Avondmaal:Jouw vader en jouw moeder he, die zeggen ook geen tok-tok meer he?
Nee schat, maar die hebben we niet opgegeten, hoor.
Een leugen bij dat avondmaal.
En toen was het ongelooflijke daar:
het eind van een zorgontvanger, de rechtspositie van een burger in een een democratische rechtstaat: kind van
Het ongelooflijke.
Misschien wel de meest essentiele beleving van mensen.
het eind van de afhankelijkheid van leugens van anderen,
het recht op je eigen leugens, of waarheid.
Datgene wat religieusen als volwassenen vrijwillig voor kozen op te offeren, terug kregen bij Vaticaan 2, maar anderen ontstalen
Wat hen, tot op de dag van gister, uiteindelijk een rot-zorg bleek.
Schuldig!
Geen Bejahung, maar Bejahweh.
marsvrouwtjes die niet konden geloven, maar hun eigen scheppingsverhaal maakten.
Bidsprinkhanen.
Ongelooflijk
FOUD. Fout!
En de bidsprinkhaan doet inmddels wat zij horen te doen:
Zij adopteren kippen.
Zoals ze altijd een haan adopteerden.
Nu krijgen ze af en toe een eitje
Daar hebben ze recht op.
Zoals mensen het recht hebben om waardig te gaan. Ieder mens.
En een samenleving de noodzaak heeft tot oordelen.
Want “Ieder heeft het recht om de hoop niet te verliezen, ook al verandert het perspectief van die hoop.” betekent ieder.
Zorgen is geen daad, maar een betrekking,
en in die betrekking worden dingen gedaan.
Zorgen is wezenlijk:
betrokken, vriendelijk en liefdevol
In relatie gaan staan, voor de kortere of langere tijd
dat de professionele zorgzaamheid duurt.
A. van Heijst, een herwaardering van de Caritas
Maar het oordeel over die zorg -en die tijd van die betrekking - is uiteindelijk aan die zorg-ontvanger. Mogelijk gemaakt -of niet- in professionele zorgzaamheid.
In dat oordeel over zichzelf.
Want op die namiddag dat deze foto werd gemaakt
was op het nieuws het bericht dat wetenschappers een
nieuwe ster, of misschien was het wel een planeet hadden ontdekt.
Die niet je niet kunt zien, alleen kunt berekenen. Het kreeg als naam een nummer.
Voordat het ruimteschip vertrok haalde ik eruit terug wat mij van is.
Ben! Bejahung! Een kind van, burger in een democratische rechststaat.
Moed willig.
Arme zusters en broeders? Welnee! Die zeiden dok! dok!
En daar ging hij aan dood.
Niet meer de leugens , schuld en schaamte en vervalsing van de bidsprinkhaan.
Maar kennis, aantoonbaar. Met de berekeningen erbij
In een niet vernietigd dossier in een openbaar archief!
En toestemming van B&W. Met inachtneming van en zorgvuldig omgaan met privacy-wetgeving.
Voor het eerst een rechtspositie.
Die toegang gaf tot een dossier waaruit, wat niemand vermoedde, blijkt wat er in de laatste 3 weken van mijn vaders leven is gebeurd.
Waaruit te lezen valt waaraan hij stierf.
Waarmee de puzzelstukken waarvoor ik gevochten heb met niet-toegestane herinneringen en ervaringen, waarover gezwegen en gelogen moest worden, naadloos blijken te passen.
Arme zusters? Liefdewerk?
Zelfverheerlijking. Hun eigen scheppinsverhalen. Leugens! Mensontwaardige leugens van grenzenoverschrijdingen. Vrouwen die zich niet begrenst wisten.
Ongelooflijk.
Ik ben een kind van mijn ouders, burger in een democratische rechtstaat.
Waarin het Recht op Leven onvervreemdbaar is, net als het recht op geloofsvrijheid.
En ieder het recht heeft op waardig heen gaan. Waar heen dan ook.
Waar mijn ouders heen zijn gegaan? Ook dat weet ik inmiddels, al werd ook die kennis ontzegd door de zusters, die destijds zo stil bepaald niet waren.
Het verleden is er om van te leren. Want wie zijn of haar geschiedenis niet kent is gedoemd de fouten te blijven herhalen.
Niemand heeft het recht de ander te verdoemen!
Mensenrechten dwingen tot Zorg en respect voor Leven.
De keuze tussen Beneinung, moeten willen en Angst, ongelooflijke grensoverschrijding of moedwilligheid in Bejahung van Zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten