke ouder om zo'n bericht te krijgen. Gelukkig heeft hij mij nog kunnen appen, anders wist ik van niets. Pas om 01:00 die nacht werd ik gebeld door de politie met de mededeling dat mijn zoon vast zat. Maar meer kon de dame in kwestie mij niet vertellen. Ik wist niet waar hij zat, ik wist niet hoe hij er aan toe was en ik wist niet wat er precies gebeurd was. Niemand kon mij iets vertellen over mijn minderjarige zoon. Niemand.

Hij is 24 uur vastgezet in het cellencomplex Zuid-Oost in uw stad, Amsterdam. Die 24 uur waren een hel voor mijn zoon en voor zijn familie. Politieagenten waren aardig, maar allemaal konden zij hem niets vertellen. Alleen dat hij voorgeleid zou worden. Dit is uiteindelijk niet gebeurd. Onder het bloed en verwondingen kwam hij het cellencomplex binnen, maar er is bij niemand een belletje gaan rinkelen dat hij misschien verzorging van een arts en een psycholoog nodig zou hebben.

Om 19:00 de volgende avond stond hij weer op vrije voeten, maar nog steeds waren onze vragen onbeantwoord. Op het formulier van de aanhouding staat de volgende waarneming van de ME: 'Zag ik, verbalisant Frank.R hoe de verdachte een schoppende beweging maakte richting een collega van de ME. Ik zag dat hij met zijn rechterbeen een trap maakte. Daarop werd hij aangehouden.'

Weet u , mevrouw Halsema, deze inspecteur heeft een wonder gezien. En dat is geen grap. Echt. Mijn zoon heeft namelijk jaren gevoetbald en is een echte linkspoot. Ofwel, linksbenig. Met rechts kan hij echt niets. Het is onmogelijk dat iemand in een reflex een arm of been gebruikt die niet eigen is. In een reflex gebruik je automatisch de arm waar je mee schrijft en dus ook de voet/been waar je mee voetbalt.

U heeft dus niet alleen de opdracht gegeven om een blik gewelddadige monsters open te trekken die onschuldige burgers mogen verwonden, maar deze mensen zijn ook nog eens een kampioen in liegen. ( Of in wonderen verrichten, dat laat ik even in het midden.)

RTE: Rome v Republic

KLIK

KLIK

Should an institution that presided over child abuse control most schools? 

documentary looks at rise and fall of Catholic Church in Ireland

Irish Times

9-4-2019

Niamh Sammon

Niamh Sammon is the director of the documentary ‘Rome v Republic’, which will be broadcast this Thursday on RTÉ One at 10.15pm

KLIK

KLIK

Misbruik op weg naar het Paradijs: Jehova's Getuigen

bron NPO ZEMBLA  11-04-2019

Reclaim your voice

Met een nog geen 10 minuten geleden weggelegde brief op mijn bureau je dan te bedenken dat ook hier de eigen overheid zélf de sleutels in hun eigen handen heeft gelegd, zoals ze dat  - in Haar Ontkening - nog steeds doet!

vervolg verhaal

Bron Wikipedia 

NJI: privacy app nu ook voor ouders

BRON

KLIK

Bron

Duizenden dossiers gelekt bij Utrechtse jeugdzorginstelling

In de dossiers staat volgens RTL Nieuws gevoelige informatie over onder meer psychische stoornissen en seksueel misbruik. De gegevens zijn in handen gekomen van twee klokkenluiders.

KLIK

10 april 2019 om 17:10
NRC


Gevoelige persoonsgegevens van duizenden jongeren zijn door een fout bij de Utrechtse jeugdzorginstelling Samen Veilig Midden-Nederland uitgelekt. Hun dossiers belandden bij twee klokkenluiders. Zij lichtten RTL Nieuws in, dat woensdag over de zaak bericht. De instelling geeft het datalek toe en ook de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) is ervan op de hoogte.


Volgens RTL Nieuws zijn er bijna 3.300 dossiers bij de klokkenluiders beland, van 2.700 cliënten. Driekwart van hen is jonger dan achttien. De AP en Samen Veilig Midden-Nederland kunnen zelf niet bevestigen of die aantallen kloppen, omdat zij hun informatie van RTL Nieuws hebben gekregen. In de dossiers staan allerlei zeer persoonlijke verhalen die makkelijk te herleiden zijn naar specifieke personen.

Behalve bij de tipgevers zouden de gegevens niet bij derden beland zijn. Dat zegt de zorginstelling althans - privacywaakhond AP doet geen uitspraken zolang het onderzoek naar het lek nog loopt.

Domeinnaam

Het lek vond plaats in de nasleep van een naamwijziging van de zorginstelling in 2015. Bureau Jeugdzorg Utrecht ging toen verder onder de naam Samen Veilig Midden-Nederland. De organisatie besloot de oude domeinnaam van Bureau Jeugdzorg Utrecht niet te verlengen. Voor tien euro per jaar kon iedereen het internetadres kopen - inclusief de bijbehorende e-mailadressen. Die bleken nog steeds op een maillijst van de zorginstelling te staan, waarnaar automatisch cliëntdossiers werden verstuurd. Een eventuele koper kreeg de dossiers dus als vanzelf ‘meegeleverd’ met het webadres.

Twee klokkenluiders, die willen waarschuwen voor verlopen domeinnamen in de zorg, kochten het adres. Volgens hen zijn er nog tientallen andere domeinnamen waar op soortgelijke manier misbruik van valt te maken.

In de dossiers gaat het onder meer over psychische stoornissen en problemen met zaken als school, drugs en porno. Een dossier is bijvoorbeeld van een meisje dat na seksueel misbruik en verwaarlozing over zelfmoord nadenkt. Ook komt er een meisje voor wier vriendje is vreemdgegaan met haar moeder. En er is een psychologisch rapport over een jonge jongen, waarin staat dat hij geen vrienden heeft. In alle dossiers staan volledige namen en geboortedata, schrijft RTL Nieuws.


Samen Veilig Midden-Nederland zegt het lek inmiddels gedicht te hebben: de organisatie heeft volgens een woordvoerder de oude domeinnaam teruggekocht. De instelling kijkt nu of achterhaald kan worden van welke cliënten de dossiers zijn gelekt. Als dat lukt, zullen zij door de instelling worden benaderd, aldus de woordvoerder. De jeugdzorg-organisatie heeft het lek gemeld bij de AP.

info-datalek@samen-veilig.nl 

KLIK

een cel is maar 2 meter lang
en nou....
zo'n metertje of 2 

Votación unánime: Senado aprueba imprescriptibilidad de delitos sexuales a menores

4-4-2019

Uit de kerk in de kast

Knaak voor een taak: ze heeft een hutje en de vraag kan ik [er] komen deze week?

BRON

KLIK

The National Redress Scheme, a textbook example of bureaucratic failure

It’s now been nine months and it is time to make the call. The National Redress Scheme is a dismal failure.

The scheme, established in the wake of the Royal Commission into Responses to Institutional Child Sex Abuse, is not a failure driven by good intentions gone awry. 

It is a policy disaster bearing the predictable design failures where the best advice has been ignored in favour of vested interests.
In its report, the Royal Commission’s recommendations included free counselling for the life of the victim, with the victim having the ability to seek services from the counsellor of their choice, the provision for counselling services for family members and the limit of visits extended to a victim under a Medicare health plan (where visits are bulk-billed) removed.

Instead, the National Redress Scheme places a cap on counselling for victims at $5000 per victim. Victims will be referred to a service provider not of their choosing but of the insurer’s. There is no provision for counselling to family members, while the cap on counselling visits under Medicare health plans remains in place at 10 visits per year.

The cap on payouts has been reduced from the $200,000 recommended by the Royal Commission to $150,000 under the NRS. The Royal Commission suggested a matrix be used to determine the amount of compensation which recognised the extent of injury, harm and trauma suffered by the victim. The NRS does not use a matrix and makes its determinations in secret.

The Royal Commission wanted the NRS’s processes in determining compensation to be transparent. Instead, any disclosure of the NRS’s decision-making processes can lead to a criminal conviction and a maximum two-year’s imprisonment.

That is an appalling list. A catalogue of bureaucratic deceit.

The application form for redress is a mind-numbing 44 pages of abstractions pock-marked with pointless street corner psychology. Victims completing the form invariably describe the experience as retraumatising. As painful as it is, it is only the start of the process.

It goes on into a secretive administrative labyrinth and is made even more incomprehensible should a victim be making multiple claims against multiple institutions, or even for something as simple as having moved interstate since the abuse occurred.

For example, let’s take a victim of institutional sexual abuse who was once a ward of the state. That person may have a claim against a state government, and then a religious organisation who ran a facility under the state’s imprimatur. The claim may involve more than one institution if the former ward shanghaied around the system, was abused in an orphanage or home run by one institution then passed on to another where the abuse continued.
In the former ward’s case, the process will require assessment by each of the institutions’ insurers and if the victim has moved state, the office of the Attorney-General in the state where the abuse occurred and the office of the Attorney-General in the state where the victim now lives, will both have to sign off on the claim.

These circumstances are not uncommon. I know of cases where the victim is claiming against three institutions that necessarily requires the involvement of two states. As the victim clambers through each hoop, the wait grows longer.

The delays can be interminable if one or more of the institutions in question have yet to sign on to the National Redress Scheme. They have been given until 2020 to do so. Many guilty institutions have dragged their feet. Some will never sign up.

Victims have died waiting and many more will do so.

Anyone who has followed federal politics in the last three years will know that the federal government is not working. The National Redress Scheme is the policy child of the Turnbull government: an error-prone government mired in internecine feuds. Since August last year, the Morrison government has been in almost permanent campaign mode.

Guilty institutions, including state governments, have been able to lobby the federal government to reduce their liability and reduce their ongoing exposure to their insurers. Insurers, too, had the ear of the bureaucracy and the government.

The only people who did not have access and who were unable to press their case were the victims themselves.

But even if the federal government was distracted, obsessing over its own fate, it had the benefit of a Royal Commission’s recommendations to act on. Indeed, the Turnbull government promised it would act on all the Royal Commission’s recommendations and published a report accepting those that fell under its jurisdiction.

That can now be shown to be a proven lie. What we are left with is an ugly hybrid of those recommendations, manipulated in favour of the guilty.

After watching this shambles roll out, my first thought was victims should ignore the NRS entirely and litigate in the courts. In the US, claims against the Catholic Church by victims of clerical child sex abuse averages out at around $1 million per claimant.

The primary purpose of the National Redress Scheme was to prevent our courts being choked with litigated claims. But litigated claims are costly and the process a form of punishment for victims.

There may be as many as 60,000 claimants, although under the dismal NRS, victims are being deterred from coming forward. These people are you and me. They are us. And they are being retraumatised and their lives put on hold again.

Governments across the country had the opportunity to get this right. They were not flying blind, grappling with uncertainties in virgin policy territory. They were shown the way forward. The fact that they have ignored the best advice and failed to deliver fundamentally decent outcomes should strike at the heart of public confidence in government in this country.

Ten years ago, governments could offer the not entirely satisfactory response that they did not know, or at least could not quantify the extent of the damage wrought on our society through institutional child sex abuse.

What excuse do they have now?