Nadat al het materiaal in beslag genomen werd, hadden we kunnen verder doen met wie dat nog wenste. Maar dat was naar ons gevoel niet eerlijk. We voelden ons verbonden met ieder die ons gecontacteerd had, het was met z‟n allen of niet. Het minimum moest zijn dat we konden verzekeren dat ieder slachtoffer zelf kon beslissen welke hulp gewenst was. Die basisveiligheid was niet meer aanwezig, dus stopten we.
Met dit verslag willen we de herinnering aan al deze getuigen een plek in de geschiedenis geven. Ook al is dit verslag onaf. Het is maar een brok uit het leven van velen. De 124 verhalen geven een lezing van waarheid. Zelfs wie seksueel misbruik in de Kerk als realiteit neemt, kan zich met moeite voorstellen wat kinderen meemaakten.
Dit verslag wil Kerk, Justitie, slachtoffers en zorgverlening aansporen niet op te geven. Uit een crisis kan beter werk voortkomen.
De commissieleden willen zich dan ook verontschuldigen bij wie haar een levensverhaal toezond. Ook al waren we beslist sterk werk te leveren, we hebben onderschat dat het moeilijk te vertrouwen was dat we zelf toezicht hielden op een correcte uitvoering van de afspraken met Justitie. Welke vorm een nieuw initiatief ook heeft, het zal hier een gepast antwoord op moeten uitwerken.
We dragen het verslag in het bijzonder op aan de moed van het slachtoffer waarmee alles begon, op 23 april. Een man van veertig die durfde getuigen over seksueel misbruik, tegen alle hiërarchie in, het dwong respect af, het gaf een onbekende massa plots een stem.
Peter Adriaenssens, Francine Bernaert, Monique Bastin, Carine Decock, Patrick Degrieck, Karlijn Demasure, Nancy de Montpellier, Ernest Fortemps, Hadelin Hainaut, Lies Hayen, Annie Jansen, Magda Journée, Kathleen Martens, Jean-Pierre Schouppe, Roger Van Grembergen 
Juan Muňoz The Wasteland, eliot
We eindigen waar het rapport begon: met dank aan wie de moed had naar de Commissie te komen. U hebt ons doen groeien. Wij blijven overtuigd dat dank zij u allen er definitief geen weg terug meer is. Vandaag heeft iedereen in België een opinie over seksueel misbruik in de kerk. Over de beste aanpak kunnen we verschillen. Over één punt is er absolute consensus: nooit meer.
Niemand hoort slachtoffer te zijn van geweld, van welke aard ook. Nooit.
Dank aan onze partner en kinderen is hier erg op zijn plaats. Het was niet gewoon ‘werken’. Zij werden geconfronteerd met plotse wijzigingen in uurroosters, maar meer nog met stille partners die vertelden over slecht slapen, piekeren over de dossiers, eigen geloof en waarden die wankel gezet werden. Onze gezinnen waren de eerste die daarmee te maken hadden, die inleverden. Dat is niet te vergeten.
Peter Adriaenssens
Leuven, 10 september 2010
(gewijzigd herplaatst 11-9 717)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten