Dat komt dan door mij. Hoewel, het is natuurlijk zijn eigen stomme schuld, had ie maar niet zo prachtig moeten huilen: dat was geen huilen meer, da was écht gillen en krijsen. Het was een paar jaar jonger dan ik, dus ergens tussen zijn 1e en 2e. Geen idee wie dat Hetje was, geen familie in ieder geval, het op dat adres horende neefje zat tussen het Hetje en mij in. Wanneer ons hele gezin bij een heel gezin plus grootmoeder uit een auto rolde, -snap nog steeds niet hoe we dat voor elkaar kregen, mijn vader was geen vrachtwagenchauffeur maar een man met een hoed - puilden wij waarschijnlijk na een half uurtje eendrachtig de kamer uit, maar de afstand was waarschijnlijk te groot om na een half uur die auto weer in te gaan, waarop mij dan een wagentje werd aangeboden. Met Hetje erin: Kleine meid ga's wandelen. In een keurige beurt schoppen ze kinderen niet op straat, daar hadden ze daar Hetjes voor en in Amsterdam gewoon een hond, of een vader die na zijn hoed weer te hebben af- en opgezet om de pastoor die hoed na Hilterman weer op zette om het kroost te jong voor het voetbal in het park uit te laten om thuis gekomen opnieuw zijn hoed af te zetten voor zijn -en mijn - volgende voorlichting een van de twee heilige momenten van de zondag waarop er diepe stilte moest zijn, Coen Moulijn, de toestand in de wereld en rooie duivels, wat we, stijfgearmd, voor de pastoor niet waren. Hij zei regelmatig st en ik giechelde en probeerde st, naar een paar meters hoge a la toorop griezelengelen keken we dan gewoon niet
Ik had macht over Hetje en Hetje over mij. En Hetje was bepaald niet op zijn achterhoofie gevallen, dus als ik stilstond gilde en krijste hij en troostte ik. De ontdekking dat ie dan stopte met gillen was leuk. En ik vrees voor Hetje dat het ontdekken van het kunnen troosten ook leuk was.
Het heeft me jaren geduurd voor ik ondanks het Jezus gebed snapte dankzij Hetje - lieve God, het kan niet meer dan 2 x zijn geweest!- een nogal essentiele ontdekkingstocht had over de verhoudingen in ons gezin. Hetje krijste anders. Hetje was leuk, net als Hetje troosten; jongste broertje gilde en krijste regelmatig, dat troosten was helemaal niet leuk.
Dat deed mijn (groot)moeder, ik had bepaald geen constante oppasdienst en zij stonk er niet in. In alles wat ik (nog) niet weet weet ik maar al te goed dat ik een paar keer goed op mijn donder heb gehad, ik was er maar wat trots op: ik had een moeder die alles wist ! En de prijs van streepjes op je voorhoofd tellen is goed op je donder krijgen.
De afstand tussen jongste en mij zal te klein zijn geweest en werd door moeder en haar bondgenotenbuurvrouwen en -meisjes te goed bewaakt om het plezier van troosten te ontdekken, dus had het itt tot Hetje geen zin om hem te pesten.
Tijdens het ziekenhuis werd waarschijnlijk het handigste recept daartoe het met hem mee gillen en krijsen, dan kon die kleine grotere broer zich weer groot voelen of betaalde met op zijn donder krijgen en konden wij weer doorgaan.
Mijn vader kon geen streepjes tellen.
Maar kende wel de privileges die enige dochters toekomen, waar jongste het privilege had door iedereen beschermd te worden. Door woedende oude mannen weet ik inmiddels dat mijn moeder meer van Ghanese dames met of zonder streepjes wist dan zij of ik jaren later tot mijn grote verbazing moest ontdekken. Bij dat privilege schijnt te hebben gehoord dat als ik krijste mijn vader blind werd, waarvandaan dan ook verscheen waarop de eerste onder handbereik een draai om zijn oren kreeg. Mijn vader was niet slechts dankzij zijn hoed een heer, hij wist wat een dame toe kwam en een beetje dame kiest haar wapen zijnde de oorlogskreet.
Uit een godzijdank na jaren zoeken gevonden dossier en de eerste maal hebben van een Rechtspositie verleend door een namens een Burgemeester directeur van een gemeente archief met prachtige handtekening blijkt de rampzaligheid van het gebruik van gezinswapens toen er werkelijk geweld gebruikt werd door een volkomen krankzinnige non met clericale godsdienstwaanzin en er bescherming nodig was.
En wat dat heeft gekost.
Ik ben de medewerker nog dankbaar voor zijn fatsoen waarmee hij af en toe even kwam kijken terwijl ik met steeds langere tanden door een mapje verhaal vertellende papiertjes rolde Met zijn attentheid zijn hersens en zijn opmerking achteraf bij wat hij al ter screening van privacy had gelezen toonde de man meer simpel boerenfatsoen dan wie dan ook in die RKK of die Voorzienigheid.
En dan had hij alleen nog maar de formaliteiten gelezen.
Papiertjes die bevestigden dat die herinneringen in mijn kop klopten, al wist ik toen nog niet eens hoe. Puzzels zijn niet alleen maar herinneringen en papiertjes, werkelijkheden van en over Mensen staan niet in dossiers, zitten niet in je geheugen.
Daar zijn kettingen voor nodig, en hersens. En zo verdomde veel corsethaakjes en oogjesmoed dat je het met ja ik moet! niet redt.
De constatering dat ik
blijkbaar een zeehondje heb gebaard dwingt tot het me voor de zoveelste keer afvragen wat daar bij de ontmoeting met Ubalda en Bonefatio in hun nonnenontreddering over mijn blijkbaar hardop uitgesproken gevloek, mijn blije kennelijke beschuldiging mens te zijn geweest , in vredesnaam is gebeurd.Maar ik ben ronduit bang dat het niet een van die hagiografiën over die Voorzienigheid is maar een van die foto's uit Australië, CLAN, een van die drie die ik ken maar dankzij z'n cleanheid de enige is waar ik naar kan kijken zonder mijn maag te hoeven omdraaien hoewel zelfs daar een afstompingslijn in zit die dat antwoord wel 's zou kunnen geven en waarom ik zo blij was, en ben, met -ik denk - Josita's foto toen ik die vond.
En eigenlijk ben ik na weer een nacht goed kauwen zelfs daar niet bang meer voor, maar nog steeds gelukkig met statistikies op neo nathologie en is die verbazing over wat foto's van mijzelf laten zien weg.
Maar God behoedde me dat ik de kennis van die daarbij behorende diepste afschuw en walging ooit kwijt raak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten