leg dan geen bloemen op mijn graf
stamp geen fanfare in de kerk
maar zorg
dat mijn schoenen passen
en denk eens
aan mijn eksterogen
(De Minnestrelen, ergens in de jaren 70, België)
Eén van de ronduit idiote consequenties van als kind op groeien in zo'n klooster-kindertehuis is de overdaad aan dood die dat met zich mee brengt.
En terwijl ik me dat realiseer moet ik grijnzen om mijn eigen, misschien wel beginnend bejaard verongelijkt gepruttel: en dan nou Laetitia weer...
Het is ook een knap cynische consequentie. Uitgerekend zo'n tent waar zoveel, of mischien wel alles, wat verbonden is aan leven en dood, opgroeien en afsterven en waar zo ziek mee om werd gegaan deelt de overdosis dood noodzakelijkwijs en eigen aan het bestaan van die tent meer dan royaal uit.
Ik kreeg Laetitia door mijn eerste dode, mijn moeder en de afwezigheid van weduwnaarspensioen, er werden vrouwen zat springend in de goot te zitten geacht. Geweld van Staat en staat binnen de Staat van Kerk en Tent dat mede de dood veroorzaakte van de komende 2 die ten diepste bij mij hoorde: mijn vader en mijn zo gelovige maar niet-katholieke grootmoeder wiens eerste kleinkind van die zo gelovige dochter die rk werd - zo wist na ruim 40 jaar vol haat en aangedaan leed een tante mij te vertellen - direct na de geboorte weggehaald werd door ziekenhuisnonnen om zonder enig overleg gedoopt te worden, Een strijd van onmacht tegen macht en minachten van Leven; in voortdurend geleuter over Leven tbv. macht van mensen die nooit dat adembenemende gevoel dat je verbijsterd naar je buik - doe dat nog 's - laat luisteren wat je pas na een tweede keer wat eerder herkend hebben gehoord .
En niet voor het eerst ben ik, kan ik goddank weer, gelukkig zijn met die vader van mij die zittend in die achterkamer mij de dood van mijn moeder vertelde en intens dankbaar zijn voor de veilige wijsheid van die vader waarmee hij mijn troost op zijn voor een urmendochter onmogelijk verdriet accepteerde en ik naar buiten kon; het meest basale recht van urmendochters en zonen op buiten spelen en het bespaard blijven van het zien van neerstortende vliegtuigen in mensenlevens en de Zorg van helden in de RIT teams in alle mogelijke vormen over die hele wereld; gelovige gekken, zorg dragend voor doden opdat Leven mogelijk blijft, Godskniezitters, de rest mag er ergens naast de bordjes rijst verorberen.
Zoals ik erg blij met de integriteit van die foto's van Laetitia, de bestaande foto's van die Laetitia die ik als kind heb gekend en de Laetitia die ik zag en hoorde terwijl ik naar haar luisterde over de kinderen. Ze was prachtig en ik ben blij met elke rilling van en met de ellende die mij daarbij over mijn rug liep.
Ze was prachtig terwijl ze vertelde.
Haar plezier rond Daisy die in het vakantieouderbusje naar Twente zwaaiend enthousiast met een dikke kont op de negerzoenen was gaan zitten
Haar grinnik bij haar pedegogiek duidelijk makend
En ze was bloedmooi bij haar verhaal over Joke's communieschoentjes, haar gift in gepriegel
's avonds laat in haar eentje op 9 hoog met communiejurkjes.
Laetitia had een expressief bekkie.
Toen en dat had die vrouw ook toen ze informeerde hoe het mij was, de noodgedwongen vragen die er volstrekt niet toe bleken te doen, niet voor haar niet voor mij, inventarislijstjesvragen.
Behalve die ene.
Wat is er gebeurd met een vrouw die mij terwijl ik naar haar mocht kijken en luisteren die gift gaf van mijn rillingen maar dát bekkie had bij haar vraag of ik gelovig was?
Laat mij op mijn 84e in godshemelsnaam niet dat koppie hebben, bespaar me die ophalende schouders en haar duidelijk maken dat antwoord niet eens hoeven te weten. Bespaar me dat hek van leugens wat haar cadeautjes die zij mij gaf bij ons afscheid lieten zien.
Laetitia maakte kaarten.
Blijkbaar niets mis met de controle over haar handen, nog in staat tot aandachtsvol gepriegel in hele kleine vouwtjes in papiertjes.
Ze herinnerde zich mij niet, had ze verteld, maar op die 2 priegelkaarten die ik van haar kreeg stond het verhaal van mij en mijn broers dat ik in de niet mis te verstane woorden v
an een gevonden dossier kreeg, verhaal van Leven en dood, macht en onmacht en de leugens die daarbij horen. Een verhaal van geweld, onteigening en diefstal. Van angst, van minachting voor Leven die zoveel dood zaaide en kon leiden tot cumulatief geweld.Die krankzinnige vraag die iemand mij nog niet zo lang terug stelde hadden julli
e een tuin is de Asimov vraag over die Voorzienigheid.Ik hoop dat ze d'r een plaatsje in de zon hebben gegeven, ik hou nu eenmaal meer van Miró, maar maar hou in godsnaam de geadopteerde kippen weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten