Mbt. aangifte Jeugd Zedenpolitie (Amsterdam)

poging tot antwoord op ( terechte maar te vroegtijdige) vraag Annemie:

Wanneer door verjaring aangifte bij de politie niet mogelijk is, is het in overleg met de bureau zedenpolitie wél mogelijk om -na een intake - een melding te doen.
Er volgt géén opsporing.

Het gesprek waarin je je verhaal doet van datgene waarvan je aangifte had willen doen wordt opgenomen, op een CD gebrand en in een kluis bewaard.
Je krijgt zélf géén kopietje.

De comissie Deetman, of wie daartoe bevoegd is c.q. toestemming krijgt, kan met het computerregistratie-nummer (op mijn scan hier van mijn volgende stap tbv mijn privacy dus weggehaald) in de justitiecomputer wél opvragen. Dat papiertje krijg je dus mee tbv je eigen administratie.


Mocht er nog iemand over denken en willen weten hoe dat dan was:
In praktijk heeft dit bij mij betekent dat ik begin mei een langdurig telefonisch gesprek heb gehad met Bureau Zedenpolitie. Wat mij daarbij trof was hun correct optreden maar vooral het geinformeerd zijn. Wat een aanmerkelijk verschil was met een aantal jaren geleden.

Ik werd dan ook direct doorgestuurd naar Hulp en Recht en naar het Ikon, waarbij ik te horen kreeg dat zij al veel telefoontjes hadden gekregen, allemaal doorgestuurd dus...
Het zou me weinig hebben verbaasd dat, mocht ik daar verder op in zijn gegaan, ik ook doorgestuurd had kunnen worden naar een van de via de pers bekende slachtoffer organisaties.

Het kostte even moeite duidelijk te maken dat ik nu al jarenlang bezig ben geweest met klachtenprocedures, waaronder bij een advocaat en wist van de verjaring en o.a al 2 maal een klacht had geprobeerd in te dienen bij Hulp en Recht, en ik nu een andere weg wilde gezien de uitspraken van de minister en de eventuele commissie Deetman.
Hierop werd een afspraak gemaakt. (die ik overigens verschoof omdat ik het buitengewoon moeilijk vond en niet erg snugger was geweest, ik was vergeten dat diezelfde middag Heer Deetman met zijn voorstel zou komen, een voor mij niet bepaald ontspannen dag dus)


Als bekend was de afspraak met 2 dames.
Het was een goede confrontatie.

Niet alleen waren zij (veel) jonger, zij kenden het wereldje waarover ik sprak niet, maar zij kenden hun vak.
En ik mijn verhaal!

Die combinatie was bijzonder en voor mij erg zinvol, vruchtbaar.
Het heeft mij meer dan goed gedaan dankzij die procedure - elke club of instantie heeft nu eenmaal zijn eigen doelen, procedures en werkwijze - op die wijze met mijn persoonlijk verhaal en (mede door hun leeftijd) die samenleving (destijds) en de gevolgen ervan geconfronteerd te worden.

Hoewel het bepaald niet makkelijk was is de mededeling dat het mij meer dan goed heeft gedaan zwak uitgedrukt.

Ik ben bovendien erg blij dat ik het alleen heb gedaan!
(Hoewel er zeker ook de mogelijkheid geboden werd iemand mee te nemen)


Die drempel waar je over heen moet werd door het optreden van de politie vooraf aan de telefoon, de openheid ook bij het opschuiven van de afspraak, de ontvangst en het begin van het gesprek op een correcte en wat mij betreft goede manier - voor zo ver dat mogelijk is - weggehaald.

Wat rest is slechts jouw keus, mijn oordeel.
Mijn beargumenteerd NEE zeggen als burger in mijn samenleving: dit mág niet!

Maar het betekende ook de confrontatie met dat juridisch recht - of dat nu kerkelijk of burgerlijk recht is - niet hetzelfde is, of dezelfde accenten legt, als jij als persoon.

Mocht je deze procedure overwegen mijn conclussies:
Of het nu een Commissie Deetman, Hulp en Recht, of van het ministerie speciaal voor de kinderbescherming is, er zullen zonder enige twijfel de komende jaren nog wel meer onderzoeken komen,

ik vind dit een bijzonder belangrijk instrument om wat er gebeurt is in die tehuizen en rond (seksueel) geweld waarmee wij als kind te maken kregen boven water te krijgen en daarop je eigen antwoord te vinden, dat antwoord te geven.

Onafhankelijk van welke commissie of club -al dan niet wetenschappers - dan ook.

Wat er dan verder mee gebeurd?
Dat weet ik nog niet, misschien wel helemaal niks.

Ik leef nu eenmaal in een samenleving die heel veel andere prioriteiten heeft -we weten nauwelijks wat er zich op dit moment in de jeugdzorg afspeelt - en men zit bepaalt niet te wachten op de rotzooi van jaren geleden.

Maar dan nog heb ik mijn keuze gemaakt en die kenbaar gemaakt ook.
Dat was (en is nog) bevrijdend.

Om nog een andere reden ook.

Dat (seksueel) geweld is niet toegepast op ons als groep, maar op individuele mensen.
Door individuele mensen, al dan niet met gebruik making van anderen in een situatie.
Van vrouwtje (of mannetje) A of B op jou. Op mij.
Waarbij die groep, (Congregatie)regels, infaltititeit en het zwijgen en mogelijkheden (isolement), zelfs de leefgroep natuurlijk wél gebruikt kon worden.

Wat ik van deze procedure en de werkwijze goed vind is dat het je dwingt tot dat persoonlijke verhaal. (Wat Hulp en Recht bv - om hele andere reden - wel zegt te doen, maar in praktijk niet deed).
En daarmee is het een bevrijdende procedure.

Bevrijdend - in ieder geval voor mij - maar het betekent wél dat je heel erg veel en voor heel velen heel zwaar voorwerk zal moeten doen.
Om je eigen individuele verhaal te (kunnen) kennen. Over vrouwtje(s) (of mannetje(s) A of B.

Dat kan geen wetenschapper voor je doen. Maar ook geen lotgenoot!
Laat staan Justitie.

Maar er zijn wel normen die je kunt krijgen. Zoals er hulp mogelijk is bij bij dat zware voorwerk, en het meer dan hoog tijd is dat die er, zonder allerlei ideologisch en politiek gemekker, eindelijk eens komt.

In de ons omringende Europeese landen wordt heel concreet gewerkt, ook door Kerken en Staat ed. aan -ook daar - noodzakelijke gebleken (deel)oplossingen.
Er is geen enkele noodzaak om in Nederland het wiel opnieuw uit te vinden.
Integendeel, er zijn en waren noodzakelijke wielen die alleen niet gebruikt konden worden!
In dat rijtje van wielen hoort deze procedure thuis.
Nog eens even op zijn Nederlands het wiel gaan uitvinden vind ik ronduit een belachelijke aanfluiting en een demonstratie van desinteresse en minachting en andere belangen die er spelen.

Oftewel: In mijn samenleving wens ik individuele mensen- en vooral kinderrechten.
Daarvoor is deze procedure een minstens interessant en voor mij goed instrument.

Zeker niet minder, maar ook niet meer dan dat.

Deze procedure kan bovendien voor onderzoek zinnige informatie opleveren.
Inderdaad aan wetenschappers en denken over Zorg, over wat er niet in archieven staat of ooit stond. Wat mij persoonlijk betreft: op naar de volgende stap dus

Dit is wat ik een week na mijn aangifte mede ter informatie aan een groep (vroegere) slachtoffers schreef.
Ik kan nu een ander verhaal schrijven. Het is een maand verder waarin erg veel gebeurd is.
Niet in de laatste plaats in het buitenland.
Maar zeker ook met mij persoonlijk.

Ik ben er redelijk van overtigd dat het persoonlijke wat er met mij gebeurd is, dat nauw samenhangt met - in een reeks van voorgaande gebeurtenissen - het doen van die aangifte.
De brief van de Paus aan Ierland maakt daar zeker onderdeel van uit, nogal logisch want ik heb mede van de ontwikkelingen daar -ook heel persoonlijk - jarenlang zeer intensief gebruik gemaakt.

Dat is vooral waarop het nu wat anders schrijven dan dat redelijk vers van de lever mij geen goede keus leek.

Ieder heeft zijn of haar eigen moment om welk besluit dan ook te nemen (nodig), dus ook voorgaande ontwikkelingen.
Het was (en is nog) een kwestie van stap voor stap, uit de ene keuze volgt de ander. Veel tot mijn stomme verbazing. Terwijl resultaten die ik - min of meer had verwacht - ontbraken.
Maar vooral - bevalt me prima - merk ik dat het het daadwerkelijk uitvoeren van mijn genomen besluit me inmiddels jaren geleden lijkt. (En ik daar op ditzelfde moment, hoewel zeker niet onverdeeld, bij kan lachen nu ook)

Daarom nog maar een opmerking erbij.
Ik sluit niet uit dat die mogelijkheid tot aangifte ondanks verjaring die ik kreeg inmiddels veranderd zou kunnen zijn, of alsnog zal gaan veranderen. Geen idee. Ik vraag me dat af, gezien de aarzelingen van de jeugd-zedendienst in het telefonisch overleg vooraf. Ze zaten er bepaald niet om te springen - dat was niet door werkdruk - hoe correct de behandeling, ook telefonisch, dan ook was.
Ik sluit niet uit dat ik die mogelijkheid kreeg tgv. de actualiteit van dat moment en wat dat, ook voor mensen van die dienst, betekende. Maar nogmaals, dat weet ik niet, ik doe goddank niet wekelijks aangifte, zeker niet bij die afdeling, realiseerde ik mij ook op dat moment. Me dat realiseren ook op dat moment realiseren zou wel eens het gevolg kunnen zijn geweest van hun getoonde vakbekwaamheid, waarvan een beetje gezond mens zeer gezonde griezels van krijgt.

Maar ook dat was een goede confrontatie, die noodzaak om je keuze te maken over je eigen verhaal. Kortom: geen theekransje.

Gezien het belang dat ik er met mijn houtje-touwtje denken aan toeken, ik ben geen jurist!! en rechtsgevoel/rechtsbeleving is heel wat anders dan Recht hebben, denk ik dat dat iets is om gezamelijk in de peiling te houden en die mogelijkheid open te houden. Volgens mij is het één van de (vele) hele concrete instrumenten die bruikbaar zijn tbv. (vroegere) slachtoffers, zelfs uit te bouwen zijn.

Kan best zijn dat het juridisch (nog) wel een loos instrument is, waarvan het CD tje alleen maar in een kast verdwijnt, onnavolgbaar natuurlijk, misschien zijn ze er wel mee gaan discuswerpen geen idee, maar we zouden er als vroegere slachtoffers misschien wel eens meer mee kunnen dan een kennelijk wel belangrijke Commissie die ook in de kast lijkt te liggen en intentionele opmerkingen van (een) Nederlandse bisschop(pen)blijkbaar ook ergens in een kast wachtend op wetenschappelijke ontsluiting.

Dat om de doodsimpele reden , denk ik maar ik ben ook al geen psychiater :-), omdat je nu eindelijk zélf beslist.
En dat is meteen dan ook de tragiek van de Belgische situatie rond het kennelijk vooralsnog juridisch gelegitimeerde jatten van die slachtofferdossiers, ongeacht wat je moge denken van die Commissie etc.
En overige verspilling aan mogelijkheden die er inmiddels wel degelijk zijn en bewijzen (hebben bewezen) te werken.

Tot zo ver nu maar even.
Met de toevoeging dat dit een niet doordachte reactie is en ik nog steeds beroerd schrijf en het dus best kan zijn dat ik straks deze tekst verander.

En nog maar een toevoeging dan: ik merk ook dat ik er behalve om kan lachen, ook verschrikkelijk om kan en moet huilen.
En ook daar ben ik blij mee!
Met mijn beslissingen heb ook ik mijn MensWaardigheid terug genomen.
Dat is wat ik in die aangifteprocedure, mede door het optreden van die 2 politievrouwen, kreeg.