Het redelijk idioot gevoel van opluchting het geld niet te hebben om Ex Caritate aan te schaffen wordt in balans gebracht door een foto die een religieuze op het internet zette. Ze haalde die foto er na tijdje ook weer af, doodzonde want het is een ontroerende, prachtige foto. Toen ik hem vond heb ik me een tijd lopen afvragen welke andere nonnenfoto's ik ken die dat niveau halen en de onzin hoe religieuzen eigenlijk afgebeeld staan, zoiets als een leuke discussie en bijbehorende instructies die er bestaat over non-perversie van kinderfoto's in 's werelds armoedemagazijnen , de Z-Amerikaanse rozenkransen en de SP uitgekleedde bejaarde of de lol om vrouwen die dankzij Poetin en zijn Alina hun eigen versie van baas in eigen buik hun baas over eigen borsten gebruiken voor hun sex-sellsdemonstraties (daarbij en passant het profetisch trutisme van Halsema en collegae, mijn blote kont op jouw paars pluche campagne, nogmaals als kopvod richting vuilnisbak verwijzend).
Een prachtige foto niks geen flauwe kul, een religieuze in burger kruisje om haar nek zeer verguld glimmend met het boek over de geschiedenis van haar congregatie in haar hand. Beretrots en blij de Prof. Dr. had het gezegd en opgeschreven. Ik had geen flauw idee wie het was, maar haar geglim maakte mij beroerd over de vraag of ze die glim zou kunnen houden. Er zijn verschillende fasen van Zorg en ik had van de laatste fase zeer recent, notabene vanaf de presentatie van het zelfde boek, het nodige al meegemaakt.
En nu betreur ik het dat ik geen printscreen van die foto heb gemaakt, ik had hem graag bewaard. Hij is prachtig en ontroerend. Zoals ik die foto vanuit de Goede Herder prachtig vind, een zuster Hopvrouw met een paar gidsenmeiden in uniform op een zolder in Larenstein, Velp of die foto's van Germana bij de Sinterklaasviering, tasje aan haar arm en (was het?) Lucien bij de deur en er eeuwig de pest in zal hebben alleen die foto van Laetitia in haar spreekkamertje te erkennen voor wat het was maar niet dat koppie heb kunnen fotograferen dat ze had toen ik haar een haar zoals zij zei onbekende foto gaf die haar deed vertellen over die door haar ex-coupeuse directrice zelfgemaakte jurkjes en de lakschoentjes van de Rozengracht en na de grote zak met poepschepjesbuisjes Desi in het busje naar Twente.
Een prachtig gouden koppie met een ontroerend verhaal.
Het verhaal en de ontroering van volwassenen dat opweegt tegen een knap bejaarde putzittende dame die verteld over hoe zij de voet van de zuster X greep die terwijl zij om vrijwillige boetvaardigheidsreden in haar klas het vet van de vloer wilde gaan boenen met een emmer met sop de trap op ging haar van die trap probeerde te schoppen waarop het kind vervolgens langs die onder aan de trap liggende "duivel, duivel" gillende zuster- met benen - moest zien te komen om zoals de dame vertelt volkomen over haar toeren overal zuster Y en haar warme borst te zoeken om haar gezicht te begraven en haar zonden op te biechten waarop - bepaald niet de woorden van die dame - het sekreet met gebroken been naar het ziekenhuis afgevoerd kon worden om vervolgens nooit meer terug te komen in dat Noordwijkerhout die mij uitvoerig gelukkig laat zijn met de verplichte lessen zelfverdediging van 'n 8e groeper urm dat mij lief was waarover ik even moest slikken terwijl mij net zo uitvoerig de les gelezen wordt - die zij kennelijk zuster Y met warme borst ook gaf - over hoe zij haar straf verdiend had, hoe groot zou die te vegen speelplaats met pomp zijn geweest? en ik in het volgende gesprek tenminste het geluid van mijn huilen moet weghouden wanneer dame vertelt over hoe zij gesloopt wordt door haar ziekte, een evenwichtstoornis raadselachtig genoeg opgelopen in die jaren. "Ja, Zuster sloeg veel en altijd op mijn oor."
En dan nu is er een commissie Deetman die oproept je mond open te doen het eigen verhaal te vinden, zonder verder enige belofte anders dan: ik luister en wil weten.
En een commissielid.
Dat nog voor mensen klaar zijn met, soms om, hun mond open doen haar hooglerarenmond al open doet en het weet. Het verhaal van Marit Monteiro, overleefd rk prof. dr.
Die kennelijk naast nogal wat anderen ook het boek van van Heijst, prof.dr. nog steeds niet snapt en het simpele boerenfatsoen niet heeft die mond maar eens even dicht te houden en zich aan de afspraken van Deetman te houden maar mensen opnieuw berooft en dwingt hun mond dicht te houden, die als ze niet al te kippig kijkt in de archieven misschien nog wel een of adere non vindt die met een gebroken been naar een ziekenhuis verdween en overgeplaatst werd en waar die non dan begraven werd. Hooggeleerde uitspraken van een onverantwoordde idioot die het andere wetenschappers onmogelijk maakt Zorg te verlenen aan mensen die eindelijk hun eigen verhaal kunnen gaan vertellen. Levende mensen die Zorg behoeven daarom op afspraken en toezeggingen moeten kunnen vertrouwen niet op monopolie spelende wetenschappers en haar aktieve zusters maar van hulp en Zorgverleners waarvoor hun eigen verhalen noodzakelijk zijn.
De historische blunder van Marit Monteiro, die geen genoegen wenste te nemen met nog maar even met de lijken in haar kasten te blijven spelen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Deze tirade is, op zijn zachtst gezegd, nogal onduidelijk.. Wat is nu de gotspe? Duidelijke/correcte taal helpt ook.
Schreef ik een tirade?
Gossie dan toch...
Een reactie posten