Het was een prachtig poppetje.
Nog maar net 4, dat manneke uit haar klas die dag 5.
De Jop overvoldaan ziek op de bank voldeed geheel aan onze behoeften en keek welwillend naar 20 geleende prinsen en prinsessen waarvan zij de mooiste handen had, gemaakt voor toekomstige sieraden.
Nu had ze nog de mooiste vingertjes waarmee ze over plakbandjes met goudglitter op de muren aaide.
Je kon ons opvegen. In een nacht een huis ombouwen tot winterpaleis voor 14 dagen
inclusief VNkeuken met voedselvoorschriften en soms nog een klein beetje hersens bij elkaar zoeken is een stevige klus voor hofpersoneel.
Maar iedere keer dat dat vingertje over een gouden muur aaide kon een deel van de hofhuishouding weer een beetje beter pap zeggen en weer een paar van de duizend bekertjes viezige limonade mét inschenken.
Het ging fout bij een schaal knakworstjes.
Geen meisjeskind zelfs geen prinses kan zo eten.
Bij de eerste was ik boos op mijzelf en vroeg die vriendin kijk mee aub.
Na het tweede zijn we samen de kamer uit moeten lopen om ons hersens terug te vinden over wat onze ogen zagen en buik en magen deden draaien.
Na het winterpaleis en melktandbestendige driekoningenbonen weigerde de juf.
Bang voor een vent plus.
Het heeft ruim 1 1/2 jaar geduurd tot ze plotseling uit de klas en van school verdween.
En inmiddels verbouwt een van de prinsessen fantastische appels en heet bureau vertrouwensarts AMK.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten