Na Verborgen verdriet versmoord verdriet De Troy smoort opnieuw (verder) spreken van slachtoffers

Bericht 17/01/2012 - De Troy smoort opnieuw (verder) spreken van slachtoffers

1. Papenvreten en anti-caloterij

Een volgend bericht zat al klaar in het hoofd over het aanbod van ‘Verborgen verdriet” door de kerk langs 10 contactpunten van professionele hulpverleners en omkadering die eindelijk slachtoffers ruimte konden bieden om, zoals de Jongens van Don Rua, erkenning en herstel te vinden, verzekerd te zijn van daderopvolging, zo mogelijk onderling een samenspraak te ontwikkelen en genoegdoening te krijgen.

Aan al degenen die adressen hadden van slachtoffers kon gevraagd worden om mededeling te doen van deze hernieuwde mogelijkheid voor de slachtoffers, ondermeer de 475 nietig verklaarde dossiers met melding aan Adriaenssens, waarvan de kopies én de adressen nog op het federale parket berusten. Ook de 200 klachten die terecht kwamen bij het federale parket en een onbekend aantal rechtstreeks bij de parketten. Hiervan waren maar enkele van de 475 die hun nietig dossier met een eenvoudige melding opnieuw hadden geactiveerd. De kerk tenslotte beschikt maar over 206 van de 475 Adriaenssens-adressen buiten deze van slachtoffer waarvan de dader al is berecht of die bij Godelieve Halsberghe waren gemeld.

Voor alle ‘veiligheid’ werdt dit nieuwe kerkelijke initiatief, dat in feite de voortzetting is van de Commissie Adriaenssens, ondersteund en bewaakt door eminente ‘katholieken” als Manu Keirse, Peter Adriaensen (ja opnieuw hij), Ivo Aertsen (ja die van de Bijzonder Commissie), Frank Hutsebaut, Sophie Stiijns, Etienne Montero, Leo Van Garsse en, godbetert, Rik Torfs, die hun volle en publieke steun gaven aan het kerkelijke initiatief.

Het heeft gewerkt als een rode lap op een stier.

2. Het dictaat van het gerecht

Peter Adriaenssens heeft me ooit in een gesprek over hoe het verder kon na de opheffing van z’n commissie, gezegd dat de kerk best elk initiatief zou staken omdat het anders onmiddellijk opnieuw voorwerp zou worden van inbeslagnames. Ik heb evenwel altijd een nieuw initiatief van de kerk ondersteund omwille van de vrijheid van vereniging en activiteit en het feit dat enkel diegene kan genoegdoening geven in het goede, die verantwoordelijk is geweest voor het kwade. Maar het gerecht heeft ook de vrijheid elke inbeslagname te doen die zij nodig achten. Hij heeft dus gelijk gekregen, drie dagen na het nieuwe kerkelijke initiatief was het al zover. Ook gelijk in z’n analyse dat de samenleving haar rangen sluit en slachtoffers het zwijgen oplegt om zich niet te moeten confronteren met haar eigen verantwoordelijkheid en onvermogen slachtoffers in het verleden te helpen. De zondebok die het eigen falen moet verdoezelen.

Niets of niemand zal slachtoffers nog een vertrouwelijke afhandeling of hulp kunnen waarborgen. Moet het boek gesloten blijven zoals het decennialang in de geest van de slachtoffers gesloten was. Waarom hebben de slachtoffers gezwegen, het schuldig verzuim van de kerk zelf is daar maar een minieme verklaring voor en elk verder nadenken daarover moet blijkbaar gestopt of de vraag niet meer gesteld, want dan zou de samenleving en het gerecht zelf in het vizier kunnen komen.

3. Wanneer inbeslagname van dossiers bij de arbitragecommissie?

Best is te beseffen dat slachtoffers die zich melden aan de arbitragecommissie, het risico moeten onder ogen zien van een gerechtelijke in beslagname. Het agenda van de papenvreters en de anti-calotten is niets ontziend en zij zullen het niet laten ook het vertrouwen van de slachtoffers met aangifte bij de arbitragecommissie te schenden. Het primaat van het gerecht en het advocatenbelang dat het slachtofferbelang onderschikt aan anti-kerksheid en anti-religiositeit. Enkel wie de kerk afzweert zal geld krijgen, maar moet er rekening mee houden dat z’n dossier nog gerechtelijk wordt geconfisceerd.

4. Slachtoffers in Belgie, verheft (zelf) uw stem

Enkel wanneer slachtoffers zullen opstaan om tegen deze gerechtelijke acties in verzet te komen, hun eigen lot in handen nemen en de genoegdoening tegenover het gerecht, samenleving én de kerk af te dwingen kan er, zoals de Jongens van Don Rua hebben aangetoond, nog een hoop bestaan. Dat het collectief van de slachtoffers dat nu ondergronds zich alsmaar verder in zichzelf keert, naar buiten komt en een vuist maakt naar al degenen die het verdienen. En daarmee de rust vindt waaraan de Jongens van Don Rua uitdrukking hebben gegeven. Het zal allicht een verre droom blijven.

5. Is Stoops de enige ‘journalist’ die naam waardig?

M’n mail van 16/01/2012 om 22h40 aan Leo Stoops.
“Dag Leo,

Juist terug van 3 dagen Berlijn (goed om de geest wat te luchten) een uurtje besteed aan de mediatieke verslaggeving over de nieuwe huiszoekingen door de Troy.

Dank voor de essentiële informatie in Ter Zake dat alle inbeslagnames van 24 juni 2010 toch niet in aanmerking komen voor onderzoek naar schuldig verzuim omdat deze opdracht pas de dag erna gegeven is. Je bent de enige die daarop wijst en het siert jou.

Aangiftes bij het federaal parket worden sowieso allemaal doorgegeven aan de plaatselijke parketten, ook al zijn ze al verjaard, zo heb ik het toch begrepen. Lieve Pellens heeft me bv aangeraden om bij m’n vraag waar ik mijn dossier opnieuw moest indienen gezegd het meteen rechtstreeks in Hasselt te doen, wat ik ook, gedaan heb. Het is dus naar mijn inzicht niet zo, zoals je op Ter Zake zei, dat het federale parket deze doorwijzing enkel deed wanneer het om niet verjaarde feiten ging.

Mij interesseert in deze gang van zaken de impact op de slachtoffers en die is ronduit desastreus. Nu de kerk, in opvolg van de commissie Adriaenssens (eindelijk) nieuwe contactpunten in werking stelt om slachtoffers de gelegenheid te geven te spreken met aandacht voor een forse daderopvolging - zie de brochure die vorige donderdag werd voorgesteld en die ik nog eens bijvoeg - wordt hun mond nu wellicht definitief gesnoerd. Wie al gesproken had met de vraag geen gerechtelijke opvolging te wensen (waar Keuleneer naar verwijst), of wie in vertrouwen met de deskundigen in bespreking gegaan was en waar de daderopvolging al gestart was (ja ze hebben ons een kopie van het dossier gelaten zodat we dat werk konden verder zetten zegt de vertegenwoordiger van Antwerpen) zullen het zich niet alleen beklagen, maar zullen definitief dicht slaan.

Alle info die slachtoffers nog over schuldig verzuim zouden vrijgegeven, ook de 475 van Adriaenssens, waartoe ik behoor, en die naar het parket gegaan zijn of zouden kunnen gaan zien zich geconfronteerd met een doldraaiend gerecht waarbij onderzoeksrechter de Troy die volledig teruggefloten is door het gerecht, zich voor z’n laatste maanden dienst als een gefrustreerde revanchist gedraagt en zich hierbij door Van Steenbrugge en Devillé, als erkende papenvreters en profileurs gesteund zien. Triestige cirque die weeral wordt opgevoerd op de kap van de slachtoffers, die de vertrouwensbasis voor verder gesprek, hulp, erkenning en na het opdoeken van de commissie Adriaenssens, de grond zien ingeboord.

Het schuldig verzuim van de kerk (dat zij in feite toegeven) in het vizier nemen om het schuldig verzuim van de ouders, de pedadogen, de samenleving, de media, de politiek én het gerecht af te dekken, dat is de ware aard van deze operatie.

Dat geen enkele journalist bekwaam is om zich enigszins in dit disaster voor de slachtoffers in te voelen of dat in te zien, dat is pas erg. De lijkenpikkers kunnen hun zwarte sabbat weer vieren.

Groetjes,
Jan”

Noot: Allicht zijn de huiszoekingen gebeurd op basis van een nieuwe saisine, nu uitgeschreven door Federaal procureur Delmulle. In dat geval is het onzinnig nog te spreken over “Operatie Kelk” die wegens volledige onwettelijkheid terecht de vuilbak is in gekieperd. Of is het nog altijd de saisine van 25 juni 2010 van Bulthé die De Troy nu legitimeert, saisine die zoals Stoops terecht stelt een dag na de inbeslagames op 24/06/2010 werd uitgeschreven en daarom alleen al het in beslaggenomen materiaal waardeloos maakte. Wie spit de inhoud van de saisine van de nieuwe huiszoekingen eens op?

Het is ook cynisch dat “operatie kelk”, zoals sommige kranten melden, zogezegd nieuw leven wordt door een onderzoeksrechter wiens vorige inbeslagnames onwettellijk waren met een procureur die een zootje heeft gemaakt van z’n saisines.

6. Na het verborgen verdriet, het versmoord verdriet

De kerk, met haar aanbod van contact, melding, opvolging, daderopvolging en hulp diende voor de 2de maal het initiatief ontnomen en geïsoleerd van slachtoffers die zich vrij en welbewust naar haar zouden richten. In de feiten wenst De Troy, nu onder dekking van Delmulle en Pellens de stem van de slachtoffers te smoren en hen definitief tot de stilte te veroordelen. Na het verborgen verdriet, het versmoorde verdriet. Opnieuw op de voorpagina van kranten en de online-berichtgeving, nu met Brugge en allicht ook Gent, die verder geen woord vuil maken aan wat dit als aanslag op de slachtoffers betekent.

De timing is uitgekiend. 3 dagen nadat de slachtoffers uitzicht kregen op (verder) spreken, erkenning, daderopvolging en herstel wordt het noodzakelijke vertrouwen de grond ingeboord. Elk spreken, elke verklaring kan/zal aanleiding zijn tot gerechtelijk onderzoek of inbeslagname. Wie zich nu nog naar een contactpunt richt en ingaat op het aanbod tot spreken en helen, riskeert een hernieuwde schending van z’n integriteit, en wordt opnieuw de woestijn ingestuurd, zowel degenen die al gesproken hadden tav Adriaenssens en die uitgenodigd werden het opnieuw te doen, als degenen die nadien een klacht bij het parket hebben ingediend en zich ook naar een kerkelijk contactpunt dachten te richten als de honderden die voor het eerst wensten te spreken. Zij zullen het niet meer doen.

7. Nieuwe huiszoekingen: opnieuw de vrijgeleide voor honderden daders

Zoals professor Adriaenssens al meerde malen heeft verklaard zijn het vooral de daders die door de inbeslagname bij zijn commissie buiten vizier gebleven zijn . Door deze hernieuwde inbeslagnames, en die eventueel nog gaan komen, of zoals blijkt aan de gang zijn, worden de slachtoffers die misschien (verder) zouden gesproken hebben, nu definitief de mond gesnoerd. Ook hun daders zullen zelfs niet door de kerk, en zeker niet door het gerecht, geconfronteerd worden met hun daden. Los van het leed en verdriet voor de slachtoffers nooit nog erkend te worden, is het belangrijkste gevolg van de nieuwe huiszoekingen dat honderden daders met rust zullen gelaten worden en niet vernoemd worden.

Men kan zich stilaan de vraag beginnen stellen of de “operatie kelk” geen grote indek-operatie (geweest ) is voor daders waarvan het gerecht, veiligheidsdiensten of andere instanties van oordeel zijn dat ze best buiten schot blijven. Of weegt anti-kerksheid en anti-religiositeit zwaarder dan recht doen aan de slachtoffers, met respect voor hun integriteit en de fundamentele waarden van de democratie en de samenleving?

8. Wie verheft z’n stem boven het gehuil van de wolven?

Het nooit gezien verbranden van dossiers door het breken van het basisvertrouwen van honderden slachtoffers wordt quasi volledig mee ingedekt door de pers. Daarbij komt dat alle maatschappelijke instituten en hulverleningsinstanties (ook nu) zwijgen en dit maar laten gebeuren. Het zal een van de grote schandes blijken van dit decennium, of is er toch iemand die z’n stem verheft boven het gehuil van de wolven?

9. Macabere aprilgrap: afscheid van de slachtoffers

Verborgen verdriet wordt versmoord verdriet, het is een akelig afscheid dat De Troy reserveert voor de slachtoffers, nu onder dekking van Lieve Pellens die namens Johan Delmulle trouwens al operatie kelk voor de KIB had gezalfd maar daarin niet is gevolgd. Dat De Troy op 1 april 2012 zal vertrekken is nu al een makabere aprilgrap. Zien of Cassatie definitief een einde zal maken aan “operatie kelk” voor wat de eerste inbeslagnames betreft.

10. Onderzoek naar schuldig verzuim dien met respect voor slachtoffers te gebeuren

Ja er zijn slachtoffers die het schuldig verzuim willen onderzoeken, en ik behoor tot hen. Er zijn concrete dossiers waarin dit verzuim glashelder kan aangetoond worden. Maar laat het dan met actieve participatie en respect voor deze slachtoffers gebeuren. Maar daar lijkt het niet op. De papenvreters, een revanchistisch gerecht, gefrustreerde onderzoeksrechters, priesters en advocaten die hun eigen frustraties voorrang geven op deze van de slachtoffers, willen bloed zien, willen skalpen aan hun gordel hangen, en dit op kap van de meerderheid van de slachtoffers.

Want is het niet de ‘moed van de 475’ die het dossier hebben opengebroken maar die ook onmiddellijk het zwijgen zijn opgelegd. Het zijn er maar enkelen van deze 475 die in hun melding hernieuwd hebben bij het parket en hun dossier opnieuw geactiveerd. De andere zullen blijven zwijgen, tot meerdere eer en rust voor hun daders, dat is misschien nog de meeste verschrikkelijke gedachte bij deze inbeslagnames door een losgeslagen gerecht.

11. En dan is er nog persmededeling van Devillé van 16/01/2012

Voor wie twijfelt aan de decadente weg waarmee de aanslag op de slachtoffers op 24/06 en nu verder geschreven wordt nemen we de Persmededeling over die Rik Devillé op 16/02 heeft gepost

“ Geen wierook meer voor de daders

Van de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk werden in juni 2010 ook een kleine 300 dossiers van seksueel misbruik in de kerk in beslag genomen. Als werkgroep hebben wij hier tegen nooit protest aangetekend omdat wij dit de normaalste zaak van de wereld vonden. Aan deze inbeslagname werd toen ook geen ruchtbaarheid gegeven. Waaruit achteraf blijkt dat dit enkel maar het onderzoek ten goede is gekomen. Wij konden zelfs doorwerken na de inbeslagname want we kregen van elk in beslag genomen dossier een kopie terug.

Hoe dat allemaal precies verliep is goed weer gegeven in het boek van Dirk Tieleman, ‘Operatie Kelk’ in 2011. Ondertussen hebben al enkele bisschoppen duidelijk ingezien dat meewerken aan het onderzoek een waardevolle stap vooruit is, op de eerste plaats voor de slachtoffers maar ook voor een nieuwe opbouw van een geloofwaardige kerk. Stilaan verdwijnt de geur van wierook voor de daders van seksueel misbruik beetje bij beetje in de kerken.

Rik Devillé, Werkgroep Mensechten in de Kerk”

Het betreft hier de vrijwillige overdracht van 283 slachtoffersdossier op16/06/2010 die in vertrouwen een melding aan Devillé hadden gedaan zonder evenwel toezegging te geven hun dossier aan het gerecht door te spelen. Door zich hiervoor nu openlijk uit te spreken legitimeert Devillé de verdere inbeslagnames en pleit zichzelf vrij van het verraad dat hij op 16 juni 2010 gepleegd heeft tav al wie hem toen hun vertrouwen gegeven hadden.

12. De tranen van Rik Devillé – 2

En wat is er van het schuldig verzuim van de familie van de neef van Vangheluwe en de dwang die zij uitgeoefend hebben, een leven lang, op het slachtoffer, om te zwijgen? Wat is er van het schuldig verzuim van Rik Devillé die in 1996, naar eigen zeggen, al wist dat de neef van Vangheluwe seksueel misbruikt was door zijn nonkel, de bisschop van Brugge. Deze info werd langs een vriend van de neef aan hem doorgegeven, zodat er geen sprake was van biecht- of beroepsgeheim, wel van het doorgeven van een boodschap, een hulpkreet door de neef aan een vriend om er wat mee te doen.

Welnu er is toen in 1996 niets mee gedaan, behouden een melding ervan, zonder namen te noemen van dader of slachtoffer, aan Danneels, die het zich niet herinnert en aan Berkvens die met klem bestrijdt deze melding van Devillé gehad te hebben. In België had de cirque die nu wordt opgezet en aangehouden wordt kunnen voorkomen worden. Het is Rik Devillé niet aan te geven dat hij toen ook gezwegen heeft, wel dat hij dit persoonlijke trauma probeert te verwerken door alsmaar dieper weg te zakken in een zich desolidariseren van de slachtoffers en het ontmenen van verdere opvang van honderden slachtoffers die al gesproken hebben en van hen die het nooit meer zullen doen.

Jan Hertogen
1 van de 475,
met klacht bij het parket wegens schuldig verzuim.