Cleta; Het missende deel non.

Wat ik mis en erg jammer en ook redelijk onbegrijpbaar, zelfs richting niet te pruimen vind, is een ontbrekend deel in al die nonnen verhaal.

Ik ken mijn deel, ik zie ze nog staan aan de overkant van de speelplaats.
Op een kluitje onderaan die traptreetjes van het oude huis.
Ik wist dat het ging gaan gebeuren, maar of we dat allemaal wisten? Geen idee. Jammer

Wat gebeurde er met die vrouwen die weg gingen als non en terug naar de kinderen moesten als burger?

Het was een wreed moment.
Idioot om je af te vragen waarom daar na al die jaren toch alleen maar dat woord en dat beeld kluitje bij is blijven horen.

Zaken die ze buiten de groep deden, recreatie, gebeurde in die refter of de kapel in 't ouwe huis, dus het was vanzelfsprekend dat ze dus daar de deur ook weer uitkwamen. Geen enkele reden of logika om daar dus naar te zitten kijken, als je al uit de ramen die kant op keek registreerde je hoogstens dat die of die daar liep. Punt.
Op kluitjesdag werden ze opwacht door blikken. Kinderblikken, schattende blikken.
Ze stonden er bovendien met 4 of 5 voordat er over gestoken werd. Wat ook elke normale logika miste, als ze terug kwamen uit de refter deden ze dat niet in een kluitje, al helemaal niet in een disfunctioneel dus gelegenheidskluitje.

Hebben ze daar het bange meidenspelletje van de rand van het zwembad uitgehaald: kom jongens diep ademhalen en dan gaan we, allemaal tegelijk
1,
2
plons
?
Dan zou het wel 's Ursula kunnen zijn geweest die aftelde.
De zichtbare haar-etappes waren een revolutie. Maar daar hoort geen kluitje bij.
Die was er alleen op dat moment.
We hebben er best veel overgepraat hoe oud rose, zacht grijs en lindegroen zich ontwikkeld heeft. Nooit over dat ene moment van habijtloze uniforme burgers.
Misschien wel om dat kluitje?

En eigenlijk heb ik daar vreselijk de pest in!

Is het de wreedheid van dat moment geweest wat maakte dat Laetitia jaren later loog over onze ontmoeting op school toen ik haar vertelde hoe ingewikkeld het was geweest haar daar tegen te zijn gekomen, mij alsnog verontschuldigdend voor mijn knap beroerde reactie daarbij?
Je kunt iets ontkennen omdat je iets vergeten bent of door een pukkel op je neus, maar dan hamer je niet uitdrukkelijk.
Wat maakte dat ze loog? Er was niets mis geweest aan haar gedrag, integendeel! Desalniettemin...
Ben ik op dat moment net zo analfabeet geweest, dus nog, als bij die rare toestand over Ubalda's hand? Of Germana's boze nee die laatste avond? Haar grens nee! ik kom niet want ik heb geen zin in die verwijten te horen, die daarmee onze grens werd?
Germana's keuze snapte ik, maar onze posities verschilden, er bleef de troost van een ketting met hanger die we wederzijds verstonden. Blijheid om blijheid. Maar 't heeft zeker meebepaald waarom ook ik afhaakte halverwege die dag, misselijk, geen zin in theater. Toen ik eindelijk de antwoorden had om over die grens heen te kunnen, hoefde 't niet meer. En dat was goed. Oude dames horen nu eenmaal niet met grenzen te klooien en mamoeten hebben het eeuwige leven.

Maar de pest van die nonnen is dat ze wel een kudde waren, maar geen mamoeten.
Daarom mis ik dat kluitjesverhaal, die ontbrekende schakel. Missend deel non, terwijl ik er met mijn ogen bovenop heb gestaan en de rest ongevraagd wel kreeg.
Laat dat nu precies het deel zijn wat zij graag willen missen.