Sex in a cold climat, monument voor Mosquita

Wereldwijd is de afgelopen jaren de molensteen inmiddels symbool geworden voor kerkelijk sexueel misbruik; de noodzaak monumenten op te richten om te weten dat het genoeg is geweest!
Voor slachtoffers zich onderling verbonden te weten.
Elkaar te bemoedigen de moed in je voeten te kunnen voelen wanneer je knieen soms bibberen van angst.
Over sex in a cold climat, in a Paradise Lost!
Die erfzonde.

.....
What in me is dark Illumine,
what is low raise and support
That to the height of this great argument
I may assert eternal Providence,
And justify the ways of God to men.
.....
( John Milton, Paradis lost boek 1)
......
But God left free the Will; for what obeys
Reason is free; and Reason he made right,
But bid her well beware, and still erect,
Lest, by some fair appearing good surprised,
She dictate false, and misinform the Will
To do what God expressly hath forbid.
Not then mistrust, but tender love, enjoins
....( John Milton, Paradis lost boek 9)




De Vuurdrager

In Afrika wordt de beheersing van het vuur vaak toegeschreven aan dieren. De pygmeeën schrijven het toe aan een hond of aan chimpansees, terwijl volgens de Ila van Zambia het vuur van de Hoge God door een wesp naar de aarde is gebracht. In de volgende mythe van de San (Bosjesmannen) werd het vuur gestolen door de bidsprinkhaan, een dier dat in Afrikanen in het algemeen als heilig wordt beschouwd.
Op een dag merkte Bidsprinkhaan iets geks op: op de plek waar de Struisvogel at, rook het altijd lekker. Hij sloop op de etende Struisvogel af en zag dat het vlees op het vuur aan het roosteren was. Na het eten verborg hij het vuur zorgvuldig onder zijn vleugel.
Toen verzon Bidsprinkhaan een list om het vuur te verkrijgen. Hij ging op Struisvogel af en
zei: 'Ik heb een prachtige boom met heerlijke fruit gevonden. Als je meegaat krijg je het te zien.' Struisvogel ging met Bidsprinkhaan mee naar de boom met
gele pruimen. Toen Struisvogel begon te eten, zei Bidsprinkhaan: 'Daarboven zitten de lekkerste!' Toen Struisvogel op zijn tenen ging staan moest hij voor zijn evenwicht zijn vleugels spreiden en Bidsprinkhaan pakte het vuur weg .
Sindsdien heeft Struisvogel nooit meer geprobeerd te vliegen en steeds zijn vleugels langs zijn lichaam gehouden.
Later, aldus het verhaal, werd Bidsprinkhaan door zijn eigen vuur verbrand en uit zijn assen en botten ontstonden twee verschillende Bidsprinkhanen: een voorzichtige en bedachtzame en een moedige en ondernemende. Op een dag vermoordden de bavianen de zoon van de moedige Bidsprinkhaan en haalden zijn oog eruit.
De geest van Bidsprinkhaan zag dat in een droom. Hij ging de bavianen te lijf, zegevierde en nam het oog terug.
Hij dompelde het onder in water en er groeide een nieuw wezen uit.

Uit: Mythen van de mensheid, Roy Willis
Kapel de Voorzienigheid 1882-mrt 1991
Naam: Mantis reliogiosaFamilie: Mantidae
Orde: Orthoptera
Mantis betekent profeet. Dit omdat de sprinkhaan zeer lang een stilstaande positie kan behouden met de poten voor zich gehouden Het mannetje wordt tot 60 en het vrouwtje tot 75 mm groot.
Het vrouwtje van deze sprinkhaan bijt na de paring de kop van het mannetje af <>

Sex in a cold climat
kinderboeken Gesticht de Voorzienigheid, archief Congregatie
Namen Gedoopt Gevacineerd Opge(nomen)

Mosquita (ook wel 15 Maart 1893 30 juni 1892 27 Sept 1892
genaamd Muscita in den parochie
Zwart geb 24 Dec. kerk van de
1883 te Pieter Maritz H. Catharina
burg in Natal, uit het te Amsterdam
huwelijk van den Bas
tard (Volkstam half
Hottentot en half
Zoeloe) Meij Peterus
en de Zoeloevrouw
Nuncabi

Uit de archieven blijkt een vroege oecomene:
Een Luthers zendelingen echtpaar keert uit Natal terug naar Amsterdam.
Met een 11-jarig, kennelijk zwart, wurm.
Dat na een paar maanden wordt opgenomen in RKK gesticht De Voorzienigheid.
Ingeent, maar nog niet gedoopt.

In de archieven staan nog een paar aantekeningen.
Zij zou leugenachtig en brutaal zijn.

Ik ben nieuwsgierig:
Waarover loog dat wurm?
Waar zou zij het Nederlands geleerd hebben, dat zij voor haar leugens en
brutaal zijn nodig had?

En er is een aantekening dat zij diefachtig was en daarmee een gevaar voor haar omgeving.

Wat stal dat inmiddels 12 jarige wurm in een gemeenschap van arme en gevallen
meisjes waar volgens diezelfde archieven niemand iets had?

Wat zou zij gestolen hebben?
Een blik?

Er is nog een aantekening achter haar naam: overgeplaatst.


afgevoerd naar De Goede Herder, Velp 1894.
VPRO OVT deel 1 over de Goede Herder deel 2

Sex in a cold climat
Was de titel van een documentaire van BBC4, gemaakt nav een wetenschappelijk studie en de ervaringen van vrouwen in de RK gestichten welke in Ierland bestonden. Zoals die van de Magdalena Sisters, the Good Shepherd convents, waarvan de laatste pas in 1996(!) sloot.
Overbodig geworden wasserijen door het betaalbaar worden van de wasmachine.
Na het zien van deze documentaire Peter Mullan maakte zijn film The Magdalene Sisters .

De wereld was geschokt door de confrontatie met de realiteit, die velen natuurlijk allang wisten maar niet hoefde te weten.
Zoals zo vaak bij een pijnlijke confrontatie met de realiteit, een manier om geen (zelf) confronterende
en dus pijnlijke vragen te hoeven stellen.
Het Vaticaan stuurde een onderzoeker naar Ierland in een poging de realiteit te ontkennen;
deze kon al snel weer terug keren: de Ierse overheid was al bezig met de openbare onderzoekingen en verhoren en onderhandelingen met de Ierse Kerk, congregaties waren al gaande.
De realiteit was zoveel malen ernstiger dan de film liet zien.
De verhoren gaan nog steeds door.

Ook in Nederland hebben we dergelijke situaties gekend.
"de Goede Herder" heeft altijd deel uit heeft gemaakt van onze gedeelde kennis in mijn
jeugd ; meiden met wie ik opgroeide verdwenen naar de Goede Herder.
Wij allemaal wisten voortdurend dat dit de volgende (laatste) stop kon zijn in machteloosheid.

Zoals Zetten en Rekken (van de Heldering stichting, met Finkensieper) dat voor niet RKK "anderen"was.
Zoals ooit de Heibloem in Roggel, Limburg voor jongens uit het RK Aloysiusgesticht een alternatief was voor - het blijvend bestaand laatste oordeel- Veenhuizen (Maatschappij tot Weldadigheid) ,
Zoals daar Harreveld is.
Als Letterfrack en anderen in Ierland.

Strafkolonien in netwerken tbv. (recht- en machteloze) zorg- afhankelijke kinderen.
Arme kinderen.
De voorlopers, onder kerkelijk beheer, van de jeugdgevangenissen.

Waarbij niet alle zorg zo zorgvuldig is gebleken.

In Nederland hebben we andere procedures: het gevolg van secularisatie
en geen of nauwelijks media aandacht.
De NCRV had een documentaire van Jacobine Geel in Heilig Vuur. Over Roos en de Goede Herder nav de Magdalene Sisters. Gevolgd door een uitgebreidde internet discussie.

Het RKK Programma Soeterbeeck haastte zich in een antwoord, en een geruststelling:

(Katholiek) Nederand kent haar eigen geschiedenis niet.

De hypocrisie in de ontkenning van (historische) realiteit wereldwijd heeft met mij velen
verbijsterend.
Bijgedragen aan het zwijgen van zovelen.
Regelmatig een leven lang. Vaak in schaamte en diep ervaren en gecontinueerde onmacht.

Niet slechts individuele zorgontvangers, of hun (klein)kinderen hebben hun persoonlijke geschiedenissen.
Hoog tijd voor erkennen, begrijpen en beoordelen van gedeelde geschiedenis en waarheidscommissies!
(de behoefte tot) liegen over die historische realiteit maakt nog steeds slachtoffers!
Dwingt tot schaamte, hun mond dicht houden.
Zorgontvangers en zorggevers.

In het belang dat zorgdragers hebben bij geschiedvervalsing.
Ideologische macht.
RKK macht.
Mannen macht!

Zorggevers zijn de afgelopen jaren in toenemende mate beschreven. Steeds beter. Gelukkig wel.
Maar de zorgontvangers, de verhalen van die kinderen, ontbreken in Nederland. Nog steeds.
En daarmee is die geschiedenis niet af.

Daarmee kan - door ontkenning - ook (kerkelijk) (seksueel) misbruik gecontinueerd worden.
Hier en elders.

Armoede bestaat nog steeds.
Net als afhankelijke kinderen.
Die destijds afhankelijke kinderen bestaan ook nog steeds!

Je kunt geen conclussies trekken over goed en kwaad uit het verleden wanneer de ervaringen van de zorgontvangers ontbreken of over dat verleden nog steeds gelogen wordt.
Dan herhaalt zich dat verleden.
In welke vorm dan ook.
Het is werkelijk verbijsterend om te ontdekken dat, na decennia van vervalste geschiedenis en ideologische manipulatie, uiteindelijk niets uit de herinnering verdwijnt.'

(de Tsjechische president Václav Havel, 1993)

loving memory of the residents of good shepherd convent 1880-1967

Wij delen veel, Mosquita Zwart en ik.
Wij delen Amsterdam.
Wij delen een kapel van A.C. Bleijs

Wij delen Sinterklaas!
Een fantastische tijd.

De RKK schafte Sinterklaas af.

In het nieuwe Pieter Maritzburg, Natal, Zuid Afrika
is Sint Nicolaas niet afgeschaft.
Gelukkig niet.
Waardoor wonderen rond kinderen mogelijk zijn.
Sinterklaas moet je niet afschaffen, maar in blijven geloven
Al wordt het dan hoog tijd ook hem en Zwarte Piet te hertalen:
een zwart-wit homo paar wat een feestje heeft.
Een kinderfeest.

Paradise refound!!

Wij delen veel, Mosquita Zwart en ik.


Bij het vertrek van congregatie uit het complex waar zij en ik zaten
wilde de Congregatie en het Bisdom het complex slopen.
Buurtbewoners wisten dit tegen te gaan door het belang
van diens architect: A.C. Bleijs, welke ook o.a. de pas gerestaureerde
Amsterdamse Nicolaas kerk bouwde.
Waardoor de kapel als nationaal monument behouden kon worden.
In '03 werd het tijd nogmaals naar oude kapel te gaan die ik deelde met Mosquita Zwart en zovele anderen.
Eindelijk stonden daar andere beelden: een verzameling tuinkabouters.
En een grote paddestoel.

Sterft gij, oude vormen en gedachten
(uit: de Internationale)

Het mooiste monument wat ik ken.
KesselsKramer is de nieuwe eigenaar.
Een communicatie bureau.
Dat een paar jaar geleden haar internationale doorbraak maakte met haar
reclame campagne voor een nieuw communicatie netwerk:

BEN




















Een witte bal en een grasmat in een monumentaal kantoor
op de plek waar ooit mijn plaats was;
dat 2e plekje op die eerste rij rechts.

Wonderen bestaan
Waar zou Mosquita's plek zijn geweest?

De trotse mederwerkster, die ik vroeg of ik de dag erna terug
mocht komen om een andere foto te maken
(hoe vraag je "mag ik morgen Uw kantoor nog eens fotograferen?")
gaf me, nog veel trotser, een fotoboek van KesselsKramer.
En vertelde over een documentaire gemaakt door KesselsKramerdie over een paar weken in premiere zou gaan:

The Other Final

land van genade en verdriet
1.
tussen jou en my
hoe verskriklik
hoe wanhopig
hoe vernietig breek dit tussen jou en my
soveel verwonding vir waarheid
soveel verwoesting
so min het oorgebly vir oorlewing
waar gaan ons heen van hier?
jou stem slinger
in woede
langs die kil snerpende sweep van my verlede
hoe lank duur dit?
hoe lank vir ‘n stem
om ‘n ander te bereik
in dié land so bloeiende tussen ons
2.
in die begin is sien
sien vir eeue
die kop vul met as
geen suurstof
geen spriet
by sien word eindelik woord gevoeg
en die oog stort af in die woedende wond
hoor! hoor die opwel van medemenslike taal
in haar sagte weerlose skedel
en hoor die stemme
die talige stemme van die land
almal gedoop in die lettergreep van bloed en hoort
be-hoort die land uiteindelik aan die stemme wat daarin woon
die land aan die voete van verhale
van saffraan en amber
engelhaar en kwets
dou en eer en draad
3.
woordeloos staan ek
waar sal my woorde vandaan kom?
vir die doeners
die huiweraars
die banges
wat bewend-siek hang
aan die geluidlose ruimte van ons onherbergsame verlede
wat sę ‘n mens?
wat de hel dóén ‘n mens
met dié drag ontkroonde geraamtes, oorsprong, skande en as
die land van my gewete verdwyn sissend
soos ‘n laken in die donker
4.
ons dra die dood
in duisend klowende gedaantes
drummelend
droef
dra ons die dood
hy klamp sy mond aan ons hart
hy drink steunend
hoe wars lok die lig op ons vel
dit weet
ons mense dra die dood
dit lyk na onsself
ons maghe spoel daar swart van
‘n buidel van ink
ons dra die dood die huis binne
en ‘n taal sonder genade
alles ruik ineens na geweld
die dood klap sy beroulose kleppe in ons taal
ja, die onverdrote deeglike dood
5.
hier langs die lang wit skaduwee
waar ek die weeklaag van sprinkaan wou agterlaat
van sprinkaan en dood wou laat, hoor ek die geluid
die geluid van weeklaag
hier langs die lang wit skaduwee
waar ek glans gryp, eer gryp wat ooit glans was en luisterryk wit
het ek die waarheid gehoor en hoe om dit geweld aan te doen
dat ek reis dat ek afreis langs die koring en kaf van my verlede
wat voortkruip op sy dodelike knieë sonder om ooit een maal op te kyk
dat ek op my knieë voortklou na die plek
na die ademligte plek waar die lig nooit net wapper nie
hier allangs die lang wit skadu van dodelike en gemolesteerde waarheid
begraaf ons vele begraaf ons sonder dooskleed of ritueel
vele begraaf ons en uit die grafte spruit daar
die skaduwee spruit glans en klitsgras en koring
die geluid van sprinkaan hier langs die lang wit skadu
en my verlede sit so goed in sy tande al langs
sy tande sit dit goed in die skadu van sulfer en aluin en dit word tyd
die tyd van moordenaar en skaamte en tin
ek bly glip bly glip uit die waarhied
terwyl langs my die lang wit skaduwee sidder
wat ek was loop bruusk die lang wit siddering van as en skuld
sny my ek wat steeds glip in die lang wit skaduwee
uit tyd uit willekeur en leuens uit die onhoudbare siddering
allangs die leegheid van weeklaag en skadu
sny my van wraak en verlies van ruďne
sny my die lang wit litteken die ligeen en as sny my vry
in berou o my hand my hand gryp die laken soos ‘n keel
6.
die liggaam beroof
die blind gefolterde keel
die prys van die land van verskrikking
is die grootte van ‘n hart
verdriet draal so alleen
as die stemme van die angstiges verdrink op die wind
jy gee nie op nie
jy trap ‘n voetpad oop met seer versigtige stappe
jy sny my los
in lig in – liefliker, ligter en kraniger as lied
mag ek jou vashou my suster
in dié brose oopvou van ‘n nuwe, enkele medewoord
7.
diepste hart der harte
hart wat net kan bars uit hierdie swart aarde
onverskrokke
met tande ferm
in die slagaar van die enigste waarheid wat altyd opstaan
en in dié land is goddank altyd dié wat opstaan
opstaan en opstaan
teen die ander in
teen die eie in
teen geweld en onreg in
ek besing dié verblindende medemenslike hart
met ‘n lied van hoort en behoort
die keel smeul in trane
vir een kortstondig skitterende oomblik is dié land
waaragtig ons algar s’n
o my allerhart, jy kom verruk op die been!
8.
vanweë die verhale van verwondes
lę die land nie meer tussen ons nie
maar binne-in
sy haal asem
gekalmeer na die litteken
aan haar wonderbaarlike keel
in die wieg van my skedel sing dit
ontbrand dit
my tong my binneste oor die gaping van my hart
sidder vorentoe na die buitelyn
van ‘n woordeskat nuut in sag, intieme keelklanke
van my siel leer die retina oopgaan
daagliks – ‘n duisend woorde
skroei my tot ‘n nuwe tong
ek is vir altyd verander. Ek wil sę
vergewe my
vergewe my
vergewe my
jy wat ek veronreg het – seblief
neem my
met jou saam



9.
wat doen ‘n mens met die oue
wat so lustig saamstink in die nuwe
die ou virus beman reeds flink die nuwe kleppe
hoe herken mens die oue
met sy rassisme en slym
sy onveranderde besitlike voornaamwoord
wat is die verlede tyd van die woord haat
wat is die simptoom van gebrutaliseerde bloed
van pyn wat nie taal wou word nie
van pyn wat nie taal kón word nie
wat doen ‘n mens met die oue
hoe word jy jouself tussen ander
hoe word jy heel
hoe word jy vrygemaak in begrip
hoe maak jy goed
hoe sny jy skoon
hoe ná kan die tong tilt aan teerheid
of die wang aan versoening
‘n punt
‘n lyn wat sę: van hier af
van dié moment af
gaan dit anders klink
want al ons woorde lę naas mekaar op die tafel
bibberend van die kleur van mens
ons weet nou mekaar
mekaar se kopvel en reuk mekaars bloed
ons weet die diepste geluide wat mekaar
se niere maak in die nag
ons is stadig mekaar
opnuut
nuut
en hiér begin dit


10. maar as die oue nie skuldig is nie
nie skuld bely nie
kan die nuwe natuurlik ook nie skuldig wees nie
en nooit voor stok gekry word
as hy die oue herhaal nie
alles begin dus van voor af aan
dié slag anders ingekleurAntjie Krog
Uit: Down to my last skin

Krog, een Zuid Afrikaanse journaliste-dichteres deed verslag van de zittingen van de Zuid Afrikaanse Waarheidscommissie





UBUNTU









In een warm klimaat
is
Geloof een werkwoord
En kapel een af-werkplek.