donderdag, maart 03, 2016

't Zit erop

zo voelt dat dus:
er is ooit iemand geweest  - meer dan zo'n jaartje of 1250 geleden - waar ik een knap ingewikkelde kunstkop van kreeg; in een bus van Amsterdam naar een andere stad zat ie op een met zorg uitgekozen stoel achter me, moge hij nog duizend jaar hebben. 
en als 'm dat gegeven is is dat mede aan mij te danken.  
Wat bepaald geen beroerd goddelijk gevoel is. In die vier uur tijd of zo dat die bus erover deed had ik 'm menig keer z'n nek om willen, kunnen en mogen draaien, desalniettemin.... hij is heel uitgestapt. Een paar jaar daarna  deden 2 kinderen achter mij in hun stoel, stevig vastgebonden, hoogst waarschijnlijk hetzelfde: er bleken pal voorbij de grens van Amsterdam tractors te rijden. Ze de nek omdraaien was bij hen wat al te drastisch maar ik had in die paar dagen rijden bij welk benzine station of Bison futée ter plekke willen stemmen op het met onmiddelijke ingang verbieden van welke tractor dan ook. En reken maar dat er daarbij niet één werd overgeslagen: zij zagen ze allemaal, waarschijnlijk danken we de peages aan een ouder met vergelijkbare ervaring die nie wieder besloot en terug thuis achter een tekentafel kroop. 
Hij zei mooi hé, bij elke al dan niet omgevallen hoop stenen met een grassspriet er boven op en als er twee opstonden kwam ie ervoor uit zijn stoel omhoog zonder enige concessie aan mijn nekspieren laat staan de rest, bezorgd als ie was dat ik het niet zou hebben gezien was het kijken en ja zeggen verstandiger dan dat dwingende klopje op mijn schouder negeren. 
Mijn kinderen waren gelukkig heel veel jonger dus nog in staat om onwaarschijnlijk te glimmen en te lachen, daar was hij - goede veertiger - te oud voor. En, als mooiste urmen ter wereld hadden zij géén kippenekkie dus dacht ik de eerste uren nog regelmatig mooi hé, en sloegen de sterretjes pas voorbij de ring Antwerpen toe.   
Hij moest wakker worden gemaakt toen we 's avonds terug waren en wanneer ik de Nachtwacht zie weet ik sindsdien dat je die dankzij jumbo in drieduizend stukjes kunt hakken, op een plaatje triplex kunt plakken en boven je bed kunt hangen zodat je wanneer je je ogen open doet altijd mooi he kunt roepen, zoals er sindsdien mensen zijn die feilloos het accent verschil horen van een tractor en een tractor en snappen waarom wanneer er hollanders langs komen hekjes in een buitendeur horen te zitten.  
En Desmond Tutu in dat achterkamertje van hem?
Die stond gewoon trator te roepen !

Geen opmerkingen: