Ik zat vorige week in een politiecel, o.a.
Omdat ik in staat was mijn hersens te gebruiken en voor mijzelf te zorgen, in staat was mijn mond open te doen en de hulp te vragen die ik op dat moment nodig had.
Ik was goddank geen 12/13 (meer).
Een deel van de politie had daar een paar uur later wat andere meningen over. En een standaard procedure als antwoord op de vraag over het gebruik van een telefoon. Dankzij het bestaan van (niet eenduidige) protocollen was het niet nodig te luisteren laat staan na te denken.
Niet voor hen.
Diezelfde dag werd er een man door een zich blijkbaar in het nauw gedreven voelende agent van de Amsterdamse politie doodgeschoten, 2 anderen verwond. Er loopt een intern onderzoek, die dood zal ongetwijfeld verschrikkelijk zijn ook voor de ambtenaar die schoot, dus de vraag naar de procollen ongetwijfeld een belangrijk instrument ook voor hem.
Hoewel kennelijk nog kantje boord waneer een agent meent dat een protocol voorschrijft bij tegenstrijdigheid in het protocol - al dan niet met daartoe aanwezige toegezegde assistentie - gehandschoent aan mijn lijf te moeten zitten, weet ik dankzij 2 isolatiecellen en vele uren dat ik ook protocollen heb.
Om mijn PTSS, een in ruil voor afwezigheid van Recht ongevraagd en ongewenst cadeautje van Rooms Katholieke Kerk en de Nederlandse Staat, de baas te zijn. Door heel goed te luisteren en na te denken. Naar mijzelf en over mijzelf. Mijzelf te kunnen weg houden van een grens waarachter ik weet dat de hel en haar kelders bestaat.
De prijs hiervoor betaald is op geen wijze te verantwoorden.
Aan wie had U willen terugbetalen, Mijnheer Deetman?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten