16-4-2019 was de grote brand in de Notre Dame van Parijs. Daarbij verbrandde hout van bomen uit de achste eeuw.
Wat me terugzette in de bestaande horror van geïnvadeerde heilige gronden in minder dan honderd jaar tweemaal door mensen vernietigd
En nog voor dat dat werkelijk goed tot me doorgedrongen was waren er al de waanzinnige berichten over mannetjes, bedrijven en vrouwtjes die miljoenen over hadden voor de herbouw.
"Het was fantastisch van de week te hebben gezien dat de Elandsstraat heel definitief veranderd is!"
Vandaag, 28 mei 2019, was er een zitting bij de Rechtbank Amsterdam. Daar werd het beroep behandeld dat enkele omwonenden hadden aangetekend tegen de omgevingsvergunning die is afgegeven voor de bouw van het Holocaust Namenmonument, ook al zijn de bezwaren eerder door de commissie Juridische Zaken afgewezen. Een trieste zaak - geldverslindend en nodeloos vertragend.
Namens het Nederlands Auschwitz Comité waren aanwezig Zoni Weisz, al jarenlang lid van het bestuur en voorzitter Jacques Grishaver. Jacques Grishaver las een korte, persoonlijke verklaring voor die u hieronder kunt lezen of kunt beluisteren via de video.
Edelachtbaar college,
Ik ben Jacques Grishaver, voorzitter van het Nederlands Auschwitz Comité.
Als klein kind zat ik ondergedoken in de Linnaeusdwarsstraat, een klein zijstraatje van de Middenweg hier in Amsterdam. Het grootste deel van mijn familie is weggevoerd en vermoord, in Sobibor. Ik kom daar ieder jaar tijdens de reizen die ik begeleid langs de voormalige Duitse nazikampen in Polen.
Auschwitz. Birkenau. Majdanek. Sobibor.
Elk jaar weer, al 30 jaar, sta ik op het perronnetje van Sobibor. En elk jaar sta ik daar te huilen.
Naast me zit Zoni Weisz.
Wie kent Zoni's verhaal niet? Zoni is Sinto. Zoni's vader werd vermoord in Mittelbau-Dora. Zijn moeder, zijn zusjes en broertje in Auschwitz-Birkenau. Zoni zelf bleef op miraculeuze wijze de gang naar de gaskamers bespaard. Zoni is al lang lid van het Auschwitz Comité.
In 2006, alweer dertien jaar geleden, heeft het Auschwitz Comité het plan opgevat een namenmonument op te richten. Een monument ter nagedachtenis aan de meer dan 102.000 Joden en de ruim 200 Roma en Sinti. Een monument waarop al hun namen worden aangebracht. Leesbaar en aanraakbaar, één voor één, individu per individu, mens per mens.
Gaandeweg hebben zich steeds meer medestanders aan ons plan verbonden,
dat jaar op jaar vastere vorm aannam.
In 2011 kwam Daniel Libeskind naar Nederland om de Nooit Meer Auschwitz Lezing te houden. In de gesprekken daaromheen bood Libeskind spontaan zijn diensten aan.
Wij waren daar ontzettend blij mee. Een fantastisch kunstenaar, zelf kind van overlevenden van Auschwitz: een betere combinatie was niet denkbaar.
dat jaar op jaar vastere vorm aannam.
In 2011 kwam Daniel Libeskind naar Nederland om de Nooit Meer Auschwitz Lezing te houden. In de gesprekken daaromheen bood Libeskind spontaan zijn diensten aan.
Wij waren daar ontzettend blij mee. Een fantastisch kunstenaar, zelf kind van overlevenden van Auschwitz: een betere combinatie was niet denkbaar.
Als initiatiefnemer heeft het Auschwitz Comité dan ook met groot plezier en vertrouwen de ontwerpopdracht aan studio Libeskind verleend. Het resultaat is een heel bijzonder ontwerp dat nu al nationaal én internationaal veel waardering krijgt.
En natuurlijk zijn er bij dit soort grote projecten ook mensen die de plek niet goed vinden of die het ontwerp niet mooi vinden, die liever een ander soort monument hadden gehad,
of geen monument of een heel ander proces. Natuurlijk zijn er verschillende opvattingen, ook in Joodse kring en binnen de Roma en Sinti gemeenschap. Iedereen mag ook zijn mening geven, daar is niks mis mee, maar we moeten het wel in proportie blijven zien: honderdduizenden mensen steunen dit namenmonument en vinden dat het na 13 jaar wel eens gebouwd mag worden.
of geen monument of een heel ander proces. Natuurlijk zijn er verschillende opvattingen, ook in Joodse kring en binnen de Roma en Sinti gemeenschap. Iedereen mag ook zijn mening geven, daar is niks mis mee, maar we moeten het wel in proportie blijven zien: honderdduizenden mensen steunen dit namenmonument en vinden dat het na 13 jaar wel eens gebouwd mag worden.
Zélfs nadat de Amsterdamse gemeenteraad twee keer unaniem vóór heeft gestemd,
zélfs nadat een commissie een half jaar lang alle bezwaren heeft gewogen en heeft afgewezen, staan we hier vandaag in deze zaal.
Dat vervult ons met verdriet en een diep gevoel van schaamte.
zélfs nadat een commissie een half jaar lang alle bezwaren heeft gewogen en heeft afgewezen, staan we hier vandaag in deze zaal.
Dat vervult ons met verdriet en een diep gevoel van schaamte.
Schaamte over het feit dat elke, maar dan ook werkelijk élke mogelijkheid wordt aangegrepen om de komst van het monument te ontregelen en te vertragen.
Wetende dat de groep directe nabestaanden voor wie dit monument van zo’n groot belang is, steeds ouder wordt en de komst ervan misschien niet meer mag meemaken.
Kijk naar ons, naar Zoni en naar mij. Ouwe mannen, die voor een rechtbank moeten komen pleiten voor iets dat er allang had moeten staan.
Wetende dat de groep directe nabestaanden voor wie dit monument van zo’n groot belang is, steeds ouder wordt en de komst ervan misschien niet meer mag meemaken.
Kijk naar ons, naar Zoni en naar mij. Ouwe mannen, die voor een rechtbank moeten komen pleiten voor iets dat er allang had moeten staan.
Ons prachtige plan wordt beschimpt, bedoezeld en beduimeld. Waar het vandaan komt weet ik niet, maar recent nog werd ik benaderd voor een interview door een journalist uit Berlijn. Later bleek het een neonazi te zijn, die zijn zogenaamde interview misbruikte om via Youtube het Namenmonument te bevuilen en om het herdenken van de Holocaust belachelijk te maken.
Het veelkoppige monster dat antisemitisme heet steekt in Europa steeds onbeschaamder de kop op, Holocaust-ontkenners krijgen meer en meer de gelegenheid om hun leugens te verspreiden. Daarom is het van zo'n groot belang dat er nu eindelijk, in Amsterdam, 75 jaar na de oorlog, een niet te vermijden, groots gebaar komt waarmee we de geschiedenis levend houden, en als land laten zien: 'dit nooit weer'.
Het is hoog tijd, edelachtbaar college, hoog tijd.
..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten