En daar is ie dan: de volgende stap in al het geweld

Rotterdam, 30 nov. De leiding van de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland overweegt een collectieve regeling voor financiële genoegdoening voor slachtoffers van seksueel misbruik.

Bisschoppen en oversten van religieuze ordes en congregaties beraden zich hierover, blijkt uit documenten waarover deze krant beschikt. Ook in andere landen bestaat een dergelijke regeling, of wordt aan zo’n regeling gewerkt.

Bisschoppen en oversten hebben een commissie benoemd om zich te laten adviseren over hun juridische positie „rondom genoegdoening vanwege seksueel misbruik gepleegd door mensen die werkzaam waren in de RK-Kerk”.

De commissie wordt voorgezeten door Siewert Lindenbergh, hoogleraar privaatrecht aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. De twee andere leden zijn letselschadeadvocaten.

Een woordvoerder van de bisschoppen laat weten dat eerst de conclusies van de commissie afgewacht worden „alvorens van kerkelijke zijde nader inhoudelijk commentaar gegeven kan worden”. De commissie-Lindenbergh adviseert komend voorjaar.

Volgende week komt de commissie-Deetman met een tussenadvies over hulp aan de slachtoffers. Deetman – die op verzoek van de Kerk het misbruik onderzoekt – zal naar verwachting ingaan op de noodzaak van financiële genoegdoening.

Dat een collectieve regeling wordt overwogen, blijkt uit de documenten over misbruik door zeven priesters, onder wie oud-bisschop Jan ter Schure. Zij misbruikten tussen 1948 en 1953 een leerling van een internaat van de salesianen in Ugchelen. Het misbruik werd in 2003 door de salesianen afgekocht voor 16.000 euro. Een besluit over een aanvullende vergoeding is onlangs door de salesianen aangehouden, in afwachting van de mogelijke komst van een collectieve regeling.

In dezelfde kwestie heeft de hoogste bestuurder van de salesianen, pater Herman Spronck, de betrokkenheid van Ter Schure in twijfel getrokken. Spronck, die weigert deze krant te woord te staan, zei tegen het NOS Journaal dat Ter Schure tot 1951 in Italië verbleef. „Wel is het mogelijk dat hij in vakantieperiodes terugkwam naar het internaat in Ugchelen.” Het slachtoffer verklaarde eerder al dat Ter Schure niet in Ugchelen woonde en slechts af en toe aanwezig was.

Het is tot mijn verbazing niet eens een echt moeilijke keuze wat doe ik, wat heb ik nodig nu, dat krankzinnige bestekmapje van Bonefatio, de rillingen die me over mijn rug liepen in het gesprek met Laetitia over wat er misschien wel op die foto met die jochies Laetitia's verhaal over de het "pedagogische" antwoord op zo'n jochie wiens knoopsgaatjes in een vecht of stoeipartijtje waren uitgescheurd. "ja dat moest hij dan maar betalen", als start van de uitzichtloosheid van de schuldslavernij...

Waar had dat kind dat dan in christusnaam van moeten betalen?

Het was het moment dat Elly Mohnen,vergetend dat ik haar erbij had gevraagd omdat ik vind dat ik geen wijfies van 85 mag slaan dus haar ter bescherming van ons beiden erbij had gevraagd, zag hoe kapot ik ging in dat gesprek en Laetitia's vertellen wilde stoppen om mij aan het woord te laten. Rillingen of niet ik wilde Laetitiá nu eindelijk horen. Gelukkig wel. Die rillingen bij dat vreselijke moment van weten wat dat glimmend vertelde verhaal heeft betekend zijn zo definitief in noodzakelijke ...er proeft geen woord goed voor tussen die botsing tussen die gruwelrillingen en het bevrijdende nee, laat haar praten tegen Elly Mohnen en de opluchting van die rillingen weten maar ze over mijn rug lopend missen, alleen maar ogen die na een week nog steeds staren naar die vertaalde horrorzin:

Het misbruik werd in 2003 door de salesianen afgekocht voor 16.000 euro.

7 priesters en een snotneusie, en een man die eindelijk kon kiezen.

of de mogelijkheid om te grinniken over de (US) klunzerigheid, hoera-ik-heb-een-PTSD behandeling in Storyformat die ik 1000 jaar terug las

" Let op dit kan een ernstige trigger zijn
1
2
3
4
5
6
7
8
bla bla bla opsomming van leed en de ervaringskennis".
de nonsenscode die zo lang duurde voor ik die snapte en me gewoon gelukkig liet zijn van humor of de hoofdpersoon op de begrafenis van een zooitje AA 12 stappers.

Wat veel moeilijker is is die toenemende woede, over die juristen. De hufterigheid van het zwijgen van juristen. Waar zijn de artikelen die jeugdslachtoffers van die kerkelijke smeerlapperij de noodzakelijke handvaten zouden kunnen geven? Waar staan die houtje touwtje Lindenberghs cs artikelen tbv zindelijk denken door jeugdslachtoffers, waar staan die van de rest ? Hoe halen die juristen het in hun hersens zich nu gesluierd te verschuilen achter een dader-kerk, hun eigen maatschappelijke verantwoordelijkheid loochenend, maar straks wel dik betaald te willen krijgen? Zijn Mensenrechten , maatschappelijke antwoorden op geweld bedreven tegen kinderen inderdaad verkwanseld aan laffe bij een kerk op schoot kruipende politici en hypotheekboeren ?