17 januari 2012
Na het verschijnen van de eindrapportage van de Commissie Deetman moet voor iedereen duidelijk zijn dat zich in de onderzochte periode een drama heeft voltrokken.
De levens van 10-20.000 burgers blijken te zijn geruïneerd, zij het dat de mate waarin kan verschillen.
Levensperspectieven van kinderen, hun toekomstdromen en hun vermogens om een rol te spelen als mens, als partner, als vader, als werknemer, als burger blijken ingrijpend veranderd, aangetast door de aan kinderen begane misdaden.
Het heeft bij iedereen materiële en immateriële schade aangericht!
De samenleving heeft die schade, zonder zich bewust te zijn van de oorzaken gedragen, bekostigd. De samenleving en de slachtoffers hebben voor de kosten van de hulpverlening, de gezondheidsproblemen, inkomensverlies en ontsporing moeten opdraaien.
De overheid heeft tot dusver zich opgesteld als zijnde geen partij in dit drama. Onterecht zoals wij bij eerdere gelegenheden u hebben voorgehouden. De overheid heeft zeker in die jaren gefaald in het toezicht, haar zorgplicht verzaakt tegenover burgers, met name kinderen en jong volwassenen. Leeftijd formele volwassenheid lag toen op 21 jaar.
De overheid blijkt niet bereid dan wel in staat om de scheiding kerk en staat effectief te handhaven omdat formeel en informeel sprake is/is geweest van een afwijkende behandeling t.a.v. de rest van de instituties in de samenleving. Deze houding keert terug in het niet handhaven van wet- en regelgeving en niet of onvoldoende toezicht houden op door kerken geleide, beheerde instituties. Deze hebben zich onder het mom van “vrijheid van godsdienst” in een uitzonderingspositie geplaatst. Het is ook terug te vinden in de houding van opsporings- en vervolgingsinstanties in de onderzochte periode.
Wij willen daarom dat de volksvertegenwoordiging, in deze gerepresenteerd door de Commissie V&J, deze periode in de sociale geschiedenis van Nederland en waar mogelijk aanvullend ook in de voormalige koloniën en rijksdelen nader onderzoekt.
Het onderzoek van Deetman was diepgaand en belangrijk voor slachtoffers en de gehele samenleving om een probleem te duiden.
Het is echter te beperkt om exact in beeld te krijgen wat zich daadwerkelijk heeft afgespeeld in de door kerken en de door de overheid geleide instituties heeft afgespeeld. De samenleving heeft er recht op te weten hoe destijds, en mogelijk tot op de dag van vandaag, het zat met:
- De aard en de omvang van het misbruik van meisjes en vrouwen. Het Deetmanonderzoek is hier nauwelijks aangekomen, terwijl met name vrouwen en meisjes slachtoffer zijn geworden van de “normalisatie”praktijken van m.n. kerkelijke instituties en slachtoffer van de dubbele sexuele moraal opgelegd door die kerken.
- De opvang van “gevallen meisjes” en de wijze waarop “afstand”werd afgedwongen. Wij kunnen niet enkel verontwaardigd zich over de praktijken in katholieken dictaturen van destijds, zoals Spanje, Portugal en Argentinië, waar kinderroof deel van de onderdrukking was. Veel meisjes zijn voor hun leven getraumatiseerd door deze praktijken op Nederlandse bodem.
- De stelselmatige mishandeling van kinderen door nonnen,paters, broeders etc in opvanghuizen. Vanaf 1945 bereiken ons de eerste verhalen over de behandeling van kinderen van foute ouders en deze opvoedingspraktijken blijken zich in de jaren later door te zetten. Hier was ook sprake van kindermishandeling!
- De zwijgcultuur in kerken en sektes, waardoor misdrijven binnenskamers blijven.
- Die gevallen waarin de verjaring door de zwijgcultuur mogelijk is geworden de strafrechtelijke verjaring op te heffen.
- Het strafbaar stellen van zwijgen en het actief vervolgen van mensen die misdrijven hebben verzwegen. Voor de komende twee jaar kan een amnestieregeling gelden voor wie alsnog melding doet van een misdrijf (in dit geval tegen kinderen), waardoor alsnog steunbewijs wordt verkregen.
- Daarna zou de “zwijger” aansprakelijk gesteld kunnen worden voor zijn zwijgen en o.m. het daardoor mislopen van een compensatie door de kerk.
In de dagelijkse praktijk van de opvang van slachtoffers op dit moment blijken veel zaken nog ontoereikend dan wel onbevredigend te zijn geregeld.
Meldpunt
In de tussen rapportage van Deetman in november j.l. is een advies uitgebracht om te komen tot een meldpunt waarin SHN, B&T en KLOKK samenwerken. Met dit advies is tot op heden niets gebeurd van de kant van B&T. SHN en KLOKK hebben inmiddels een begroting ingediend bij VWS.
Nog steeds blijkt dat velen niet goed weten waar ze zich moeten melden. Er is geen coördinatie. Wij weten niet wie zich waar heeft gemeld. Wij weten niets van de aanpak van SHN en B&T.
KLOKK wil een landelijke campagne om de 3 meldpunten(liefst onder een centraal nummer) landelijke bekendheid te geven en laagdrempelig te maken. Dit nummer zal nog een flink aantal jaren zijn nut bewijzen!
Melding &Klacht
Als mensen zich gemeld hebben kan bij B&T alles misgaan wat er denkbaar is.
Sinds het aantreden van Bandell is er met de slachtoffers niet inhoudelijk gesproken over de aanpak van de hulpverlening. Bij het inrichten van B&T niet en in het vervolg daarna ook niet. Een belangrijk ontwikkelingsjaar ligt achter ons zonder enige inhoudelijke communicatie.
12 januari jl. heeft een gesprek plaatsgevonden met het bestuur van B&T. Het was de eerste keer(!) dat inhoudelijk met de slachtoffers, vertegenwoordigd door KLOKK bestuursleden, is gesproken.
Wij wilden weten waarom B&T zich niet aansluit met het “Netwerk” en het aanbod niet onderbracht in het menu. Het aanbod moet ook kwalitatief toetsbaar zijn
Wat desastreus verloopt, is de selectie in het verhaal van het slachtoffer. Het sexueel misbruik is het enige misbruik dat klachtwaardig is.
Dit moet absoluut veranderen. Sexueel misbruik komt voor in een situatie van machtsongelijkheid en er is bijna altijd een samenhang met andere vormen van machtsmisbruik, zoals fysiek geweld, intimidatie en bedreiging. Door de andere informatie weg te laten wordt onrecht gedaan aan het slachtoffer. Hij wordt wederom misbruikt en ontdaan van voor zijn levensloop belangrijke ervaringen, weer een nieuw trauma!
Wij willen dat het hele verhaal, machtsmisbruik door medewerkers van de kerk, fysiek geweld/mishandeling, psychische intimidatie/mishandeling en sexueel misbruik, wordt vastgelegd. Het is immers de onvervreemdbare ervaring van het slachtoffer!!! Hij/zij mag niet ook nog geamputeerd worden van de ervaringen die zijn/haar leven een dramatische wending hebben gegeven.
De klachtencommissie dient zich ook uit te spreken over het complete verhaal en ook de compensatiecommissie als laatste schakel in de keten, moet het complete verhaal op haar meritus kunnen beoordelen en kan dit onmogelijk als “hamerstuk” afdoen.
Dit is geen verzoek maar een harde eis!!!
Hoe verder?
KLOKK verwacht dat de politieke partijen zich het lot van slachtoffers daadwerkelijk aantrekt, en de afwikkeling niet alleen overlaat aan de veroorzakers. In de praktijk tot nu toe lijkt de oplossingsbereidheid en het gevoel van urgentie m.n. bij veel congregaties te ontbeken. De Salesianen zijn een absolute uitzondering tot nu toe, terwijl er alweer twee jaar verstreken is.
De overheid moet de weigerachtigheid van kerken en congregaties durven sanctioneren.
De overheid heeft tot nu toe niet de moed getoond om de kerken en congregaties aan te pakken, waardoor de schijn van een overheid die zich laat leiden de belangen van religieuze groepen blijft bestaan.
In dit probleem blijkt dat de individuele moed van personen om daden te stellen ten behoeve van slachtoffers het verschil te maken.
Ook politici kunnen moed tonen en het verschil maken!!
Namens KLOKK
Guido Klabbers
Voorzitter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten