Vanmorgen vroeg is zij na ziekte in St Vincent’s ziekenhuis in Dublin overleden.
Ze is 54 geworden.
Een vrouw die NEE zei. Ze was blijkbaar te hartgrondig overtuigd van haar JA, waarin ze verbijsterend meeslepend was.
Haar partner David Waddell en haar zoon Ben hebben haar met heel velen gedeeld.
Ze was journalist, en wat voor een.
Er zijn door de hartgrondigheid van hun JA en het daarbij horende NEE media gebruikers die leven schenken. Mary Raftery is hierin meer dan gul geweest en zich daarbij niet aan Ierse grenzen gehouden.
Ik heb van haar genoten, ik heb van haar geleerd, ik heb mij door haar verbaasd.
Zij heeft mij laten huilen, zij was er bij mijn woede verstaan bij en bij mijn wanhoop herkennen.
Ze heeft mij gestimuleerd mijn hersens te breken en grenzen te doorbreken.
Ze heeft ook mijn handen gevuld, ze was er met het noodzakelijke onderscheid tussen lege handen en gespreidde vingers bij.
Ik heb om haar gelachen. Ik heb door haar gelachen.
Dat zijn zaken die een journalist niet kan.
Dat kan alleen een hartgrondige ja en nee-zeggerdijk van een mens die verschrikkelijk goed werk levert.
Ik heb geen flauw idee of ze van kersenbonbons hield.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten