Zwijgen? Mars van de levende zintuigen

Kinderen van foute ouders.
't is de trap van Bosbeek. Mijn Bosbeek, het Bosbeek naast de Hertenkamp, het Bosbeek van dat grappige zwaaiende mannetje met z'n petje, De Voorzienigheids Bosbeek. Het Bosbeek met haar prachtige trap dat de trap werd van dat fragiele wijfie, wat het Bosbeek van Starreburg werd, was het omdat de Nachtwacht in Steenwijkerwold op z'n bunker lag te wachten ? het Bosbeek met de verhalen waarvoor je blijkbaar op je kop moet staan wat ik verdom.
Het Bosbeek van de kinderen van foute ouders.

Allemaal generaties kinderen van foute ouders en een zooitje schilderijen plus.
Ze zijn niet van mij dus zo moeilijk was noch is het verdommen op mijn kop te gaan staan bepaald niet, handen tekort met dat wat wel van mij was is ruim voldoende om te voorzien in welke behoefte tot op je kopstaan dan ook. Waardoor ik nu eindelijk weer kan weten dat ooit mijn broer en ik, minstens een kwartier lang, ook, verbaasde, bezitters van zo'n rijksmuseumschilderij waren, dat wil zeggen mijn grote broer maar familiebezit is familiebezit bij een dergelijke grote broer, eerlijk gevonden in het gras er tegenover, spannend op een rolletje de koker en verpakkingspapier er nog omheen, geen idee wat we ermee moesten dus hebben we het maar zenuwachtig als mozes in zijn mandje weer terug gelegd half verstopt in het riet, hopend dat niemand ons zou hebben gezien. Dat wil zeggen mijn grote broer; er zitten grenzen aan familiebezit in geval van meerdere grote broers en mijn vader.
En bij het bezoek aan Leatitia kon ik die vraag niet anders dan met dat gevoel van minachtende kind-triomf "is die echt?" over een Toorop niet binnen houden; er had er thuis ook zo een gehangen, en reken maar dat die heel echt was geweest, een griezel, naast of boven de spiegel in de gang waarin de hoeden en mijn strik voor de kerkgang werd gecontroleerd. De hoeden waren leuk, bijna net zo mooi als mijn strikken, de kerk - behalve de engelen en de pastoor - leuk en aan de Toorops heb ik me inmiddels redelijk gewend maar ben ik zo benieuwd hoe dat plaatje in vredesnaam bij ons in die gang terecht kwam.
Het Bosbeek waar ik een plaatje van zorgen mee naar toe nam en dank U wel wist , dat Bosbeek waar kinderen van foute ouders vroegen te zwijgen opdat de leugen van foute ouders in stand gehouden kon worden.

De drie vrouwen rolden de afgelopen Kerst in mijn schoot.
Kinderen van foute ouders.
Niet gezocht dus niet gevonden, ze rolden in mijn schoot omdat je wel stekeblind moest zijn om het niet te zien.
Drie verschrikkelijke moorden.
Drie vrouwen die Westerbork, laat staan de andere kampen, niet eens haalden.
Het Befehl ist Befehl was niet eens nodig.

Rebecca, Mietje en in het huis, de tuin en de keuken heette Henrietta mischien wel gewoon Jetje.
Na bijna 69 jaar de op hen gepleegde moorden op monumenten gedachtenisplaten boeken nog steeds onbekend.
3 joodse vrouwen, een moeder en haar twee dochters, die veiligheid zochten, 3 roofmoorden die gezamelijk niet meer dan 300 gulden opbracht. Zelfs de meubels en de rest van de inboedel uit hun huis dat met een toestemmingsbriefje en de sleutel compleet werd leeggehaald werden alleen maar opgeslagen.
Een bange vrouw vraagt om hulp op haar werk, een schuilplaats en krijgt een aanbod.
De eerste nacht dat zij ondergebracht worden wordt het leeghalen van het huis geregeld, de tweede nacht worden zij onderweg naar wat zij denken dat een schuilplaats is onderweg afgeslacht, in de juridische verslagen de recontructies wel en niet beaamd en veroordelingen.
Bestraften met naam en toenaam, 3 afgeslachte vrouwen die verdwenen tot ze in mijn schoot rolden.

Moorden moet je melden opdat zelfdoding niet zomaar aangenomen wordt, maar de man wiens werk het is had een grote bek, onwelkomen, zelfs dood sorteer je mensen blijkbaar nog uit, en een archivaris noch ik weten wat we er mee moeten, Wiens privé? Is genocide privé?
De archivaris heeft het ook niet eerder bij de hand gehad maar kan zich beroepen op het werk van iemand anders, verkeerde registratie, correct brongebruik. Is het tijds gemakszucht van de overdaad die 3 moorden laat verdwijnen?
Ik heb alleen maar 2 uitspraken die niet loslaten en het gebrek aan geen stront in mijn ogen.

Wie veroordeelt wie?
Werden zij vermoord door nazis? Of door de acceptatie van de leugen?

69 jaar na datum liegen we nog steeds.
Omdat daders kinderen van foute ouders kunnen hebben.
Het beamen van Elie Wiesels uitspraak: het tegenovergestelde van liefde is niet haat maar onverschilligheid - is ook de keuze voor de genocide. Op kinderen van foute ouders.
Zoals die mijn prachtige trap van Bosbeek de trap werd van generaties kinderen van foute ouders.

In de Joodse religie is het van belang dat het lichaam na de dood begraven wordt, en dat het graf ongeschonden blijft. (klik)
De drie vrouwen hebben een graf.





Beladen, betwist, bewaard klik

Het Jizkor? Kan dat na 69 jaar niet alleen maar een Godsvervloeking zijn?
Wiesels keuze is ook het zwijgen in de mars van de levenden, omdat de Kaddisj er niet is voor de doden maar de troost van de hoop voor de levenden op zintuigen die keuzes laat maken die de vraag over foute ouders en kinderen kan omdraaien.

Pausen, kardinalen, bisschoppen, priesters, nonnen en sekteleiders worden binnen de RRK geacht géén kinderen te hebben. Daar werden en worden zij geacht vrijwillig afstand van te doen.