n prikbord.
Het hing aan de muur tegenover het bed, nog geen meter van het voetenend af.
Ik had ook een prikbord.
Het hing wat verder van mijn bed. Zal die schandvlekkende luxe horend bij die 3-persoonskamer in die nieuwbouw 80 x 80 zijn geweest?
Zij liet mij haar huis zien. Ze was trots op dat huis, bij die blijdschap en die trots hoorde blijkbaar ook haar slaapkamer.
Ik vind het nog steeds een onbegrijpelijke gewoonte: mensen door je huis rond leiden. Deuren opendoen voo
r mensen die daar niet wonen.
Voor die apieskijkdagen in hoge schooldressuur gaf het niet dat mijn prikbord een paar meter van mijn bed af hing. De cursisten van Kinderbescherming A dan wel B keken toch niet. Dat deden je groepsgenoten wanneer de groepsleiding je prikbord in je afwezigheid als schavot hadden ingericht en er vol enthousiasme gewacht werd tot jij zelf de deur open zou doen.
Pas nadat de nieuwbouw geen nieuwbouw meer was en er andere zaken gedemonstreerd moest worden werd veelal na voorzien te zijn van van de nodige instructies de deur van de één persoonskamer met inhoud niet door maar naar mij geopend.
Dat nog geen meter innemende looppaadje tussen haar prikbord en voeteneind in dat huis kwam naast mijn gepaste ruimte innemende kont goed van pas.
Eén, of misschien wel meerderen, van die waanzinnigen die ze wat mij betreft, mits in het openbaar, mogen vierendelen maar destijds Kinderbescherming heette, had ze blijkbaar duidelijk gemaakt dat we geen contact meer mochten hebben.
Dat was beter voor mij.
Een nieuw begin, noemden ze dat.
Zo af en toe vinden ze nog zo'n waanzinnige.
Die krijgt dan, zoals die Josef Fritzl, levenslang van dezelfde Justitie.
Het had geen enkele zin om zo te wrijven als mijn moeder ooit bij mij deed.
Ik denk niet dat ze ooit heeft gesnapt waarom ik zonder dat voetenend mij net als Anton van mijn kleuterschool bij wie ik de stoel weg had getrokken me wel eens hersenschudding had kunnen vallen.
Mijn hersens schudde niet. Er was een voetenend en weten dat ik mijn mond moest houden, wetend dat het verhaal wat ze erbij vertelde ook waar was. Ik kende het al, van een tante die ik had opgegraven en die haar verhaal had gehaald.
Ook die had erg geleden.
Toen ik dankzij die beeldenkop van mij waaruit die verdomde plaatjes maar niet weggingen eindelijk ontdekte waar mijn ouders ooit begraven werden en plaatjes onderlinge verbanden en logica kregen wat me vanuit een zitplaats achter een busraam feilloos en met steeds minder aarzeling zonder één vraag te stellen leidde naar een pad waar ik moest zijn, ontdekte ik nog een graf.
't Schijnt een wettelijk Recht te zijn (geweest?) vóór de pupil 12 wordt nog 1 keer kind te zijn. Dan mag het, zonder op die vraag een op de gang rammende non die haar gang ging, weten wat er met de ouders is gebeurd. Dus nam mijn voogdes, een nieuwe, mij een woensdagmiddag mee. Ze had een auto. En een pakje sigaretten. En op een mij onbekende plek liet ze mij een paadje zien.
Aan de ene kant de een, aan de andere kant de ander.
En ik werd overgeplaatst.
Van boven, in die hoek, naar beneden.
Het leverde een andere slaapzaal op. Van een prikbord was nog geen sprake.
Een voogdes was altijd goed voor een sigaret, het zou me niets verbazen wanneer ik die middag mijn eerste kreeg.
Ik heb het tuinbankje van die familie die ze bij die grafsteen hadden gezet maar even geleend en kon niet anders dan constateren dat het er zeer terecht stond. Een goede plek voor een sigaret, waarmee ik achter die steen een grinnik, "eigendom van familie huppeldepup" verstopt vond, waardoor ik in ruil de blommen maar even water kon geven en tevreden weg kon gaan; ze lagen er met hun voeten in diezelfde zon weer mooi bij.
Na een week bevestigde, ook toen, een stem aan een telefoon aan de hand van zijn administratie, wat ik wist. Tradities van begraafplaatsen en aannames had het af moeten leggen tegen Cruyffs tegeltjeswijsheid over kartonnetjes met oostenrijkse luchten en de daarbij behorende gereedschapskisten.
foto's " such unthinkable theft...
Stolen Generations
Geen opmerkingen:
Een reactie posten